Και τι αποκομίσαμε, τελικά, από τη συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν; Τίποτε νέο. Αλλά αυτό δεν ήταν αναμενόμενο;
Απλώς, κατά τη συνάντηση επιβεβαιώθηκε για μιαν ακόμη φορά η βούληση των δύο πλευρών να πλέουμε σε… ήρεμα νερά, να διατηρείται το καθεστώς «μη κρίσης». Και αυτό δεν είναι αμελητέο, αν θυμηθεί κανείς την επικίνδυνη πολεμική κατάσταση στην οποία βρέθηκαν οι δύο χώρες στο Αιγαίο το 2020, και τον κίνδυνο «εισβολής» (έστω με τη σχεδιασμένη από την Άγκυρα αθρόα είσοδο χιλιάδων προσφύγων) που επιτυχώς αντιμετώπισε η χώρα μας στον Έβρο. Με το «κουβεντολόι» (υποτιμητικά χαρακτηρίζουν οι «Ελληναράδες») των δύο πλευρών μειώθηκαν δραματικά οι μεθοδευμένες εισροές λαθρομεταναστών, που δημιουργούσαν εκρηκτικό κλίμα στα νησιά, το Λιμενικό των δύο χωρών συνεργάζεται αρμονικά, κατίσχυσε κάποιου είδους «κανονικότητα» στις σχέσεις των δύο χωρών.
Κατακτήθηκε μια σχετικά μακρά περίοδος ηρεμίας -και λαμβανομένων υπ' όψιν των εκρηκτικών συνθηκών που διαμορφώθηκαν στην περιοχή, αυτό σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να εκτιμηθεί ως «λίγο».
Βεβαίως, τα προβλήματα που υπάρχουν μεταξύ των δύο πλευρών, τα υπαρκτά αλλά και αυτά που προβάλλει επίμονα και προκλητικά η Τουρκία -στο πλαίσιο της πάγιας διεκδικητικής, αναθεωρητικής πολιτικής της-, παραμένουν...
Στο Κυπριακό επιβεβαιώθηκε ότι οι θέσεις των δύο πλευρών είναι διαμετρικά αντίθετες, η «αγνόηση» της Συνθήκης της Λωζάννης (χώροι, μειονότητες κ.λπ.) εξακολουθεί να αποτελεί βασικό στοιχείο της τουρκικής πολιτικής, Ερντογάν και υπουργοί συνεχίζουν την προβληματική ρητορική τους, στην οποία η ελληνική πλευρά απαντά στερεοτυπικά με την επίκληση του Διεθνούς Δικαίου.
Δεν πήγαμε ένα βήμα μπροστά, αλλά δεν κάναμε και ένα βήμα πίσω. Διατηρείται αυτή η συνήθης, πλέον, τον τελευταίο καιρό «ισορροπημένη αδράνεια», παρά τις κατά καιρούς εξάρσεις της Άγκυρας. Δεν υπάρχει απειλητική επιδείνωση. Επιβεβαιώθηκε η δυσκολία και απροθυμία να γίνει ουσιαστική και διαλλακτική, καλοπροαίρετη συζήτηση για τα «μεγάλα» που απασχολούν τις δύο πλευρές. Περιοριστήκαμε σε πρόοδο στα λεγόμενα «μικρά» (βίζες, οικονομικές σχέσεις, ανάπτυξη των εμπορικών σχέσεων κ.λπ.), που όμως είναι πρόδηλο ότι δημιουργούν κάποιο θετικό περιβάλλον, «και βλέπουμε»…
Η σταδιακή προσέγγιση για επίτευξη λύσεως παραμένει ζητούμενο, σε μια πορεία δύσβατη και προβληματική. Αναπόφευκτα, η όποια εξέλιξη περνάει από εξελίξεις γεωστρατηγικές στην περιοχή μας, αλλά και γεωπολιτικές στο διεθνές τοπίο.
Ο συνεχιζόμενος πόλεμος στην Ουκρανία, η άκρως επικίνδυνη έκρηξη στη Μ. Ανατολή με τις απρόβλεπτες συνέπειες πιθανής επέκτασής της, η εντεινόμενη απομόνωση (και όχι μόνο σε επίπεδο διεθνούς κοινής γνώμης) του Ισραήλ, η επιρροή της Ρωσίας σε όλα τα μέτωπα, η έξαρση των εθνικισμών και του αλυτρωτισμού στα Βαλκάνια προκαλούν μια όχι άμοιρη κινδύνων κατάσταση αναμονής... Όσο διαρκεί, κάποιοι ποντάρουν ότι θα προκύψουν θετικές γι’ αυτούς συγκυρίες, κάποιοι φοβούνται. Και, πάντως, όλοι περιμένουν…
Εκτός από τα προαναφερθέντα, κομβικός… εμβρυουλκός παγκόσμιων ανακατατάξεων σίγουρα είναι οι προσεχείς αμερικανικές εκλογές, και η απευκταία πιθανότητα επανόδου του αλλοπρόσαλλου Τραμπ στο διεθνές σκηνικό. Ειδικά για τον Ερντογάν, με τις διαταραγμένες σχέσεις με την Ουάσιγκτον, μια τέτοια δυστοπική εξέλιξη προβάλλει ως… ό,τι πιο αισιόδοξο μπορεί να συμβεί. Ως εκ τούτου, μέχρι τον Νοέμβριο, η Άγκυρα αναβάλλει τις όποιες ουσιαστικές κινήσεις και πρωτοβουλίες, επιλέγει να μην προκαλεί υπερβολικά, αλλά ούτε και να κάνει ουσιαστικά βήματα άλλης διαχείρισης των μετώπων που έχει ανοίξει.
Με την Τουρκία, δεν είναι να κοιμάται κανείς ήσυχα... Σίγουρα, πάντως, θα πρέπει να φροντίζει να παραμένει η απρόβλεπτη αυτή χώρα (ιδίως υπό τη σημερινή ηγεσία της) εν υπνώσει.