Αναταραχή έχουν προκαλέσει στον ΣΥΡΙΖΑ παλαιότερα άρθρα του Στέφανου Κασσελάκη, στην εφημερίδα της ομογένειας «Εθνικός Κήρυκας», στα οποία τασσόταν υπέρ των απολύσεων των δημοσίων υπαλλήλων -οι 15.000 απολύσεις που είχαν γίνει στα μνημονιακά χρόνια του φαίνονταν λίγες- και υπέρ της μείωσης του κατώτατου μισθού. Εμφανίζεται επίσης υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Τα παλαιότερα αυτά άρθρα ανέσυρε η Εφ.Συν , εξηγώντας ότι ο Στέφανος Κασσελάκης όταν ήταν πολύ νεότερος, στα φοιτητικά του χρόνια έγραφε με το όνομά του τη «Στήλη του Φοιτητή» και στη συνέχεια έγραφε με το ψευδώνυμο «Αριστοτέλης Οικονόμου». Επικαλείται δε τον πατέρα του ο οποίος, μετά τις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας στην εκπομπή του Νίκου Ευαγγελάτου είχε αποκαλύψει ότι ο γιος του έγραφε στον Εθνικό Κήρυκα με το ψευδώνυμο «Αριστοτέλης Ωνάσης». Με την ΕφΣΥΝ να σχολιάζει: «Μην αναζητήσετε κείμενα του «Αριστοτέλη Ωνάση» στον «Εθνικό Κήρυκα». Δεν υπάρχουν. Το πραγματικό ψευδώνυμο του Στέφανου Κασσελάκη στον Εθνικό Κήρυκα ήταν Αριστοτέλης Οικονόμου και άθελά του ο καημένος ο πατέρας του πρόδωσε τι σκεφτόταν όταν το επέλεγαν». Και συμπληρώνει: «Ο ''Αριστοτέλης Οικονόμου'' έγραφε τη στήλη ''Το χρώμα της Αγοράς''».
Τα άρθρα αυτά προκάλεσαν τρικυμία στον ΣΥΡΙΖΑ και πολλές αντιδράσεις. Ο ίδιος ο Στέφανος Κασσελάκης, μιλώντας από τις ΗΠΑ όπου βρίσκεται, δήλωσε ότι δεν θυμάται τι έγραφε στα 24 του χρόνια και ότι εκείνη την εποχή ήταν με κοπέλα και δεν ήταν χαρούμενος.
Ο καθηγητής Αντώνης Λιάκος, αντίθετα, σε ανάρτησή του στο Facebook, δικαιολογεί απόλυτα την αλλαγή θέσεων του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Γράφει χαρακτηριστικά:
Αποφεύγω να πάρω μέρος στον μικροεμφύλιο του Σύριζα, αλλά είναι ενδιαφέρον να τον παρακολουθείς γιατί βλέπεις in vitro την παθολογία ενός εμφυλίου και πώς αλλάζουν οι άνθρωποι μέσα σε αυτόν. Διάβασα λοιπόν και το τελευταίο άρθρο για τον Κασσελακη του Δημήτρη Ψαρρά, τον οποίο αγαπώ και εκτιμώ. Όπως και στο βιβλίο του για τον Μητσοτάκη, αυτή η μέθοδος της ανεύρεσης παλιών κειμένων και της προβολής τους στο τώρα, μπορεί ειδησεογραφικά να έχει κάποιο βάρος, αλλά και ιστορικά και πολιτικά, θέτει πολύ μεγαλύτερα ζητήματα για την ίδια τη μέθοδο, από όσα υποτίθεται λύνει. Αν έκανε ο Δ.Ψ., υποθέτω την ίδια έρευνα για τον Νίκο Μπίστη, τον Γιάννη Ραγκούση κι πολλούς άλλους της διεύρυνσης, θα έβρισκε πολλά περισσότερα αντισυριζαϊκά μαργαριτάρια στα γραπτά τους της περιόδου της κρίσης. Αν έκανε επίσης μια έρευνα για το τί έγραφαν πολλοί του Σύριζα που προέρχονταν από διάφορες ακροαριστερές οργανώσεις θα χαμογελούσαμε, υποθέτω και οι ίδιοι. Ακόμη περισσότερο, αν έψαχνε τί έλεγαν στη δεκαετί του 70 οι εκσυγχρονιστές του Πασοκ που πρωταγωνίστησαν στην ευρωπαϊκή ένταξη και στην είσοδο στο ευρώ, μερικά χρόνια αργότερα, θα έβρισκε ακόμη μεγαλύτερα μαργαριτάρια αντίθεσης στην ΕΟΚ. Και βέβαια και ο ίδιος ο Ανδρέας δεν ήταν πρότυπο συνέπειας. Υποθέτω ότι, ίσως, μόνο στα γραπτά του Κουτσούμπα δεν θα παρακολουθούσαμε παρόμοιες εκπλήξεις. Ποιο ιστορικό βάρος έχουν όλα αυτά; Πολύ μικρό, ελάχιστο. Μας δείχνουν ότι οι άνθρωποι δεν γεννιούνται όπως η Αθηνά από το κεφάλι του Δία ενήλικες και πανοπλοι, αλλά αυτό- και ετερο-δημιουργούνται μέσα από τις ιστορικές καταστάσεις και το ρόλο τους σ’ αυτές. Ως εκεί. Η ιστορική αναδρομή είναι χρήσιμη όταν δεν αναρριπίζει πάθη αλλά μας κάνει περισσότερο στοχαστικούς και αναστοχαστικούς, περισσότερο μετρημένους στις κρίσεις μας. Με διαφορετικά λόγια, άνθρακες ο θησαυρός.