Οι στιγμές οδύνης που βιώνουν η οικογένεια και οι συνεργάτες της Φώφης Γεννηματά δεν περιγράφονται με λόγια. Η απώλειά της τους έχει συγκλονίσει. Τα συναισθήματα τους πλημμυρίζουν.
Μετά το αρχικό σοκ, συνειδητοποιούν το μέγεθος της απώλειας.
Ολοι ανατρέχουν σε στιγμές προσωπικές, άγνωστες στο ευρύ κοινό, που κρατούν ως πανάκριβο φυλακτό.
Το iefimerida.gr απευθύνθηκε στον πιο παλιό και στενό της συνεργάτη, τον τον διευθυντή του γραφείου Τύπου του ΚΙΝΑΛ Νίκο Βοσδογάνη, που επί 20 χρόνια ήταν στο πλάι της, να αποτυπώσει σε ένα κείμενο τις δικές του αναμνήσεις. Πώς ήταν η Φώφη Γεννηματά, πίσω από τις κάμερες, τα ταξίδια, τις περιοδείες. Τι συζητούσαν στη Σκύρο και στη Γλυφάδα. Πώς έσωσε το χέρι της μικρής του κορούλας που τώρα είναι φοιτήτρια, τη συγκίνηση και την μάχη ζωής που έδινε με γεναιότητα. Τη δύναμη ψυχής, την ενσυναίσθησή της.
Το κείμενο του Νίκου Βοσδογάνη για τη Φώφη Γεννηματά στο iefimerida.gr
Μπροστά σε μια κόλλα χαρτί, μια άδεια οθόνη υπολογιστή, κάθομαι να σκεφτώ, να γράψω, για τη Φώφη την πολιτικό, τη συνεργάτη, τη φίλη, την πρόεδρό μας .
Η συγκίνηση με πνιγεί, 20 χρόνια γυρνούν στο μυαλό μου σαν μια στιγμή και αυτό που στο τέλος μου μένει είναι αισιοδοξία και χαμόγελα.
Κλαίω, όμως δεν αξίζει στη Φώφη Γεννηματά το κλάμα.
Η Φώφη ήταν άνθρωπος δυνατός, ήταν περήφανη και το μοναδικό "παράπονο" των ανθρώπων που βρεθήκαμε στο πλάι της είναι ότι δεν μας άφησε να μοιραστούμε εκτός από τα καλά και τις δυσκολίες της και ιδίως αυτές με την υγεία της. Με αξιοπρέπεια έδωσε για την παράταξη ακόμη και τον εαυτό της, ως μια νέα Ιφιγένεια.
Με τη Φώφη Γεννηματά συναντηθήκαμε στα τέλη του 2001, βουλευτής η ίδια, κοινοβουλευτικός συντάκτης εγώ. Μια ολιγόμηνη συνεργασία, εξελίχτηκε σε μια 20χρονη σχέση επαγγελματική, φιλική, σχέση βαθιάς εκτίμησης, μια σχέση ζωής για μένα .
Μετά τη Βουλή ήρθε η Υπερνομαρχία, η ΕΝΑΕ, το ΠΑΣΟΚ, η θητεία στα Υπουργεία, η Δημοκρατική Συμπαράταξη , το Κίνημα Αλλαγής. Οι νίκες, μα και τα πέτρινα χρόνια.
Η αποθέωση, μα και ο χλευασμός σε μια παράταξη που άλλαξε την Ελλάδα.
Η πρώτη μάχη με τον καρκίνο. Εμείς φοβόμασταν, η Φώφη όχι , ποτέ δεν δείλιασε, πάλεψε, βγήκε μπροστά, μίλησε για να σπάσουν τα ταμπού.
Φώφη, δεν πρόκειται να ξεχάσω τις προσωπικές στιγμές, το σπίτι στη Βούλα, τη Σκύρο. Τις συζητήσεις για τα παιδιά μας που τα καμαρώναμε που μεγάλωσαν. Ο μεγάλος μου γιος όταν ξεκινήσαμε ήταν μηνών στην κούνια , τώρα είναι κοντά στα 21 τριτοετής φοιτητής.
Δεν πρόκειται να ξεχάσω τις ατέλειωτες ώρες μπροστά στα κείμενα με καφέ που τον έφτιαχνες εσύ και κουλουράκια σε ένα σπίτι ανοιχτό που το νιώθαμε και το νιώθουμε δικό μας σπίτι.
Τις εκατοντάδες εκπομπές, τις συνεντεύξεις, τις κάμερες, τα φώτα, τα μικρόφωνα, τις φωτογραφήσεις. Μου έλεγες συνέχεια ότι είμαι ο πιο αυστηρός κριτής, μια ματιά αρκούσε για να συνεννοηθούμε , ήξερα τι ήθελες να κάνω
Δεν θα ξεχάσω τα ταξίδια, τις περιοδείες σε όλη την Ελλάδα, τον κόσμο που τον αγκάλιαζες και τον κέρδιζες αμέσως
Την αγωνία για την παράταξη , την ενότητα, τις τρεις λέξεις που διαρκώς έλεγες ΑΓΩΝΑ, ΑΓΩΝΑ, ΑΓΩΝΑ.
Δεν θα ξεχάσω την ανθρωπιά, τη διαρκή προτροπή σε μένα και σε όλους: μπορούμε να τα καταφέρουμε. Την εργατικότητα, όταν εμείς κουραζόμασταν εσύ μας προέτρεπες να συνεχίσουμε.
Δεν θα ξεχάσω τις συγκεντρώσεις στο σπίτι, το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας που το χόρευες με έναν μοναδικό ανεπανάληπτο τρόπο.
Δεν θα ξεχάσω την ομάδα μας , που συνεργαστήκαμε τόσα χρόνια , μια ομάδα δυνατή που νοιαζόταν και νοιάζεται για σένα , που έπαιρνε μόνο αγάπη .
Δεν θα ξεχάσω το μεγαλύτερο δώρο που μου έκανες και δεν είχε καμία σχέση με την πολιτική. Ήταν στη Νάξο όταν η 5χρονη τότε κόρη μου είχε ένα ατύχημα. Μια πόρτα έκλεισε με δύναμη και τα 4 από 5 δάκτυλα του ενός της χεριού, κρέμονταν κυριολεκτικά σε μια κλωστή. Στο νοσοκομείο του νησιού δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, το μόνο να καθυστερήσουν να φύγει το καράβι. Και ο χρόνος κυλούσε. Εσύ ήσουν που ειδοποίησες το ασθενοφόρο να περιμένει στο Λαύριο, εσύ ήσουν που ειδοποίησες το Παίδων και ήταν έτοιμη η ιατρική ομάδα στο Χειρουργείο. Η Αγγελίνα έγινε καλά, έμαθε πιάνο, είναι 18 και χαίρεται τη ζωή ως φοιτήτρια στα Γιάννενα.
Ήσουν εσύ που πάλευες για μια πολιτική με κέντρο τον άνθρωπο, ήσουν εσύ που έλεγες ότι η πολιτική δεν είναι αριθμοί, αλλά η ζωή μας , τα συναισθήματα μας.
Ήσουν εσύ που κέρδισες την αγάπη του Ελληνικού λαού. Μια αγάπη πρωτόγνωρη που έχουμε χρέος όλοι εμείς , να την μετατρέψουμε σε κινητήριο δύναμη της παράταξης που τόσο αγάπησες.