Στην πρώτη του δημόσια εμφάνιση, μετά τη νόσησή του από τον Covid-19, ο Αλέξης Τσίπρας βγήκε στην τηλεόραση του Kontra και είπε πολλά.
Επιτέθηκε κυρίως στον Μητσοτάκη, μίλησε απαξιωτικά για τον Νίκο Ανδρουλάκη, χαμήλωσε τον πήχυ για την «προοδευτική διακυβέρνηση» και ζήτησε εκλογές: «Αφού είναι τόσο μάγκας και νταής [ο Μητσοτάκης] και μας λέει ''γαλοπούλες'' γιατί δεν μπορεί να κάνει εκλογές τώρα; Γιατί δεν κάνει εκλογές;» διερωτήθηκε, με ένα σχεδόν καφενόβιο ύφος, που ξάφνιασε.
Ξεχώρισα, ανάμεσα στα άλλα, μια φράση που είπε για τον εαυτό του: «Εγώ ήμουν αυτοδημιούργητος και είμαι αυτοδημιούργητος». «Εγώ δεν ήμουν γόνος ούτε πλούσιας ούτε πολιτικής οικογένειας, να έχω πατέρα πρωθυπουργό ή να έχω τζάκι πολιτικό. Εγώ ήμουν ένας μαθητής στο δημόσιο Λύκειο, στο Πολυκλαδικό Αμπελοκήπων. Αυτός όλη του τη ζωή την πέρασε στα πούπουλα... Άβυσσος μας χωρίζει. Αυτός μας είπε κιόλας ότι κόλλησε ένσημο όταν ο πατέρας του ήταν πρωθυπουργός. Τα βρήκε όλα έτοιμα στη ζωή του» είπε, υποκριτικά αγανακτισμένος.
Απόρησα, αρχικά, γιατί επέλεξε το «μαθητής στο Πολυκλαδικό Αμπελοκήπων» από όλα όσα έχει κάνει στη ζωή του. Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που ο Αλέξης Τσίπρας οδηγεί τη δημόσια συζήτηση σε μια δήθεν ταξική «κόντρα» γύρω από τζάκια, πτυχία, αρίστους και τίτλους σπουδών. Μπαίνει κάθε φορά σε αυτή τη συζήτηση, θεωρώντας πως έχει βρει έναν ευνοϊκό αντίπαλο: κάποιους «άριστους» που κάθονται σε έναν θρόνο ενώ δεν τους αξίζει. Υπονοεί, βεβαίως, ότι στο θρόνο θα έπρεπε να κάθεται εσαεί ο ίδιος, το «φτωχόπαιδο». Υιοθετεί, έτσι, ένα τέχνασμα της Αριστεράς απλοϊκό και ανιστόρητο: Από τη μια οι αυτοδημιούργητοι που είναι οι «καλοί» και από την άλλη οι «άριστοι», δηλαδή κάτι ελιτίστικο ή πορφυρογέννητο, ταυτισμένο με την ανισότητα, που είναι οι «κακοί». Ανόητη και επικίνδυνη προσέγγιση. Δεν μπορεί κάποιος γεννημένος στα πούπουλα να γίνει άριστος; Από πότε η αριστεία είναι ένα ελιτίστικο μειονέκτημα που έχει να κάνει μόνο με συλλογή πτυχίων ή άνεση στο σπίτι; Πότε η Αριστερά θα αποδεχθεί, επιτέλους, ότι η αριστεία είναι πρωτίστως ένας ποιοτικός δείκτης, στον οποίο έχουν πρόσβαση από τη φύση τους όλοι οι ικανοί και ταλαντούχοι άνθρωποι; Και, κυρίως, ότι αυτή την αριστεία είναι που χρειαζόμαστε όλοι, στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως καταγωγής. Και τα κόμματα.
Τίθεται βεβαίως το ερώτημα πόσο αυτοδημιούργητος είναι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Εχοντας διαλύσει αρκετούς μύθους της Αριστεράς και συγκυβερνώντας με τους Ανεξάρτητους Ελληνες, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αναζητεί εδώ και πολλά χρόνια εύσημα (τουλάχιστον) για την «ταπεινή καταγωγή» του, ώστε να κάνει αντίθεση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη που προέρχεται από μεγάλη πολιτική οικογένεια, λες και αυτό είναι ντροπή.
Εν πρώτοις, το ζήτημα για έναν πολιτικό δεν είναι αν προέρχεται από βασιλική ή μικροαστική ή ταπεινή οικογένεια αλλά εάν είναι αποτελεσματικός, επικίνδυνος ή ανίκανος. Ακόμη κι ο Τενγκ Χσιάο Πινγκ, ερωτηθείς κάποτε αν τα στελέχη της οικονομίας οφείλουν να είναι πρώτα καλοί κομμουνιστές ή πρώτα ικανά στελέχη, απάντησε με το περίφημο «άσπρη γάτα ή μαύρη γάτα, καλή γάτα είναι αυτή που πιάνει τα ποντίκια». Το απέδειξαν, στην πρόσφατη ελληνική ιστορία, ο (πάμπτωχος Σερραίος) Καραμανλής και ο γεννημένος στα πούπουλα, από τζάκι, Αντρέας Παπανδρέου.
Είναι γνωστό ότι ο κ. Τσίπρας δεν έχει κολλήσει ένσημο στη ζωή του. Ούτε ο ίδιος δεν τόλμησε να το ισχυριστεί ποτέ. Αν ως «αυτοδημιούργητος» είχε δουλέψει σε εργοστάσιο, στα χωράφια, σε εταιρεία εντός ή εκτός Ελλάδας, ή κάπου στον ιδιωτικό τομέα, θα το γνωρίζαμε. Ο κ. Τσίπρας υπήρξε άεργο πολιτικό στέλεχος μέχρι να εκλεγεί βουλευτής και έγινε επικεφαλής κόμματος όχι με εκλογή αλλά παίρνοντας το δαχτυλίδι της διαδοχής από τον Αλαβάνο. Αυτή η πραγματικότητα έχει καταγραφεί από την Ιστορία. Τυχερός ναι, με σωστό τάιμινγκ βεβαίως, αλλά αυτοδημιούργητος όχι.
Το να μην έχει κάποιος ποτέ εργαστεί, είναι παράδοξο στην περίπτωση ενός 47χρονου, βεβαίως, αλλά δεν αποτελεί από μόνο του ένα επιλήψιμο στοιχείο. Βέβαια για έναν πολιτικό, ειδικά όταν γίνεται πρωθυπουργός, σημαίνει ότι δεν έχει καμία επαφή με την αγορά και την ιδιωτική οικονομία. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, το μειονέκτημα είναι διπλό: μαζί με την ιδεολογική απέχθεια για την επιχειρηματική πρωτοβουλία έρχεται και η άγνοια για τους κανόνες της αγοράς. Το ναυάγιο της διακυβέρνησης 2015-2019 καταγράφεται ακόμη και σήμερα στις δημοσκοπήσεις, όπου η ΝΔ βρίσκεται με προβάδισμα 11,8 μονάδων, παρά τα χιλιάδες προβλήματα, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης κυριαρχεί πολιτικά (Metron Analysis, Mega, 20/1).
Επομένως, είναι υποτιμητικό για τους ανθρώπους που μάχονται στις μικρές ή μεγάλες εταιρίες, στον ανταγωνισμό της αγοράς και στα πεδία της βιοπάλης να ακούνε για «αυτοδημιούργητους» πολιτικούς που στην πραγματικότητα έχουν εξελιχθεί στα «πούπουλα» του κομματικού σωλήνα. Εξάλλου, στις επιχειρήσεις, όπως και στην πολιτική, κανείς πια δεν κοιτάζει καταγωγές, αλλά βιογραφικά και ικανότητες.
Μια τελευταία παρατήρηση: ήταν απρέπεια να συνδέσει ο κ. Τσίπρας την επιτυχία Ανδρουλάκη με τον θάνατο της Φώφης Γεννηματά. Και οι νουθεσίες στον καινούριο πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ είχαν κάτι απαξιωτικό, άρα τον τρέμει: «Αν δεν απαντάς στο πώς θα κυβερνηθεί ο τόπος κινδυνεύεις να γίνεις, όπως έλεγε ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ''ΚΚΕ του κέντρου''» είπε για τον Ανδρουλάκη, επειδή δεν ενδίδει στο φλερτ της Κουμουνδούρου. Και, με αρκετά ζηλόφθονα τόνο προέβλεψε, εμμέσως, ότι ο κεντροαριστερός αντίπαλός του θα καταρρεύσει μόλις τελειώσει «η περίοδος μέλιτος. Και εγώ το έχω περάσει αυτό…Για τον κ. Ανδρουλάκη και το ΚΙΝΑΛ τα δύσκολα είναι μπροστά».
Αυτά συμβαίνουν όταν στο πολυκλαδικό Αμπελοκήπων δεν έχεις πάει ούτε στο μάθημα της αυτοκριτικής...