Προσφέρεται για σοβαρό προβληματισμό: στην τελευταία δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε, η κυβερνώσα ΝΔ προηγείται του ΣΥΡΙΖΑ κατά 9,3 μονάδες.
Δηλαδή, έχει αυξήσει την εκλογική διαφορά του 2019, που ήταν 8,32 μονάδες (ΝΔ 39,85%, ΣΥΡΙΖΑ 31,53%), κατά μία ποσοστιαία μονάδα!
Αν προσμετρήσει κανείς το τι και πόσους κεραυνούς δέχθηκε κατακέφαλα κατά την τριετή διακυβέρνησή της (ελληνοτουρκικά, κρίση στο Αιγαίο και τον Έβρο, πανδημία και τις εξ αιτίας της επιπτώσεις στην εθνική οικονομία, ενεργειακό όλεθρο, επιπτώσεις από τον πόλεμο στην Ουκρανία, αύξηση τιμών και πληθωρισμού κ.ά), σίγουρα το γεγονός προσφέρεται σε παγκόσμιο επίπεδο για case study.
Την ίδια περίοδο, ο Μακρόν υπέστη δεινή πολιτική ήττα, η Γερμανία, παραζαλισμένη, δεν μπορεί να καταλήξει στην κοινωνική και οικονομική πολιτική που πρέπει να υιοθετήσει, η Ιταλία συγκλονίζεται και η κυβέρνηση συνασπισμού της είναι υπό διάλυση, παρά την (κατόπιν επεμβάσεως του προέδρου της χώρας) παραμονή του εξωκοινοβουλευτικού και σοβαρότατου Ευρωπαίου ηγέτη Μάριο Ντράγκι. Τριγμοί και στην Ισπανία, αλλά και την Πορτογαλία, την ώρα που στη Βρετανία προσπαθούν να ανασυγκροτηθούν μετά τη λαίλαπα Μπόρις Τζόνσον.
Εκ των πραγμάτων και εξ αντικειμένου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του αποτελούν συγκριτικά φάρο σταθερότητας και υπευθυνότητας σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και οι Ευρωπαίοι συνάδελφοί του όχι μόνο του το αναγνωρίζουν, αλλά τον συγχαίρουν κιόλας για τα επιτεύγματα που κατάφερε και τη σταθερότητα που εξασφάλισε για τη χώρα του μέσα σε αυτόν τον πανευρωπαϊκό, και όχι μόνο, κυκεώνα που βιώνουμε…
Ανεξάρτητα από κομματικές προτιμήσεις και συνακόλουθες εμπάθειες, λογικό είναι να διερωτάται κανείς αν η κυβέρνηση δεν είχε να αντιμετωπίσει όλες αυτές τις ταυτόχρονες και… με πεισματική διάρκεια κρίσεις με τα συγκρουόμενα μεταξύ τους αποτελέσματα, υπό φυσιολογικές συνθήκες κυβερνητικής φθοράς, δηλαδή, ποια θα ήταν σήμερα η διαφορά ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, και ποια η εκλογική προοπτική ακόμη και σε συνθήκες απλής αναλογικής. Και, σίγουρα, δεν θα αμφέβαλλε ουδείς για το αποτέλεσμα των δεύτερων καλπών.
Στη γειτονική Ιταλία (με παράδοση πολυκομματικών κυβερνήσεων επί δεκαετίες), τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση Ντράγκι, με τα μάτια στραμμένα στην εκλογική αλλά για κάποια και πολιτική τους επιβίωση, απέσυραν την εμπιστοσύνη τους από την κυβέρνηση, υπό την πίεση της λαϊκής δυσφορίας και απόγνωσης για το μέλλον της κοινωνίας, εξ αιτίας των ταυτόχρονων και δισεπίλυτων κρίσεων που πλήττουν εξ ίσου τη χώρα αυτή.
Ο διακομματικός λαϊκισμός και ο μικροκομματικός οπορτουνισμός (που βλέπει μόνο το «τώρα» και αδιαφορεί για το «αύριο») εκμεταλλεύεται τις εξ αντικειμένου δυσκολίες και τη λαϊκή αγωνία, «φουντώνει» τον κόσμο και… πριμοδοτεί τα πολιτικά άκρα, που εκ του ασφαλούς φωνάζουν και υπόσχονται ανεξόδως τα πάντα στους πάντες.
Η ρέουσα και άκρως επικίνδυνη κατάσταση στην Ιταλία (μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές δυνάμεις στην Ευρώπη και τον κόσμο) στέλνει, σίγουρα, κάποιο σινιάλο και σε εμάς...
Με την παγκόσμια κρίση να δείχνει ότι έχει… μέλλον ακόμη, αξίζει να προβληματιστεί ο μέσος Έλληνας ποιο θα είναι το μέλλον αλλά και η διαχειριστική κατάσταση στην Ελλάδα, αν και μετά τις δεύτερες εκλογές δεν προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Πώς θα λαμβάνονται κρίσιμες για τον τόπο αποφάσεις αν, λόγου χάριν, ο Ερντογάν εκμεταλλευθεί (όπως πάντα) την πολιτική αστάθεια στην Ελλάδα, αν απαιτηθεί να ληφθούν σκληρές αποφάσεις για το επιδεινούμενο ενεργειακό μείζον πρόβλημα.
Ας αφήσουμε κατά μέρος τις προεκλογικές μπαρούφες του ΠΑΣΟΚ ότι «δεν θα στηρίξει διακομματική κυβέρνηση με πρωθυπουργό από τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ!», κι ας δεχθούμε το (πιθανότερο) μια αναγκαστική κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη. Με τον… γνωστό και μη εξαιρετέο για την υπευθυνότητα και αντίληψη του εθνικού συμφέροντος ΣΥΡΙΖΑ να αντιτίθεται με… επαναστατικό πάθος σε κάθε πρόταση της κυβέρνησης, να επικαλείται ανοήτως την καραμέλα της «λαϊκής κυριαρχίας», χωρίς επίγνωση ή… σκασίλα για τα αποτελέσματα της πολιτικής που (αυτή μόνο ξέρει και ακολουθεί…) από το 2012 και μετά, είτε ως αντιπολίτευση του «εκτσογλανισμού», είτε ως «περήφανη λαϊκή κυβέρνηση» θα υποχρέωνε την Ευρώπη να γονατίσει μπροστά της…
Δεν χρειάζεται να είσαι «δεξιός», «κεντρώος» ή «αριστερός» (εξαιρουμένων των ιδεοληπτικών φανατικών ταγμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν καταλαβαίνουν Χριστό!…) για να ανησυχείς σφόδρα για το μέλλον το δικό σου και του τόπου, σε ένα τέτοιο απευκταίο ενδεχόμενο. Αρκεί να έχεις τον κοινό νου, πέρα από «μαντριά» και ιδεολογικές αγκυλώσεις.
Και στις οποτεδήποτε γίνουν πρώτες και δεύτερες εκλογές, να προσέλθεις (αυτό πάνω από όλα!) στις κάλπες με αίσθημα ευθύνης και λογικής.