Το γεγονός ότι ο Στέφανος Κασσελάκης και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «δυο κόσμοι χωριστά» ήταν ξεκάθαρο από την ώρα που ο σημερινός αρχηγός κατέβηκε ως υποψήφιος.
Τι σχέση μπορούσε, άραγε, να έχει με την Κουμουνδούρου ένας εφοπλιστής που ονειρεύεται να φτιάξει τους Δημοκρατικούς αλά Γκρέκα; Ακριβώς όμως επειδή σηματοδοτούσε το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ όπως τον ξέραμε, ο Κασσελάκης κέρδισε εύκολα την Αχτσιόγλου κι έγινε πρόεδρος. Ένα κόμμα που μετά την εκλογική του συντριβή και την παραίτηση του φυσικού του ηγέτη είχε οδηγηθεί ούτως ή άλλως στην παρακμή, αποφάσισε να ρίξει μια τελευταία ζαριά κάνοντας αρχηγό έναν άνθρωπο που μέχρι χτες ήταν ένας άγνωστος. Απλώς αυτοσυστήθηκε («με λένε Στέφανο»), υποσχέθηκε ότι μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη και κέρδισε!
Κάπως έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έπνεε τα λοίσθια, απέκτησε νέο αρχηγό με τον οποίο «εξαϋλώνεται», όπως λέει ο Σκουρλέτης, και υπογράφει τη «θανατική του καταδίκη», όπως λέει ο Φίλης.
Κάπως έτσι συντελέστηκε αυτό που χαρακτηρίζει ο Μαραντζίδης ως «απαγωγή από μια ξένη στην Αριστερά κουλτούρα»…
Μήπως όμως η «απαγωγή από μια ξένη στην Αριστερά κουλτούρα» είχε γίνει ήδη από την εποχή που ο Αλέξης Τσίπρας συγκυβερνούσε με τον Πάνο Καμμένο, με μέλη του υπουργικού συμβουλίου τους περισσότερους από αυτούς που σήμερα η αριστερή τους συνείδηση δεν σηκώνει τον Κασσελάκη; Μήπως το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ είχε δρομολογηθεί πολύ πριν από τη νίκη του «με λένε Στέφανο»; Και μήπως για αυτόν ακριβώς τον λόγο κέρδισε, για να σηματοδοτήσει, δηλαδή, χωρίς περιστροφές, την προσπάθεια ενός στρατηγικά ηττημένου κόμματος να μετατραπεί σε κάτι άλλο;
Σύμφωνα με μια θεωρία που κυκλοφορεί εσχάτως, ο Κασσελάκης δεν θα τα βγάλει πέρα, γιατί δεν θα καταφέρει να ελέγξει τον ΣΥΡΙΖΑ. Όσο και να τον στηρίζει ο Τσίπρας, όση φασαρία και να κάνει ο Πολάκης, όσο και να στηρίξουν ο Παππάς ή ο Γιώργος Τσίπρας, όσα όπλα κι αν διαθέσει ο ναύαρχος Αποστολάκης, οι περισσότεροι πιστεύουν ότι δεν αρκούν για να συνυπάρξει ο νέος αρχηγός με την κομματική νομενκλατούρα. Και ίσως να έχουν δίκιο.
Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να μπούμε στην ανθρωπογεωγραφία για να διαπιστώσουμε εάν, πώς και πότε μπορεί ο Κασσελάκης να ελέγξει τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, πολύ απλά, το πολιτικό του μέλλον δεν θα εξαρτηθεί από ένα κόμμα που έχει κλείσει τον «βιοϊστορικό του κύκλο» -όπως θα έλεγε κι ο Αβραμόπουλος-, αλλά από τη δυνατότητά του να το υπερβεί και να το χρησιμοποιήσει ως όχημα για μια εντελώς νέα πορεία. Ο Κασσελάκης, ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ που ξέρουμε, δείχνει «ξένο σώμα», που ορισμένες φορές αγγίζει τα όρια της γραφικότητας.
Ο Κασσελάκης, όμως, ως αρχηγός ενός νέου πολιτικού σχηματισμού που θα δημιουργηθεί με βάση τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένα ερωτηματικό, στο οποίο θα μπορέσουμε να απαντήσουμε όταν ο ίδιος περάσει από το life style στην πολιτική. Μέχρι τότε, όσο λιγότερο μπορεί να συνεννοηθεί με τους «συντρόφους» του στην Κουμουνδούρου, τόσο το καλύτερο για εκείνον. Το θέμα είναι αν θα μπορέσει να συνεννοηθεί με τους πολίτες για θέματα πέραν αυτών με τα οποία έχει κερδίσει το ενδιαφέρον τους. Σημαντικό το ζήτημα των δικαιωμάτων, θετικό το μήνυμα της υγιεινής διατροφής και της γυμναστικής, καλή και η «αδιαμεσολάβητη σχέση» με τους πολίτες, αλλά δεν φτάνουν για να πας μακριά χωρίς «συντρόφους» και να φτιάξεις κάτι αληθινά νέο.