Οι μυημένοι στις ενδο-νεοδημοκρατκές ίντριγκες και συνωμοσίες (στα… χαρτιά, τις προθέσεις και τα απωθημένα, έστω) επιμένουν ότι ο Αντώνης Σαμαράς το ’χει βάλει αμέτι-μουχαμέτι να «φάει» τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δεν είναι και τόσο εύκολο, σίγουρα, πάντως, επιδιώκει μανιωδώς την υπονόμευσή του, και... ό,τι κάτσει!
Κάθε λίγο και λιγάκι, ακόμη και ως ομιλητής σε πανηγυρική έκδοση… γυναικείου κυπριακού περιοδικού, ρίχνει τα βέλη του εναντίον του πρωθυπουργού με αστοιχείωτα επιχειρήματα, ελπίζοντας έτσι ότι θα ενθαρρύνει την εσωκομματική, ακραιφνώς δεξιά, αντιπολίτευση στο κόμμα και την κοινοβουλευτική ομάδα να δείξει την ενόχλησή της για την κεντρώα στροφή (και σε στελέχη και σε πολιτικές) που ακολουθεί. Και, ομολογουμένως, το πετυχαίνει κάποιες φορές.
Λένε οι πληροφορίες ότι επ’ εσχάτοις «ζυμώνεται» με δεξιάς αντίληψης βουλευτές του κόμματος προκειμένου να ασκηθεί πίεση στον πρωθυπουργό εν όψει (σε τρεις μήνες) της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, για να υποδείξει για το αξίωμα υποψήφιο προερχόμενο από τη νεοδημοκρατική παράταξη. Συνωμοσιολόγοι με… κακοήθη καλπάζουσα φαντασία ψιθυρίζουν ότι ο κ. Σαμαράς ίσως θέλει να είναι αυτός υποψήφιος. Τρελά πράγματα, ιδίως μετά όσα έχουν διαδραματισθεί. Το όνομα του Κώστα Καραμανλή θα ακουγόταν αρκετά πιθανότερο, πάλι ως ακραίο σενάριο. Αν επιλεγεί τελικά Νεοδημοκράτης για Πρόεδρος Δημοκρατίας, αυτός μάλλον θα είναι ο πρόεδρος της Βουλής κ. Κώστας Τασούλας, ένας ευπρεπής, συνεπής και με ήθος πολιτικός, το όνομα του οποίου… κυκλοφορεί, εξ άλλου.
Με την τελευταία αναθεώρηση του Συντάγματος η Βουλή δεν διαλύεται αν δεν εκλεγεί Πρόεδρος. Η κυβέρνηση μπορεί μετά από… αλλεπάλληλες εκλογές για το αξίωμα να βγάλει Πρόεδρο και με 75 βουλευτές. Άρα, οι «ενάντιοι» δεν ποντάρουν σε πρόωρη διάλυση της Βουλής και πρόωρες εκλογές με την… ελπίδα να πέσει ο Μητσοτάκης. Μια διάσπαση, όμως, της ΚΟ του κυβερνώντος κόμματος σε μια τέτοια κορυφαία θεσμική διαδικασία, είναι βέβαιο ότι θα πλήξει το κύρος του πρωθυπουργού.
Έχει σημασία να θυμηθούμε εν προκειμένω ότι ο κ. Μητσοτάκης έβαλε τα θεμέλια για να χτίσει το ηγετικό του προφίλ (που τον έφερε στην ηγεσία της ΝΔ, ένα χρόνο μετά, το 2016) με την κίνησή του να μην ψηφίσει τον Προκόπη Παυλόπουλο, υποψήφιο της ΝΔ, για Πρόεδρο Δημοκρατίας το 2015.
Να σημειώσουμε, επίσης, ότι εθιμικά συνηθίζεται ο εκάστοτε πρωθυπουργός να επιλέγει υποψήφιο για την Προεδρία της Δημοκρατίας από άλλη παράταξη - π.χ., ο κ. Μητσοτάκης πρότεινε τη νυν Πρόεδρο κ. Σακελλαροπούλου. Τώρα τι σκέφτεται να κάνει; Το τι θα αποφασίσει, τελικά, θα είναι προσδιοριστικό για το «πώς» θα πορευθεί μέχρι τις επόμενες εκλογές. Αν, δηλαδή θα ενδώσει στις… δεξιό-δεξιές πιέσεις των κομματικών και κάποιων βουλευτών, για να τους «πείσει» ότι είναι… δικός τους, ή θα αποφασίσει σύμφωνα με τις δικές του αρχές και πεποιθήσεις για τους… τακτικούς ελιγμούς και τους απαρέγκλιτους στρατηγικούς στόχους.
Δεν αποκλείεται, βέβαια, ο πρωθυπουργός να κρύβει στο μανίκι του έναν κρυφό άσσο, προτείνοντας κάποια προσωπικότητα διακομματικής αποδοχής και κύρους, την οποία πολύ δύσκολα θα απορρίψει η αντιπολίτευση, χωρίς να καταγράψει και αυτή ζημίες…