Εν μέσω lockdown, ο διχασμός μοιάζει να εξαπλώνεται εξίσου ραγδαία με τον κορωνοϊό.
Αγανακτισμένοι παντού: Στους δρόμους, στις πλατείες, στα social media.
Στάζει δηλητήριο, όπου και αν κοιτάξεις. Το κλίμα θυμίζει ολοένα και περισσότερο, μέρες 2011- 2012.
Φταίει η κυβέρνηση Μητσοτάκη; Ασφαλώς, αφορμές για διαμαρτυρίες δόθηκαν. Επικοινωνιακά ατοπήματα έγιναν. Λάθη και παραλείψεις υπήρξαν. Αλλά από αυτό το σημείο μέχρι να ζητάς να μετονομαστεί το Σύνταγμα σε πλατεία Κουφοντίνα, είναι 11 νεκροί δρόμος.
Φταίνε οι συριζαίοι; Παίρνουν την εκδίκησή τους; «Θα λογαριαστούμε μετά το κουκούλι» που έλεγε και ο Πολάκης; Βέβαια πρόσθετε ότι «βάζουμε πλάτη» αλλά αυτή την πλάτη δεν την είδαμε ποτέ. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να κινητοποιήσει τόσους ανθρώπους, όσους και στο διαδίκτυο, θα έβλεπε να ανακάμπτει δημοσκοπικά. Αλλά δεν… Προφανώς επιχειρεί να ψαρέψει σε θολά νερά, να οικειοποιηθεί το κλίμα που υπάρχει, σε ένα κομμάτι της κοινωνίας. «Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση» που έλεγε και ο Μάο. Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε, αυτό έκανε και στις πλατείες των αγανακτισμένων για να διευρύνει την επιρροή του. Αλλά από το να εγκαλείς την κυβέρνηση για την ασφυξία στις ΜΕΘ, όταν καλείς ή συμμετέχεις σε 151 πορείες εν μέσω lockdown, μεσολαβούν χιλιάδες κρούσματα, εκατοντάδες νεκροί και διασωληνωμένοι.
Γι'αυτή την υπόκωφη οργή φταίει ο εγκλεισμός; Σίγουρα έπαιξε τον ρόλο του. Μετά από δέκα χρόνια μνημόνια, μας έκατσε η καραντίνα. Ενας χρόνος μας φάνηκε αιώνας. Τα νεύρα τσιτωμένα, το βλέπεις και τους δρόμους ανάμεσα σε μεσήλικες οδηγούς έτοιμους να πιαστούν στα χέρια, το συναντάς σε υπερήλικες σε ουρές στις τράπεζες, σε σούπερ μάρκετ, παντού.
Το κοκτέιλ είναι εκρηκτικό. Σύντομα, αν δεν ανακάμψουν υγεία, οικονομία και ηθικό, θα έρθει νέα κοινωνική κρίση μαζί με τα ψυχολογικά κατάλοιπα που, αφεύκτως, θα αφήσει ο κορωνοϊός.
Το χειρότερο από αυτά που περιγράφω όμως, είναι αυτό το άδειο βλέμμα που συναντώ στους «ήσυχους» της «γενιάς Z», των πιτσιρικάδων που μεγάλωσαν μέσα στην οικονομική κρίση, έπεσαν στην πανδημία και δεν βλέπουν πουθενά προοπτική.
Το διαβάζεις στα μάτια τους: Κάνουν υπομονή, αλλά ένα τεράστιο «άει σιχτίρ» σπιθίζει στο βάθος. Για όλα αυτά που δεν καταφέραμε να τους δώσουμε. Για όλα αυτά που άκουσαν, αλλά δεν βίωσαν. Για όλα τα σχέδιά τους που ακυρώθηκαν. Και «μια ωραία πρωία» θα μας αντιγυρίσουν ένα «άντε γεια» και το brain drain θα γίνει heart drain. Και η αιμορραγία θα είναι ανεπίστρεπτη.