Να ξεκινήσουμε με μια παλιά ιστορία, γιατί πολλές φορές η ιστορία επαναλαμβάνεται και τη δεύτερη φορά ως τραγωδία και όχι ως φάρσα.
Μετά την ήττα του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2007, ο Γ. Παπανδρέου βρέθηκε στα όρια της ψυχολογικής, εκτός της πολιτικής, κατάρρευσης. Τα πρώτα 24ωρα είχε αποφασίσει να υποβάλλει την παραίτησή του από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Ηδη ο ιστορικός του αντίπαλος, ο Ευ. Βενιζέλος είχε προχωρήσει σε μια σαρωτική αμφισβήτηση, λίγο μετά το κλείσιμο της κάλπης, με τη γνωστή δήλωση του Ζαππείου.
Ο Γ. Παπανδρέου είχε αποκλειστεί στο Καστρί και συνομιλούσε με ένα κλειστό κύκλο τριών-τεσσάρων φίλων και συνεργατών, οι οποίοι μάταια προσπαθούσαν να τον υποστηλώσουν ψυχολογικά και να τον αποτρέψουν από την παραίτηση.
Τι άλλαξε αυτό το χρονικό της σχεδόν προαναγγελθείσας πολιτικής «ευθανασίας»; Πώς ο Γ. Παπανδρέου ξύπνησε από την άβυσσο, επέστρεψε στο προσκήνιο, κέρδισε μια συντριπτική νίκη στη μάχη ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και μόλις δυο χρόνια μετά έγινε πρωθυπουργός;
Η απάντηση είναι απλή. Τον Γιώργο δεν τον «ανέστησαν» οι λίγοι φίλοι που του είχαν απομείνει. Ολα έγιναν με την ευγενική χορηγία των αντιπάλων του. Με άφθονη πρώτη ύλη την αλαζονεία, τον φανατισμό και την εχθροπάθεια, που «γενναιόδωρα» του πρόσφεραν, για να ξυπνήσει από τον πολιτικό λήθαργο.
Τα δυο μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα της εποχής, ο ΔΟΛ, ο Πήγασος και το MEGA έσπευσαν να τον «τελειώσουν», λίγες ώρες μετά το αποτέλεσμα των εκλογών. Με το «Παραιτηθείτε κύριε Πρόεδρε», στο ΒΗΜΑ του Σταύρου Ψυχάρη. Με το «Βενιζελικό Κίνημα στο ΠΑΣΟΚ» στο ΕΘΝΟΣ του Γ. Μπόμπολα. Με μπαράζ δημοσκοπήσεων στο MEGA, που προίκιζαν με θηριώδη ποσοστά την υποψηφιότητα Βενιζέλου. Με ορατές από παντού κινήσεις στο παρασκήνιο, για να «κλειδώσουν» την αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ.
Η αλαζονεία των αντιπάλων και η εντύπωση χειραγώγησης των εξελίξεων στο ΠΑΣΟΚ, κάτι που ξέφυγε ως «παράπλευρη απώλεια» από τους πρωταγωνιστές της εσπευσμένης αποκαθήλωσης, νεκρανάστησαν τον Γ. Παπανδρέου. Η πολιτική πλατφόρμα για την «Ανάσταση του Λαζάρου» προσφέρθηκε δωρεάν και σε αφθονία.
Το μόνο που έπρεπε να κάνει ο ίδιος ήταν να τραβήξει την κουρτίνα. Να καταγγείλει την επιχείρηση χειραγώγησης, να καταδείξει τα «σκοτεινά συμφέροντα» και τα «αόρατα κέντρα εξουσίας», που ήθελαν να τον ρίξουν, και τη μόνιμη σκιά της διαπλοκής. Οπως και έγινε. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Η ιστορία φαίνεται, 14 χρόνια μετά, να επαναλαμβάνεται. Με μια μονοτονία που χρήζει σίγουρα επιστημονικής ερμηνείας. Και επειδή η Ελλάδα μοιάζει να είναι η χώρα της αέναης επανάληψης, με πολλούς από τους πρωταγωνιστές στους ίδιους ρόλους.
Η υποψηφιότητα του για την ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛ. έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για να επιστρατευθούν από την εφεδρεία όλοι οι «ταλιμπάν» κατά του Γιώργου. Ξανάβγαλαν από τη ναφθαλίνη τα «Φόρεστ GAP», το «χαζό παιδί», τον «κληρονόμο», τον «μοιραίο άνθρωπο», τον «διασπαστή».
Πολλά απ΄αυτά δεν απέχουν από την αλήθεια και ασφαλώς έχουν θέση σε μια ψύχραιμη πολιτική συζήτηση. Οταν όμως οι επιθέσεις είναι τόσες πολλές, σχεδόν ταυτόχρονες και με τόσο πλεόνασμα ακραίου φανατισμού, τότε προκαλούν υποψίες ότι δεν είναι τυχαίες και συμπτωματικές.
Κυρίως, όμως, παραπέμπουν σε ένα déjà vu, στην επανάληψη του ίδιου λάθους από τα ίδια πρόσωπα.
Ηδη, μέχρι στιγμής, σημείωσαν την πρώτη «επιτυχία». Ολοι μιλούν για τον Γιώργο. Οι εκλογές στο ΚΙΝΑΛ από μια αδιάφορη εσωτερική διαδικασία, εξελίσσονται σε δημοσιογραφικό και πολιτικό best-seller.
Σε λίγες μέρες είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αρχίσει και η δεύτερη πράξη της παράστασης. Τον Γιώργο τον χτυπούν τα «συμφέροντα». Οπερ έδη δείξε, δηλαδή…
Η τρίτη και η τέταρτη πράξη, κατά τα ειωθότα και στο τέλος το συνηθισμένο happy end. Ποιός νομίζει ότι η «Ανάσταση του Λαζάρου» έγινε μόνο μια φορά;