Με την σαρωτική νίκη της ΝΔ του Μητσοτάκη -προεξοφλημένη ήδη πριν τις δεύτερες κάλπες- και αναμενόμενη την περαιτέρω συρρίκνωση του ΣΥΡΙΖΑ, φυσικό επακόλουθο ήταν το ενδιαφέρον, οι συζητήσεις, οι… αγωνίες και φόβοι από το βράδυ των εκλογών να εστιασθούν στα ποσοστά που συγκέντρωσαν κάποια «κόμματα» στην ζώνη της ακροδεξιάς. Και κυρίως ο… μεταμφιεσμένος «Σπαρτιάτης» πίσω από τα σίδερα!
Βεβαίως, συνιστά σοβαρό παράγοντα προβληματισμού το περίπου 14% της προτίμησης του εκλογικού σώματος που εξασφάλισαν «τα ορφανά» του Κασιδιάρη , τα…παπαδόπαιδα του εθνικο –κληρικού μαζώματος της «Νίκης», και ο πουτινιστής πλασιέ των επιστολών του Ιησού με δυο κηραλοιφές δώρο ανά πελάτη! Αυτό ποσοστό, όμως, που πιστώνεται και στα τρία αυτά «κόμματα», καλό θα ήταν να ξέρουμε ότι συνιστά άθροισμα διαφορετικοτήτων, και όχι σύνολο ιδεολογικοπολιτικό, όσο και αν οι «αρχές» και των τριών κάπου εφάπτονται. Το πιθανότατο είναι, ποτέ να μην ομογενοποιηθούν και ν’ αποτελέσουν έτσι πραγματική εν δυνάμει απειλή για την δημοκρατία μας. Να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, να γρηγορούμε αλλά (επί του παρόντος, τουλάχιστον) ας μην θεωρούμε ότι αυτό το πυροτέχνημα, είναι το πρώτιστο και καίριο συμπέρασμα των εκλογών.
Το σημαντικό που προέκυψε από τις κάλπες, είναι η (για δεύτερη φορά μέσα σε ένα μήνα) σαρωτική νίκη του Μητσοτάκη και της ΝΔ (του), που σημαίνει ότι η κοινωνία εγκατέλειψε οριστικά την φοβική νοοτροπία για το «αύριο» της προβληματικής επί μια δεκαετία σχεδόν καθημερινότητάς της, γιατί είδε πως μια σοβαρή, μη… τοξική, όχι διχαστική και ιδεοληπτική κυβέρνηση με επίγνωση του καθήκοντος και τις ευθύνης, με σχέδιο , οργάνωση και στοχοπροσήλωση, μπορεί να της προσφέρει ασφάλεια, προοπτική, ελπίδα.
Ένα άλλο σημαντικό συμπέρασμα που προκύπτει από τις εκλογές της 25ης Ιουνίου, είναι ότι η ΝΔ του Μητσοτάκη κατέκτησε πλήρως, ελέγχει απόλυτα, και εκφράζει το κέντρο. Ένα κέντρο που κινείται με άνεση και αυτοπεποίθηση όχι μόνο στην παραδοσιακή «κεντροδεξιά», αλλά και στις παρυφές της κεντροαριστεράς, πρόσωπα ικανά της οποίας, μάλιστα, δεν διστάζει να ενσωματώνει στον κυβερνητικό σχεδιασμό Μητσοτάκη. Και, μάλιστα, παρά τις αλλοπρόσαλλες υστερικές προσπάθειες του Τσίπρα να… χρεώσει στον Μητσοτάκη και στην πολιτική του το άθροισμα του 14% στα δεξιά της ΝΔ «Σπαρτιατών», «Νίκης» και Βελόπουλου, αυτή ακριβώς η «αυτονόμηση» της άκρας Δεξιάς και η καταγραφή της ως τέτοιας στον πολιτικό χάρτη, αποτελεί την πλέον ουσιαστική επιβράβευση του Μητσοτάκη να επιδιώξει και να πετύχει την κυριαρχία στο κέντρο. Κάτι που μέλει να καταγραφεί ως δομική αλλαγή, με αλυσιδωτές συνέπειες στο πολιτική σκηνικό, σε βάθος χρόνου.
Η απεικόνιση αυτή της πολιτικής σκηνής ( ΣΥΡΙΖΑ τραγικά συρρικνωμένος και αμήχανος, ΠΑΣΟΚ να πασχίζει να βρει ρόλο και περπατησιά, ΚΚΕ… τρισευτυχισμένο στην ηδονή της μαχητικής… ακινησίας του και ακροδεξιά που είναι σχεδόν αδύνατο από επιμέρους άθροισμα να συγκροτηθεί σε σύνολο) από την μια συνιστά αβαντάζ για την ΝΔ του Μητσοτάκη, από την άλλη όμως αποτελεί και «απειλητική πρόκληση» για τον πρωθυπουργό. Στην πρώτη τετραετία με τις απανωτές κρίσεις, απεδείχθη καλός και αποτελεσματικός διαχειριστής. Τώρα, στην δεύτερη που ξεκινάει (να ευχηθούμε λιγότερο προβληματική και επιβαρυμένη από την πρώτη…) είναι η ευκαιρία και το «στοίχημά» του με την κοινωνίας, να αποδειχθεί σπουδαίος, να καταχωρισθεί μαζί με τους άλλους ιστορικούς ηγέτες της χώρας.
Τώρα, δεν θα έχει την δυνατότητα να συγκρίνεται με τους «προηγούμενους» και να κατισχύσει συντριπτικά. Τώρα θα συγκρίνεται με τον εαυτό του που θα πρέπει να ξεπεράσει, και θα κρίνεται αυστηρά (και δη χωρίς περίοδος ανοχής…) για την αποτελεσματικότητα των πολιτικών του, για την εύρυθμη λειτουργία του κράτους (με την σωρευμένη εμπειρία από την πρώτη εφαρμογή του «επιτελικού κράτους». Τώρα του δίνεται η ιστορική ευκαιρία να εφαρμόσει τολμηρές (και απαραίτητες επί δεκαετίες…) μεταρρυθμίσεις σε μια μεγάλη (μεγαλύτερη δεν γίνεται!) γκάμα τομέων, εκσυγχρονιστικές ρήξεις στις οποίες έχει δεσμευθεί ότι πιστεύει και θα τις κάνει.
Για να γίνουν όλα αυτά τα… ουσιώδη εν ανεπαρκεία για 10ετίες ολόκληρες, δεν αρκεί η πολιτική βούληση, που έχει αποδείξει ότι διαθέτει ο Μητσοτάκης. Χρειάζεται και πολιτική τόλμη, που θ’ αψηφήσει το έρμο πολιτικό κόστος και τις αντιδράσεις συντεχνιών και κατεστημένων συμφερόντων.
Ιδού η Ρόδος, λοιπόν…