Δεν μπορεί παρά να χαρακτηρισθούν θετικά τα αποτελέσματα της επίσκεψης Μητσοτάκη στον Λευκό Οίκο καθώς επίσης και της ιστορικής (πρώτος Έλληνας ηγέτης) ομιλίας του στο Κογκρέσο.
Πρέπει να είναι κανείς πολύ φανατικός ή ιδεολογικά κολλημένος για να διατυπώσει αντιρρήσεις και ενστάσεις, προσδοκώντας ανοήτως και μη ρεαλιστικά θεαματικά αποτελέσματα ή μαγικές λύσεις από μια επίσημη επίσκεψη.
Ο πρωθυπουργός, παρά τις εκ του πονηρού προτροπές και πιέσεις της αντιπολίτευσης, εμφανίσθηκε στην Ουάσιγκτον ως ένας σοβαρός, υπεύθυνος, γνώστης των κανόνων της διεθνούς διπλωματίας ηγέτης-σύμμαχος της φιλοξενούσης χώρας. Δεν απείλησε, δεν εκβίασε, αλλά ούτε παρακλητικό λόγο «επαίτη» άρθρωσε. Είπε όλα όσα έπρεπε και ήθελε, με λόγο ήρεμο και ζυγισμένο, απολύτως σαφή ώστε να μην επιδέχεται παρερμηνείες, αρκούντως τονισμένο ώστε να πέμψει το μήνυμα που ήθελε αλλά και την αποφασιστικότητα στις θέσεις του, χωρίς άσκοπα (και εντέλει αρνητικά…) «καουμποϊλίκια», χρησιμοποιώντας την εξωτερική πολιτική για… λόγους πρόσκαιρων εντυπώσεων εσωτερικής κατανάλωσης.
Στη συγκυρία που ζούμε, και με τον προβληματισμό εταίρων και συμμάχων για τις άδηλες και επίφοβες για την παγκόσμια ειρήνη και οικονομία καταστάσεις στην Ευρώπη, εμφανίσθηκε ως σοβαρό και υπεύθυνο μέλος του «κλειστού κλαμπ» της Δύσης, που δεν εκμεταλλεύεται τις καταστάσεις για να εξασφαλίσει αποκλειστικά εθνικές «νίκες». Άφησε τον ρόλο αυτό στη «γειτονική πλευρά», που το πιθανότερο είναι ότι την «επόμενη μέρα» θα πληρώσει το τίμημα, ίσως και ασύμμετρα, σε βάθος χρόνου. Πόσες φορές να πάει η στάμνα στο πηγάδι;
Τι απαιτούσε μαξιμαλιστικά (και μη ρεαλιστικά) ο ΣΥΡΙΖΑ; Να απαιτήσει και να αποτρέψει ο Μητσοτάκης «αποφασιστικά» (δηλαδή, και εκβιαστικά) τη μη αναβάθμιση από τις ΗΠΑ των F-16 ( κάτι που οι ΗΠΑ έχουν κάνει για όλα τα αεροπλάνα αυτού του τύπου που έχουν πωληθεί σε χώρες του ΝΑΤΟ (και στα δικά μας), καθώς επίσης και τη μη πώληση 40 νέων F-16 στην Άγκυρα. Ωραία... Κι αν η Ουάσιγκτον έλεγε «όχι», ποια θα ήταν η δική μας απάντηση, «α, τότε κι εμείς θα σας κάνουμε… μούτρα, ή θα ακυρώσουμε την αμυντική συμφωνία, που εξυπηρετεί και τα δικά μας συμφέροντα»;
Αντ’ αυτής της «τσαμπουκαλίδικης» και τακτικής-μπούμερανγκ, ο Μητσοτάκης επέλεξε να μιλήσει στο Κογκρέσο, στο σώμα δηλαδή που παίρνει αυτές τις αποφάσεις (και μέχρι τώρα τηρεί αρνητική στάση έναντι της Τουρκίας), συνδέοντας τις δικές μας ανησυχίες με τον προβληματισμό και τα συμφέροντα των ΗΠΑ και στην περιοχή, αλλά και ως ηγέτιδας δύναμης του ΝΑΤΟ...
«Το τελευταίο που χρειάζεται το ΝΑΤΟ σήμερα είναι η αστάθεια και ο κίνδυνος για τη συνοχή του στη ΝΑ πτέρυγά του, στην περιοχή μας. Γι’ αυτό σας καλώ να είστε πολύ προσεκτικοί σε ό,τι αφορά τις πωλήσεις αμερικανικών όπλων στη συγκεκριμένη περιοχή». Ο αρμόζων λόγος στους κατάλληλους ανθρώπους.
Κι αυτό το είπε αφού προηγουμένως (όπως και στην ομιλία του στον Λευκό Οίκο, αλλά και προφανώς και στις συζητήσεις πίσω από τις κλειστές πόρτες) είχε τονίσει με ιδιαίτερη σαφήνεια και αποφασιστικότητα ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να δεχθεί χωρίς άμεση αντίδραση στο πεδίο απειλή κατά της εθνικής της κυριαρχίας, καταγγέλλοντας την ίδια στιγμή επισήμως στο ανώτατο δυνατό επίπεδο τις συνεχιζόμενες υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών πάνω από τα νησιά μας. Πάντα, σημειώνοντας εύγλωττα ότι το τελευταίο που χρειάζεται το ΝΑΤΟ είναι η αστάθεια στην περιοχή…
Στο πρόβλημα της Κύπρου, που επανέφερε με δυναμικό τρόπο μιλώντας για «εισβολή και κατοχή που κρατάει μισό αιώνα», ο κ. Μητσοτάκης υπήρξε πιο κατηγορηματικός, στέλνοντας το μήνυμα ότι «δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να γίνει αποδεκτή λύση που να μην προβλέπει την ενιαία Κύπρο».
Το εξυπνότερο (από πλευράς τακτικής και προβολής «ήρεμης δύναμης», πλην αποφασιστικής…) ήταν ότι ο πρωθυπουργός δεν αναφέρθηκε ούτε μία φορά σε όλες του τις ομιλίες ονομαστικά στην Τουρκία, αλλά την… περιέγραφε πέραν πάσης αμφιβολίας ενώπιον ανθρώπων που καταλαβαίνουν πολύ καλά. Ακόμη και όταν προσομοίωσε την απαράδεκτη και επικίνδυνη πολιτική της Τουρκίας με αυτήν του Πούτιν στην Ουκρανία, δήλωσε με σημασία πως «ο δημοκρατικός κόσμος της ειρήνης πρέπει να λέει παντού όχι στον ιστορικό αναθεωρητισμό», και οι πάντες αντελήφθησαν σε ποιον αναφερόταν.
Τασσόμενος αδιαπραγμάτευτα υπέρ της Ουκρανίας (για το θέμα αυτό καταχειροκροτήθηκε από τα μέλη του Κογκρέσου, όπως επίσης και για την αναφορά του στην ανάγκη σταθερότητας και ασφάλειας στη ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ) και της ανάγκης με κάθε τρόπο υποστήριξής της εναντίον των αναθεωρητικών στόχων του Πούτιν, όχι μόνον υπενθύμισε εύγλωττα την αντισυμμαχική και αντιδυτική στάση της Τουρκίας, αλλά ταυτόχρονα εκμεταλλεύθηκε την ευκαιρία για να… υπενθυμίσει στην Ουάσιγκτον ότι είναι οι ευρωπαϊκοί λαοί που πληρώνουν ακριβότερα όλων τις συνέπειες της ρωσικής εισβολής και της συνακόλουθης ενεργειακής κρίσης.
Ο χρόνος θα δείξει τα σε πρακτικό επίπεδο αποτελέσματα της επίσκεψης Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον. Το… δίχτυ απλώθηκε, οι επισημάνσεις και οι αναγκαιότητες διατυπώθηκαν κατά τον πλέον σαφή τρόπο σε αυτούς που έπρεπε. Η Τουρκία, έστω και χωρίς να κατονομασθεί, υπεδείχθη ως το πρόβλημα και ο κίνδυνος όχι μόνο για τη Δύση και τη συμμαχία, αλλά και για την ασφάλεια και σταθερότητα στην εύφλεκτη περιοχή μας, στην οποία ο πρωθυπουργός κάλεσε τις ΗΠΑ με αρκετή δόση αγωνίας για τις εξελίξεις «να είναι παρούσες, να μην αποσυρθούν».
Στις συνθήκες που βιώνουμε, θα ήταν υπερβολικό και μη ρεαλιστικό να περιμένει κανείς μια ρητή καταδίκη και «τιμωρία» της Τουρκίας. Αλλά η σαφής περιγραφή της από τον Έλληνα πρωθυπουργό ως απασφαλισμένης βόμβας για τη Δύση, σίγουρα συμβάλλει στο να αφυπνισθούν τυχόν οπαδοί της αδράνειας…
Και βάζει σε αμηχανία τον ΣΥΡΙΖΑ, για την αντιπολίτευση που... «πρέπει» να ασκήσει!