Είναι γνωστό ότι ο (συγχωρεμένος πλέον) Ζακ Σιράκ δεν είχε ιδιαίτερες σχέσεις με την Ελλάδα και υπήρξε ο μοναδικός πρόεδρος της Γαλλίας μετά το 1974 που δεν επισκέφθηκε ποτέ επίσημα τη χώρα μας κατά τη διάρκεια των 9 ετών που διήρκεσαν και οι δύο θητείες του.
Είναι επίσης γνωστό ότι ο Ζακ Σιράκ (που έφυγε χθες από τη ζωή) υπήρξε ο μοναδικός Γάλλος πρόεδρος, σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους, που δεν έκανε ποτέ διακοπές στη χώρα μας και δεν είχε Έλληνες φίλους . Είχε, ωστόσο, ιδιαίτερη εκτίμηση για τον Κώστα Σημίτη, με τον οποίο συνυπήρξαν για πολλά χρόνια στα Συμβούλια Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είχε καταλάβει τη βαθιά γνώση του Σημίτη για τα ευρωπαϊκά ζητήματα και εκτιμούσε την κρίση του. «Κώστα, εσύ τι λες;», ρωτούσε συχνά τον Σημίτη στα Συμβούλια Κορυφής όταν ζόριζαν τα πράγματα. Προφανώς, στην άριστη επικοινωνία μεταξύ τους είχε βοηθήσει το ότι ο «Κινέζος» μιλούσε τέλεια γαλλικά, κάτι που προφανώς βοηθούσε τις διαπροσωπικές σχέσεις.
Είναι γνωστό επίσης ότι ο «Μπουλντόζας», όπως έλεγαν τον Ζακό, είχε βαρύ χιούμορ, ήταν εξαιρετικά ευγενής και είχε κάνει επιστήμη τον πολιτικό κυνισμό. Είχε, μάλιστα, πει εκείνη τη μνημειώδη ατάκα (για να εικονογραφήσει την ασυνέπεια λόγου και πράξεων των πολιτικών) που άφησε εποχή: «Οι υποσχέσεις στην πολιτική δεσμεύουν εκείνους που τις ακούνε και όχι εκείνους που τις διατυπώνουν...».
Σε μια από τις περιοδείες του στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, νομίζω το 2000, ενόψει της γαλλικής προεδρίας στην ΕΕ, ήρθε για λίγες ώρες στην Αθήνα και γευμάτισε με τον Σημίτη στο Μαξίμου. Φαίνεται ότι ευχαριστήθηκε το φαγητό -ήξερε ελάχιστα την ελληνική κουζίνα- και ζήτησε από τον Σημίτη να γνωρίσει τον τότε σεφ του Μαξίμου, τον Ναπολέοντα Καλέση (τον οποίο είχε κληρονομήσει ο Σημίτης από τον Παπανδρέου). Όταν άκουσε ότι τον σεφ τον έλεγαν Ναπολέοντα, ρώτησε με απορία: «Napoléon; Έχετε τέτοιο όνομα στην Ελλάδα;». Ο Σημίτης του εξήγησε ότι υπήρξε στο πολύ μακρινό παρελθόν αυτό το όνομα επειδή ο Ναπολέων Βοναπάρτης (ο κανονικός) είχε φτάσει μέχρι τα Επτάνησα ως απελευθερωτής και κάποιοι έδωσαν στα παιδιά τους αυτό το όνομα, που σιγά-σιγά εξαφανίστηκε. Ο Ναπολέων του Μαξίμου ήταν από τους τελευταίους που κράτησαν αυτό το όνομα. Ζήτησε να γνωρίσει αυτοπροσώπως τον Ναπολέοντα, τον συνεχάρη και έφυγε για το Παρίσι. Μετά από λίγο καιρό έστειλε μια επιστολή στον Κώστα Σημίτη με την οποία τον ευχαριστούσε και έκλεινε με τη φράση «Mes hommages à Napoléon!» -δηλαδή «τα σέβη μου στον Ναπολέοντα!».
ΧΡ
