Δεν πρέπει να υπάρχει άλλη χώρα (στην Ευρώπη, τουλάχιστον) με περισσότερες εκπαιδευτικές «μεταρρυθμίσεις», «επαναστάσεις», «εκσυγχρονιστικές αλλαγές» από την Ελλάδα!
Κατέχουμε σταθερά το «χρυσό», τις τελευταίες δεκαετίες! Κάθε νέα κυβέρνηση (ακόμη και του ίδιου κόμματος με την αμέσως προηγούμενη) εξαγγέλλει προεκλογικά και επιχειρεί μετεκλογικά κάποια «φιλόδοξη αλλαγή» στο εκπαιδευτικό σύστημα. Σχεδόν πάντα, «μεταρρύθμιση» πραγματοποιείται και μετά από κάθε ανασχηματισμό.
Από το πλήθος αυτών των «μεταρρυθμίσεων» προκύπτει αυταπόδεικτα ότι καμία δεν ολοκληρώθηκε, και απλώς ο όλος ντόρος γίνεται για επικοινωνιακούς-ψηφοθηρικούς λόγους. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι οι περισσότερες από αυτές αφορούσαν το σύστημα εισαγωγής στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, δεδομένου ότι το ζήτημα είναι πολύ «πιασάρικο», αφού κάθε ελληνική οικογένεια έχει ιερό στόχο «το παιδί να περάσει, να πάρει ένα χαρτί στα χέρια του…». Το τι θα το κάνει «μετά», αν του εξασφαλίζει μια σταθερή και ικανοποιητικά αμειβόμενη θέση εργασίας, είναι άλλο ζήτημα. Σημασία έχει «το παιδί να πάρει ένα χαρτί…»!
Στη Φινλανδία έγινε, πριν από κάμποσες δεκαετίες, μια εκ βάθρων αναδιάρθρωση του συνολικού εκπαιδευτικού συστήματος, που κρίθηκε ως η πλέον αποτελεσματική και ρεαλιστική σε παγκόσμια κλίμακα. Προηγήθηκε πολύς χρόνος (διακομματικής) διαβούλευσης, αλλαγές, προσαρμογές, πιλοτικές δοκιμές, με διακηρυγμένο στόχο η μεταρρύθμιση να έχει σταδιακά και αδιατάρακτα ολοκληρωθεί όταν το παιδί, που θα πήγαινε στο Νηπιαγωγείο το έτος ψήφισης του νέου συστήματος, θα αποφοιτούσε από το... Πανεπιστήμιο!
Δηλαδή, μέσα σε διάστημα περίπου 20 χρόνων! Όχι όπως εδώ, σε μας, κατά τη διάρκεια της θητείας… μιας κυβέρνησης ή μιας υπουργικής θητείας! Σοβαρά, μελετημένα, σχεδιασμένα πράγματα. Γι’ αυτό και όχι μόνον η μεταρρύθμιση πέτυχε απολύτως, αλλά και αναδείχθηκε σε παγκόσμιο πρότυπο, με αποτέλεσμα η Φινλανδία να έχει σήμερα ένα από τα καλύτερα ολοκληρωμένα εκπαιδευτικά συστήματα στον κόσμο! Καμιά σχέση με το ελληνικό «παράδοξο» και ατελέσφορο…
Η μόνη, ίσως, σοβαρά σχεδιασμένη και συνολικά σχεδιασμένη σε βάθος χρόνου εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που έγινε στη χώρα μας ήταν «ο νόμος Διαμαντοπούλου», που ψηφίστηκε το 2011 με τη συντριπτική πλειοψηφία των 255 βουλευτών! Από τους ελάχιστους, αν όχι ο μόνος νόμος που εξασφάλισε τέτοια υπερκομματική συναίνεση! Και είχαν αρχίσει να υλοποιούνται σταδιακά οι καινοτομίες του που διόρθωναν παθογένειες, λάθη και κομματικές σκοπιμότητες όλων των προηγούμενων «μεταρρυθμίσεων», μεθοδικά και προσεκτικά...
Μέχρι που ήρθε ο... ΣΥΡΙΖΑ! Η «επαναστατικά αριστερή» κυβέρνηση του οποίου τον κατήργησε εκ βάθρων! Πάνε οι εκσυγχρονισμοί στη διοίκηση και τη δομή και τη διάρθρωση των πανεπιστημίων, πάνε τα πειραματικά και πρότυπα σχολεία, πάνε οι διαδικασίες αξιολόγησης καθηγητών και προγραμμάτων σπουδών, πάει το ξεδόντιασμα των κομματικά εγκάθετων και ελεγχόμενων «φοιτητικών παρατάξεων», επανήλθε ο «θεσμός» των… αιώνιων φοιτητών, που εξυπηρετούσε τα κομματικά σχέδια ελέγχου των πανεπιστημίων και των καθηγητών καθώς και του τρόπου ανάδειξης των πρυτανικών αρχών! Το νέο «προοδευτικό» εκπαιδευτικό σύστημα δομήθηκε στη «θεμέλια άποψη» Μπαλτά ότι… «η αριστεία και οι άριστοι είναι… ρετσινιά»!
Ο Μητσοτάκης είχε σωστά εξαγγείλει προεκλογικά ότι θα άλλαζε τον εκτρωματικό εκπαιδευτικό νόμο του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είχε πει προεκλογικά «με ένα νόμο, ένα άρθρο!», αλλά εννοούσε μια εκ βάθρων μελετημένη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση... Που τόσο ανάγκη την είχε η χώρα. Ίσως, να έπρεπε να το έχει πει. Ίσως ήταν πιο αποτελεσματικό, άμεσο και ελπιδοφόρο για τη νέα γενιά σπουδαστών…
Προτίμησε τη σταδιακή αλλαγή, που την επιχείρησε, όμως, άτολμα, με σχολαστικό και αδιέξοδο εν τέλει υπολογισμό του «πολιτικού κόστους», λόγω αναμενόμενης λυσσαλέας αντίδρασης της «προοδευτικής» αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ και άλλων… αριστερών δυνάμεων. Δυο χρόνια τώρα, η λειτουργία της «πανεπιστημιακής αστυνομίας» αναβάλλεται… αιδημόνως, η ανομία και τα έκτροπα εξακολουθούν να κυριαρχούν στους πανεπιστημιακούς χώρους, οι «προοδευτικές καταλήψεις» δίνουν τον τόνο στην πανεπιστημιακή ζωή και τους χώρους των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων…
Η κυρία Κεραμέως έφερε σε διαβούλευση το νέο εκπαιδευτικό νομοσχέδιο, που δίνει (και αυτό…) μονομερή έμφαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η ψήφισή του, όμως, διαρκώς… αναβάλλεται, λόγω ενστάσεων και αντιρρήσεων -πέραν της αντιπολίτευσης και των «φοιτητικών παρατάξεων»- και κάποιων πρυτανικών συμβουλίων αλλά και καθηγητών. Θα ήταν, ίσως, αφοριστικό να ισχυρισθεί κανείς ότι όλες οι αντιρρήσεις εκπορεύονται από το γνωστό αναχρονιστικό «καθηγητικό κατεστημένο», που μισεί τις αλλαγές γιατί το βολεύει η αδράνεια και φοβάται τις αξιολογήσεις, του διαταράσσει τις… κομματικές εξαρτήσεις και ισορροπίες του. Κάποιες από τις ενστάσεις και τις αντιπροτάσεις έχουν βάση και αξίζουν, αν μη τι άλλο, να εξετασθούν σοβαρά και υπεύθυνα.
Μπορεί η κ. Κεραμέως να μην αποτελεί ακριβώς υπόδειγμα υπουργού που αρέσκεται στον (επί της ουσίας) παραγωγικό διάλογο και το αμάλγαμα ιδεών και προτάσεων. Χωρίς αυτό να σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι δεν έχει καλές προθέσεις…
Διερωτώμαι, όμως, πόσο πιο παραγωγικό και αποτελεσματικό θα ήταν αν η κυβέρνηση αποφάσιζε («με ένα νόμο, ένα άρθρο») να επαναφέρει σε ισχύ τον «νόμο Διαμαντοπούλου», που αντικειμενικά (και από τους καλοπροαίρετους) θεωρείται ο καλύτερος εκπαιδευτικός νόμος, απόδειξη και η διακομματική ψήφισή του από μια συντριπτική, πρωτοφανή πλειοψηφία της Βουλής…
Και διερωτώμαι ακόμη περισσότερο γιατί το ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη, που λέει ότι θέλει να χαρακτηρίζεται από θετικές παραγωγικές προτάσεις και υπεύθυνη αντιπολίτευση, δεν παίρνει την πρωτοβουλία να εισηγηθεί αυτό στην κυβέρνηση, χωρίς πολλά-πολλά, την επάνοδο του «νόμου Διαμαντοπούλου»…
Θα έστελνε θετικό και υπεύθυνο μήνυμα στην κοινωνία, που έχει βαρεθεί από το μπάχαλο στα πανεπιστήμια και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι τα παιδιά της να σπουδάσουν σοβαρά και σωστά, το πτυχίο που θα πάρουν να έχει αντίκρισμα στη ραγδαίως εξελισσόμενη και απαιτητική αγορά εργασίας (ο συγκεκριμένος νόμος Διαμαντοπούλου προέβλεπε τη σύνδεση τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με την «αγορά», κάτι που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ να βγάζει... φλύκταινες!), οι κόποι και οι θυσίες της να πιάσουν επιτέλους τόπο…
Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά από όσο κάποιοι θέλουν να τα εμφανίζουν…
Και ο Μέγας Αλέξανδρος δεν σπαταλήθηκε ατελέσφορα να… λύσει τον Γόρδιο Δεσμό. Τον έλυσε διά μιας, με ένα απλό και αποτελεσματικό χτύπημα του σπαθιού του…