Βασικό στοιχείο ενός πολιτικού (της πολιτικής γενικά) είναι να... μετράει σωστά τους αριθμούς.
Και να ερμηνεύει την εκάστοτε διαμόρφωση της πραγματικότητας στηριζόμενος στα δεδομένα που εμφανίζουν οι αριθμοί, χωρίς να τους «επενδύει» με βολονταρισμό, ανάλογα με τις επιθυμίες του.
Και αυτό που δείχνουν σήμερα οι αριθμοί είναι ότι όσο και αν ακούγεται ως αλαζονικό και γεμάτο οίηση αυτό που λέει ο Μητσοτάκης («ωραία, να πέσει η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός, για να έρθει τι;»), είναι απολύτως ρεαλιστικό, με βάση τα ευρήματα όλων των δημοσκοπήσεων.
Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι η κυβέρνηση εισπράττει… βροντερά τη δυσαρέσκεια του κόσμου από την εικόνα, την αποτελεσματικότητα και τη διαχειριστική επάρκεια που εμφανίζει στο μέσο της δεύτερης τετραετίας της, δύο χρόνια πριν από την επόμενη εκλογική αναμέτρηση.
Ταυτόχρονα, όμως, οι ίδιες δημοσκοπήσεις καταγράφουν και ένα ακόμη μη συνηθισμένο φαινόμενο από τη φθορά της: δεν την καρπώνεται η αντιπολίτευση, συμπεριλαμβανομένης και της αξιωματικής, που στη δημοκρατία συνιστά την εναλλακτική λύση, τη διάδοχο κατάσταση που θα προβεί σε διορθώσεις, αλλαγές πλεύσης, επανασχεδιασμό πολιτικής δράσης, ώστε να γίνουν τα πράγματα αν όχι καλά τουλάχιστον εμφανώς καλύτερα…
Η δυσαρέσκεια της κοινωνίας κεφαλαιοποιείται, προσώρας, από την Πλεύση Ελευθερίας της κ. Κωνσταντοπούλου και την Ελληνική Λύση του κ. Βελόπουλου, δύο κόμματα που κινούνται στο περιθώριο του αντισυστημισμού, και κάποια ακραία κομματίδια του πολιτικού φάσματος.
Ο… πωλητής επιστολών του Χριστού και η «Πασιονάρια» του φοβερού 2015 διαγκωνίζονται τώρα για να καταστήσουν (έστω δημοσκοπικά) το κόμμα τους… αξιωματική αντιπολίτευση, θέση που κατέλαβε το ΠΑΣΟΚ… από σπόντα, λόγω της εξαΰλωσης του ΣΥΡΙΖΑ και των θρύψαλών του που παλεύουν να περάσουν το όριο του 3%.
Η πιθανότητα αυτά τα δύο κόμματα, αν συγκεντρώσουν αθροιστικά τον απαιτούμενο αριθμό εδρών, να συνεργασθούν κυβερνητικά δεν είναι καν μετρήσιμη.
Ο Μητσοτάκης έχει αποκλείσει κάθε… παρανοϊκό ενδεχόμενο να συνεργασθεί με κάποιο κόμμα της άκρας δεξιάς, φυσικά και με το συμπούρμπουλο της αριστεροσύνης.
Ο Ανδρουλάκης επιμένει (δεν θα μπορούσε να κάνει και αλλιώς) ότι δεν συνεργάζεται… με κανέναν, αλλά στοχεύει μόνο στο να έρθει το ΠΑΣΟΚ πρώτο κόμμα το 2027.
Αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός διακηρύσσει ότι πιστεύει μόνο στις αυτοδύναμες κυβερνήσεις, και στην αυτοδυναμία της ΝΔ (που εξακολουθεί να καταγράφεται πρώτο κόμμα με διψήφια διαφορά από το δεύτερο) στοχεύει και στις επόμενες εκλογές.
Τούτων δοθέντων, και με τη συγκεκριμένη διάταξη δυνάμεων στο πολιτικό σκηνικό, το «μετά από τη ΝΔ και εμένα, ποιος;»… μαθηματικά ακούγεται ως λογική απορία. Σύμφωνοι, στη «δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», αλλά από την πρώτη εικόνα που εκπέμπει σήμερα το πολιτικό σύστημα πιστεύετε ότι κάποιοι προσπαθούν να πετύχουν διέξοδο και υπάρχει περιθώριο να προκύψει;
Δεν ξέρω (αν και… ποια!) απίδια θα φέρει στον σάκο ο επικείμενος ανασχηματισμός, και αν η σύνθεση του νέου κυβερνητικού επιτελείου θα αποδειχθεί ικανή, με επάρκεια, αποτελεσματικότητα, στοχοπροσήλωση, επιμονή, και όχι μικροπολιτικούς ή ψηφοθηρικούς χειρισμούς στο σχετικά μεγάλο χρονικό περιθώριο που θα έχει μπροστά της (δύο ολόκληρα χρόνια), αλλά η αλήθεια είναι ότι αποτελεί τη μόνη διέξοδο του πρωθυπουργού. Για διόρθωση ημαρτημένων και επανέμπνευση της κοινωνίας σε ελπίδα και αισιοδοξία.
Γιατί χωρίς την πίστη, την ανοχή και την ενεργό συμπαράσταση (εκτός… των ψήφων!), καθώς επίσης και την προσδοκία της κοινωνίας που έχει κουραστεί από λάθη, ολιγωρίες, παραλείψεις, υπάρχει κίνδυνος το ματς να κριθεί στις… καθυστερήσεις, ακόμη και από τα αποδυτήρια!