Προσωπικά δεν είδα «Μουσολίνι» στην ομιλία Κασσελάκη στην Κεντρική Επιτροπή, όπως ισχυρίζεται ο Σκουρλέτης. Σημειώστε, βέβαια, ότι ο Σκουρλέτης δεν αποκάλεσε «Στάλιν» τον νέο πρόεδρο, παρότι θα ταίριαζε καλύτερα: ο πατερούλης της Αριστεράς ήταν πιο εξειδικευμένος στην «εξαφάνιση» συντρόφων και στις μαζικές εκκαθαρίσεις αντιφρονούντων.
Τέλος πάντων, για να γίνεις Μουσολίνι, Στάλιν, Μπέπε Γκρίλο, Τραμπ ή ό,τι άλλο καταλογίζουν στον νέο αρχηγό, κατά τη γνώμη μου, απαιτούνται άλλου μεγέθους ιδεολογικά και υφολογικά «ταλέντα» από αυτά που ξεδίπλωσε ο Κασσελάκης στη συνεδρίαση. Διότι όσα εκτυλίχθηκαν στην Κεντρική Επιτροπή, μάλλον προς κωμωδία έφερναν.
Και δεν αναφέρομαι στον παιδαριώδη καβγά Κασσελάκη-Αχτσιόγλου για ένα τηλεφώνημα. Ή στην πούρα Αριστερά που επαναστάτησε επειδή θα την εξεδίωκαν, αν και είχε αποφασίσει να αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ήθελε να παραμείνει, χωρίς να την εκδιώξουν, ώσπου να φύγει. Τρελά πράγματα.
Αναφέρομαι στην ομιλία Κασσελάκη, την οποία παρακολούθησα προσεκτικά. Τον είδα να προσπαθεί να διατυπώσει από βήματος πέντε απειλητικές φράσεις και να δυσκολεύεται. Άτεχνη εκφορά λόγου, αφηγηματική αδυναμία. Διέκοπτε την ομιλία του για άσχετα θέματα (η φέτα) και έχανε το δραματικό μομέντουμ. Νεύρα και γελάκια μαζί, απαγγελία σαν εφαρμογή τεχνητής νοημοσύνης. Η ομιλία του δεν ήταν επιβλητική, ούτε καθηλωτική. Σχεδόν δεν ήταν ούτε εκφοβιστική. Περισσότερο πρέπει να τρόμαξε τους παρισταμένους το στιλ του αρχηγού, παρά οι απειλές του.
Διαπίστωσα ακούγοντάς τον ότι ακόμα και η επίδειξη αυταρχισμού θέλει ένα εκτόπισμα, τελικά. Απαιτεί ένα ιδεολογικό περίβλημα, συγκίνηση στον λόγο και εκφορά με στόφα ηγετική, κάτι που να συμπυκνώνει τέλος πάντων ένα πολιτικό σχέδιο. Αλλιώς, είναι ένα συνονθύλευμα από τσιρίδες. Μια αυτάρεσκη, κακοδιατυπωμένη πρόζα. Σαν να βάζεις έναν κωμικό να παριστάνει τον νταή. Κατά τα λοιπά, αποκάλεσε «άρρωστο» το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, χωρίς να δώσει πειστικές και ολοκληρωμένες εγγυήσεις εξυγίανσης. Απευθύνθηκε δε στα παριστάμενα στελέχη σαν να έπαιζαν τον ρόλο του σκηνικού.
Ακόμη και οι πολεμικές εκφράσεις («Αριστερά πουμαρό», «πέμπτη φάλαγγα», «κομματίλα τέλος»), προκειμένου να παραγάγουν πολιτικό αποτέλεσμα, δηλαδή δέος και σεβασμό, χρειάζονται ένα ταλέντο για να διατυπωθούν. Καμία σχέση οι τσαμπουκάδες με την πολιτική βαρύτητα. Αλλιώς, καταλήγουν σαν τους μεταμεσονύκτιους «πολακισμούς» στο Facebook. Θορυβώδεις αλλά κούφιοι.
Επίσης, υπάρχει ένα ζήτημα με τα ρούχα του Κασσελάκη: όλα δύο νούμερα μικρότερα. Έλασσον το θέμα, αλλά έχει τη σημασία του. Θεόστενο πουκάμισο και κολλητό παντελόνι, με πανάκριβο loafer άνευ κάλτσας είναι, όπως και να το κάνουμε, μια περίεργη εμφάνιση για ηγέτη σε κρίσιμη συνεδρίαση. Είτε μιλάς σε αριστερούς, σε Εργατικούς ή σε Φιλελεύθερους, είτε απευθύνεσαι σε μπανανία ή στην ελίτ, η εν λόγω αμφίεση δεν συνάδει. Όταν μάλιστα συμπληρώνεται από κορδωμένο βάδισμα, τότε το σύνολο κραυγάζει αρνητικά.
Εκτιμώ ότι οι συριζαίοι, που είχαν συνηθίσει με τον χαρισματικό ομιλητή Τσίπρα, δεν θα πίστευαν στα αυτιά τους στην Κεντρική Επιτροπή. Όποια άποψη κι αν έχει κανείς για τον πρώην πρωθυπουργό, ο λαοπλάνος Τσίπρας είχε την τέχνη να μετατρέπει το οτιδήποτε σε συγκινησιακό μανιφέστο. Διέθετε το ρητορικό ταλέντο να υπερασπίζεται τις απόψεις του με πάθος και πειθώ. Άλλο αν το σπατάλησε σε ιδεοληψίες και μοιραία πολιτικά λάθη.
Οι εξελίξεις δείχνουν ότι μάλλον δεν θα υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ μετά τον Τσίπρα. Το πώς θα διαμοιραστούν τα ιμάτιά του, ανάμεσα σε πρόσωπα από τα οποία τίποτα καλό δεν μπορεί να προκύψει, θα το παρακολουθήσουμε προσεχώς.