«Η ξεκάθαρη καταδίκη της Χρυσής Αυγής δε θα είναι απλά μια δικαίωση για την οικογένεια της Μάγδας και τη μνήμη των θυμάτων της ναζιστικής οργάνωσης», σημειώνει η Μπέτυ Μπαζιάνα.
Σε άρθρο της στην εφημερίδα «Αυγή» η σύντροφος του Αλέξη Τσίπρα προσθέτει ότι η καταδίκη της Χρυσής Αυγής θα είναι μια δικαίωση για την ίδια τη Δημοκρατία. «Για να μπορούμε να συνεχίσουμε να πιστεύουμε στη δικαιοσύνη που αποδίδεται από τους θεσμούς της οργανωμένης μας κοινωνίας. Και θα αφορά όχι μόνο τους αδικοχαμένους Παύλο και Σαχζάτ, αλλά και κάθε νέο παιδί που μεγαλώνει και μαθαίνει την αξία του αγώνα για αξιοπρέπεια, δημοκρατία και δικαιοσύνη», καταλήγει.
Ολόκληρο το άρθρο της Μ. Μπαζιάνα
Αύριο κλείνει ένας μεγάλος κύκλος. Στα πεντέμισι χρόνια που διήρκεσε συνολικά η δίκη της Χρυσής Αυγής αναδείχτηκαν στο δικαστήριο οι φρικαλεότητες της δράσης της. Ζητούμενο της απόφασης του δικαστηρίου που ανακοινώνεται αύριο είναι η καταδίκη της δράσης της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης με ιεραρχική δομή, όπου η ευθύνη για τις δολοφονικές πράξεις της φτάνει μέχρι την κορυφή του πολιτικού -και στη συνέχεια κοινοβουλευτικού- κόμματος που χρησιμοποιήθηκε ως προκάλυμμα των ναζιστικών αντιλήψεων και των εγκλημάτων της.
Δεκάδες βίαιες επιθέσεις εναντίων πολιτών με συνδικαλιστική δράση, οργανωμένα δολοφονικά προγκρόμ εναντίον μεταναστών, κατατρομοκράτηση πολιτών ώστε να μην αποκαλύψουν την εγκληματική δράση της οργάνωσης, αλλά και η προμελετημένη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάτ Λουκμάν ξεδιπλώθηκαν στη δίκη, στοιχειοθετώντας την κατηγορία της, βάσει σχεδίου και κεντρικής διεύθυνσης από τον Αρχηγό, εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής.
Ένα από τα σημαντικά προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει όλα αυτά τα χρόνια η πολιτική αγωγή, ήταν η δυσκολία διάχυσης προς τους πολίτες της πληροφορίας για τα τεκταινόμενα στη δίκη, ώστε να γίνουν γνωστές στο κοινωνικό σύνολο οι εγκληματικές ενέργειες των Χρυσαυγιτών καθώς και η μέθοδος που ακολουθούσαν προκειμένου να τις καλύπτουν. Το ρόλο της ενημέρωσης ανέλαβε κυρίως, εκτός λιγοστών εφημερίδων, το παρατηρητήριο της δίκης που δημιουργήθηκε ως πρωτοβουλία πολιτών, επιδιώκοντας την καταγραφή και κατάδειξη στην κοινή γνώμη των όσων εγκλημάτων αποκαλύπτονταν μέσα στο δικαστήριο, ως μια ενέργεια ενάντια στη συγκάλυψη και τη λήθη.
Αντίθετα, μεγάλο μέρος συστημικών μέσων μαζικής ενημέρωσης, αφού αρχικά προσπάθησαν να υποβιβάσουν τα ίδια τα γεγονότα παρουσιάζοντας τις βίαιες επιθέσεις στης Χρυσής Αυγής σε μετανάστες ως δικαιολογημένες αντιδράσεις αγανακτισμένων πολιτών, ακόμα και την ίδια τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από το μέλος της Χρυσής Αυγής Ρουπακιά ως ποδοσφαιρική διαμάχη μεταξύ φιλάθλων (!), επέβαλλαν στη συνέχεια της δίκης χαρακτηριστική σιωπή. Και αυτό, παρόλο που εκείνοι που δικάζονταν ως κατηγορούμενοι για σύσταση και διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης, ήταν εν ενεργεία βουλευτές και ευρωβουλευτές και παρόλο που η σημασία της δίκης αναμφισβήτητα αφορά στην ουσία της ίδιας της ελληνικής Δημοκρατίας, 75 χρόνια μετά την ήττα του φασισμού στην Ευρώπη και 46 χρόνια μετά την πτώση της χούντας στην Ελλάδα.
Το πρόσωπο που κατάφερε να σπάσει τον περιορισμό στην ενημέρωση και ευαισθητοποίησε σχετικά με τη δίκη ευρύτερο πληθυσμό, ενώ μετατράπηκε, χωρίς τη θέλησή του, σε σύμβολο της δίκης είναι αναμφισβήτητα η μητέρα του Παύλου Φύσσα, η Μάγδα.
Ίσως γιατί δεν ήταν εύκολο να φιμωθεί ή να κρυφτεί από την επικαιρότητα μια μητέρα που έχασε άδικα το γιο της από τη μαχαιριά ενός δολοφόνου της νεοναζιστικής οργάνωσης και η οποία, με βαθιά αξιοπρέπεια, κουβαλάει το ηθικό χρέος να δικαιώσει το παιδί της, το οποίο –αν δεν αποδεικνυόταν η εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής- θα καταγραφόταν ως ένα ακόμα θύμα διαμάχης για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα ή θύμα προσωπικών διαφορών.
Η εικόνα της Μάγδας στις 453 συνεδριάσεις της δίκης, όπου παρακολουθεί σαν κλαρί αλύγιστο, καμένο αλλά αλύγιστο, τους δολοφόνους του γιου της να υπεκφεύγουν, να ψεύδονται, να κρύβονται πίσω από σαθρές δικαιολογίες που η νεοναζιστική οργάνωση χρησιμοποιεί όλα τα αυτά τα χρόνια για να καλύπτει τα εγκλήματα της, άγγιξε ό,τι πιο εσωτερικό και βαθύ έχουμε μέσα μας και μετατράπηκε από μητέρα του Παύλου, σε μητέρα όλων μας. Και έκανε τον Παύλο αδερφό μας, όχι με την έννοια της συμπαράστασης και της αλληλεγγύης, αλλά με την βαθιά ευαισθητοποίηση για την αδικία και τον πόνο, με την ακέραιη αξιοπρέπεια στην εναντίωσή της απέναντι στη νεοναζιστική οργάνωση σε όλη της την ιεραρχία (και όχι μόνο στο δολοφόνο του παιδιού της) και με τη βουβή οργή και αγανάκτηση για την συγκάλυψη των προηγούμενων εγκλημάτων της Χρυσής Αυγής που οδήγησαν σε νέες δολοφονίες όπως αυτή του γιου της. Μόνο βαθιά αγάπη και εκτίμηση της αξίζει. Για την ίδια τη Μάγδα, είναι χαρακτηριστικός ο ειλικρινής τρόπος βαθιάς ψυχής με τον οποίο αγκάλιασε, παρά τον προσωπικό της πόνο, κάθε ενέργεια συμπαράστασης και καταδίκης της νεοναζιστικής οργάνωσης, και έτσι δίκαια της αναγνωρίστηκε ο ρόλος του πρώτου συνδετικού κρίκου μιας αλυσίδας που ενώνει όλους μας – από όποιο κομμάτι του δημοκρατικού τόξου και αν προερχόμαστε- στον αγώνα ενάντια στο φασισμό και το ναζισμό.
Όσο πλησιάζει η ώρα της ανακοίνωσης της απόφασης του δικαστηρίου, τόσο πιο ζωντανές γίνονται οι μνήμες από τα γεγονότα που εξετάστηκαν στη δίκη, τόσο πιο έντονο γίνεται το συναίσθημα της ανάγκης δικαίωσης των θυμάτων και οριστικού τέλους της νεοναζιστικής οργάνωσης. Η ξεκάθαρη καταδίκη της Χρυσής Αυγής δε θα είναι απλά μια δικαίωση για την οικογένεια της Μάγδας και τη μνήμη των θυμάτων της ναζιστικής οργάνωσης. Θα είναι μια δικαίωση για την ίδια τη Δημοκρατία. Για να μπορούμε να συνεχίσουμε να πιστεύουμε στη δικαιοσύνη που αποδίδεται από τους θεσμούς της οργανωμένης μας κοινωνίας. Και θα αφορά όχι μόνο τους αδικοχαμένους Παύλο και Σαχζάτ, αλλά και κάθε νέο παιδί που μεγαλώνει και μαθαίνει την αξία του αγώνα για αξιοπρέπεια, δημοκρατία και δικαιοσύνη.
Και κάτι προσωπικό: το βράδυ που ο Παύλος Φύσσας έπεφτε νεκρός από το χέρι του χρυσαυγίτη δολοφόνου του, οι γιοί μου ήταν 1 και 3 χρονών. Θυμάμαι αργά εκείνο το βράδυ που έφταναν σε μας πληροφορίες ότι ένας νέος άνθρωπος, αντιφασίστας έπεσε νεκρός μετά από επίθεση της Χρυσής Αυγής στο Πέραμα. Ρίγος… Το άλλο πρωί, θυμάμαι τη φίλη από τον Πειραιά που ήρθε πολύ νωρίς στο σπίτι μας και μας είπε λεπτομέρειες από τη συμπλοκή στο Πέραμα, έτσι όπως είχαν διαχυθεί στην κοινωνία του Πειραιά και του Περάματος. Οργή… Θυμάμαι το ίδιο πρωί τα κανάλια να διαπομπεύουν το νεκρό ενημερώνοντας τον κόσμο ότι ήταν θύμα καβγά μεταξύ φιλάθλων. Αγανάκτηση… Από τότε τα παιδιά μου μεγάλωσαν, άκουσαν για τη δίκη της Χρυσής Αυγής, ρώτησαν. Και τους απάντησα, όσο δύσκολο και αν είναι να εξηγήσεις σε παιδιά 8 και 10 χρονών τις φρικαλεότητες, τη βία, τη δολοφονία. Στο μυαλό τους, και σωστά, υπάρχει η δικαιοσύνη ως αυτονόητη αξία και συνέπεια: η τιμωρία για όσους παραβιάζουν τους νόμους. Δεν μπορούν να δεχτούν πώς «ο κακός μπορεί και να μην τιμωρηθεί». Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να βρω λόγια για να τους εξηγήσω, σε μια τέτοια –απευκταία- περίπτωση. Γιατί το διαβατήριο που έχω να τους να δώσω για τη ζωή, το μέλλον που έχουν να διαβούν, είναι οι αξίες της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς, της ειρήνης, της δικαιοσύνης.