Η επίθεση που γίνεται στον Μητσοτάκη, από ορισμένους κύκλους, μετά τη ΔΕΘ, μου θυμίζει την αλλοπρόσαλλη ανάλυση του CNN ύστερα από την επικράτηση της Κάμαλα Χάρις έναντι του Τραμπ στο ντιμπέιτ: «Δεν της εξασφάλισε τη νίκη», έγραψε.
Σύμφωνοι, αλλά η Χάρις επιβλήθηκε στον Τραμπ, οπότε έχουμε καιρό για τα υπόλοιπα. Αν είχε πάει άπατη, σαν τον Μπάιντεν, πώς θα την κρίναμε; Κυρίως η Χάρις ξεμπρόστιασε αυτόν τον τοξικό-freak πολιτικό, εμπεδώνοντας στους Αμερικανούς την πεποίθηση ότι η χώρα χρειάζεται πρωτίστως έναν αντι-freak πρόεδρο. Πρόσφερε σε εκατομμύρια τηλεθεατές την εικόνα της «καθησυχαστικής δύναμης» που έχουν ανάγκη οι ΗΠΑ.
Κάτι παρόμοιο συνέβη με την εμφάνιση Μητσοτάκη στη ΔΕΘ. Μπορεί να μην σε απογείωνε, αλλά ήταν επιτυχημένη, για έναν απλό λόγο: Yπενθύμισε τα πάγια και βασικά πλεονεκτήματα του πρωθυπουργού απέναντι στoυς freak αντιπάλους του: τη σταθερότητα και την κυβερνησιμότητα. Όταν δήλωνε «δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης», ουσιαστικά μας παρότρυνε να ρίξουμε μια ματιά στην αντιπολίτευση, όπου συνεχιζόταν η παράσταση του γνωστού θιάσου με τον έκπτωτο Κασσελάκη, τον Πολάκη και τον Γκλέτσο. Έδειχνε να το χαίρεται που ο ορθολογισμός υπερτερεί μιας κωμικής κομπανίας. Η αντι-freak συνταγή Μητσοτάκη μπορεί να χρονολογείται πλέον από δεκαετίας, αλλά συνεχίζει να λειτουργεί γιατί παραμένει επίκαιρη.
Είτε λοιπόν συμπαθεί κάποιος είτε όχι τον πρωθυπουργό, του αναγνωρίζει τουλάχιστον ένα πράγμα: ότι εξασφάλισε στους Έλληνες την επιστροφή στην πολιτική σοβαρότητα που είχαμε απολέσει από τον Καραμανλή και μετά. Αυτό είναι, εξάλλου, και το μυστικό των πολλαπλών εκλογικών του επιτυχιών. Όσοι σήμερα βιάζονται να τον συνταξιοδοτήσουν, εντός και εκτός ΝΔ, συχνά παραβλέπουν αυτή την κρίσιμη παράμετρο. Σύντομα ή πολύ αργότερα θα συνταξιοδοτηθεί, προφανώς. Αλλά, για όσο ακόμη παρατείνονται τα ασφυκτικά αδιέξοδα της αντιπολίτευσης, το σκηνικό σε ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ παραμένει αβέβαιο και ελλοχεύει ο κίνδυνος να μας προκύψει ένας νέος freak, ο Μητσοτάκης παραμένει ο μόνος πολιτικός με σχέδιο για τη χώρα.
Αρκετοί επέκριναν τον πρωθυπουργό γιατί δεν κατέθεσε «όραμα» και «αφήγημα» στη ΔΕΘ. Τον κατηγόρησαν για «μερεμέτια», για «μεταρρυθμιστική αρρυθμία που άρχισε να ξεπροβάλλει μετά τις τελευταίες εκλογές», έγραψε πρόσφατα ο διακεκριμένος ιστορικός Στάθης Καλύβας στην «Καθημερινή». Άλλοι, οι οποίοι σήμερα διυλίζουν τον κυβερνητικό κώνωπα, όταν κατά το παρελθόν κατάπιναν την κάμηλον, διαπίστωσαν ότι ο Μητσοτάκης δεν έθεσε στη ΔΕΘ υψηλό στόχο τριετίας. Σύμφωνοι, αλλά κάτι λείπει στον συλλογισμό: Όταν η εναλλακτική λύση, δηλαδή η απέναντι εύθυμη αντιπολίτευση, οραματίζεται πορεία όπισθεν ολοταχώς στη freak εποχή και όχι μεταρρυθμίσεις, η διαπίστωση είναι μία: μόνο η ίδια η κυβέρνηση έχει τη δυνατότητα να αλλάξει τη δυναμική των πραγμάτων.
Ομολογουμένως, ο Μητσοτάκης στη ΔΕΘ έδωσε έμφαση κυρίως σε θέματα «χαμηλής πολιτικής», απέφυγε τις ρητορείες. Ζήτησε μάλιστα υπομονή ως το 2027 για να αποδώσει η προσπάθειά του στα βασικά πεδία της οικονομίας και της καθημερινότητας. Έθιξε ζητήματα που μπορεί να ακούγονται κατώτερα του οραματικού βερμπαλισμού, αλλά η πλειοψηφία τα κρίνει απαραίτητα (GPO, 11/9). Όχι τυχαία, ο πρωθυπουργός επανέλαβε πολλές φορές ότι στην Ελλάδα βιώνουμε ακόμη τις βραδυφλεγείς επιπτώσεις της χρεοκοπίας της περασμένης δεκαετίας και η κοινωνία απαιτεί διορθώσεις. Παρουσίασε με άλλα λόγια το μόνο σχέδιο που υπάρχει για την Οικονομία, την Υγεία, την Παιδεία, την Ασφάλεια και την ανάπτυξη της χώρας μας. Σε πολλούς μπορεί να μην αρέσει, αλλά δεν υπάρχει άλλο διαθέσιμο.
Είναι λογικό για μια κυβέρνηση που βρίσκεται στον έκτο χρόνο να της αναγνωρίζονται ελάχιστα ελαφρυντικά. Μπορεί οι αριθμοί να ευημερούν, ο τουρισμός να ανθεί και η Ελλάδα να γνωρίζει πολιτική σταθερότητα, αλλά αρκεί πλέον ένα σάπιο λούνα παρκ στη Θεσσαλονίκη για να ξυπνήσει το αίσθημα απογοήτευσης, το «τίποτα δεν αλλάζει». Θα μου πείτε, με έναν δημόσιο τομέα που τόσο σθεναρά αντιστέκεται στις αλλαγές και με την αντιπολίτευση να υπερασπίζεται κάθε αίτημα ακινησίας, είναι θαύμα που φτάσαμε ως εδώ. Δείτε τι έπαθε πρόσφατα ο δήμαρχος Αθήνας με τα βουλωμένα φρεάτια και την πλημμυρισμένη Αθήνα στην πρώτη νεροποντή. Ή ο αριστερός Κουρέτας με τα χιλιάδες νεκρά ψάρια μέσα στο λιμάνι του Βόλου. Εύκολο να λες «ο πρωθυπουργός είναι αποκομμένος από την πραγματικότητα» [Δούκας], αλλά την ίδια πεζή και σκληρή πραγματικότητα θα βρεις αργά ή γρήγορα αντίπαλο.