Το νέο σκηνικό που διαμορφώνεται με τη νίκη του Νίκου Ανδρουλάκη δίνει μια απρόσμενα μεγάλη ευκαιρία στο ΠΑΣΟΚ, καθώς η πολιτική συγκυρία είναι εμφανώς ευνοϊκή, λόγω της πτώσης της ΝΔ και της διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι συνυποψήφιοι του Νίκου Ανδρουλάκη για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ θα κληθούν να απαντήσουν εμπράκτως στο εξής ερώτημα: Θα στρατευθούν υπό την ηγεσία του και θα αγωνιστούν στην πρώτη γραμμή για τη νίκη του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή για μια μεγάλη εκλογική άνοδο και -γιατί όχι;- για την πρώτη θέση στις επόμενες εκλογές, ή θα περιμένουν να ξαναθέσουν ζήτημα ηγεσίας μετά τις επόμενες εκλογές, θεωρώντας ότι το αποτέλεσμα θα είναι ικανοποιητικό μόνο αν το ΠΑΣΟΚ αποκτήσει αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία;
Ο Ανδρουλάκης είναι προφανές ότι θα τους καλέσει να αναλάβουν προβεβλημένους και υπεύθυνους ρόλους. Οι ίδιοι είναι αναγκασμένοι να τους αποδεχθούν αλλά και να τους υπηρετήσουν ουσιαστικά και ειλικρινά και όχι τυπικά ή υποκριτικά.
Αυτή είναι η πρώτη προϋπόθεση για να λειτουργήσει ως νέα αφετηρία η εσωκομματική διαδικασία που οδήγησε στην περιφανή νίκη του Ανδρουλάκη και στην ανανέωση της εντολής του.
Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει τώρα στρατηγικά διλήμματα σε σχέση με τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται ή πάντως υφίσταται υπαρξιακή δοκιμασία, άρα δεν υφίστανται πλέον παλιότερα επιπόλαια λαϊκομετωπικά σενάρια. Η ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός μιας προσωποκεντρικής κυβέρνησης είναι ο κατά τη λογική της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας αντίπαλος του ΠΑΣΟΚ.
Συνεπώς, προτεραιότητα του Ανδρουλάκη είναι η ενίσχυση του προσωπικού του προφίλ, της κοινοβουλευτικής και κυβερνητικής του βαρύτητας, η ανατροπή των αρνητικών για αυτόν στερεοτύπων που καλλιέργησαν με πάθος και συχνά με απρέπεια τόσο οι απέναντι όσο και οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι.
Προγραμματικά, το ζητούμενο είναι το ΠΑΣΟΚ να απαλλαγεί από τις ανιστόρητες ενοχές του για τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης και να διεκδικήσει τους ιστορικούς τίτλους της διάσωσης της χώρας. Επίσης, να απαλλαγεί από τον φόβο των ίσων αποστάσεων μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Οι αποστάσεις μετριούνται με σημείο έναρξης τώρα πια το ίδιο το ΠΑΣΟΚ και όχι τη ΝΔ ή τον ΣΥΡΙΖΑ. Κατά την ίδια λογική, το κόμμα οφείλει να διαχειριστεί τις μνήμες και την παράδοσή του, ιδίως στα θέματα εξωτερικής πολιτικής με τον τρόπο με τον οποίο λειτούργησε ο Ανδρέας Παπανδρέου όχι πριν αλλά μετά το 1981, αλλά ακόμη περισσότερο μετά το 1993, όταν πλέον αποδέχθηκε πλήρως ότι ανήκουμε στη Δύση.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι εύκολο να αντιληφθεί ότι πρέπει να κινηθεί γρήγορα, ενωτικά, σοβαρά, με καθαρά μηνύματα. Έδωσε ήδη ένα πρώτο δείγμα στη νικητήρια ομιλία του. Αν αυτά συμβούν, μπορεί η εσωκομματική διαδικασία εκλογής προέδρου στο ΠΑΣΟΚ να λειτουργήσει ευεργετικά όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για το δημοκρατικό μας πολίτευμα.