Η βοή των καιρών με παρακίνησε να παρακολουθήσω τη νέα ταινία του Κώστα Γαβρά «Ενήλικοι στην Αίθουσα» και όχι η αίσθηση ότι πάω να δω αριστούργημα. Όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες πιστεύω ότι ο Γαβράς -ας είμαστε ειλικρινείς- ανήκει στους δεινόσαυρους της κινηματογραφικής βαρεμάρας.
Μπήκα στην αίθουσα αναμένοντας το χειρότερο -γιατί να το κρύψω. Ο εθνικός μας νάρκισσος, ακόμη και κάτω από τα χαρακτηριστικά του ηθοποιού Χρήστου Λούλη, θα μου ζωντάνευε μνήμες αρνητικές, από τις μαύρες ημέρες του 2015, όταν όλοι εμείς δίναμε τη μάχη του αυτονόητου για να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ και στην Ευρώπη, ενώ ο Βαρουφάκης ετοίμαζε με τον Κιμ στο υπόγειο την εναλλακτική της δραχμής. Ο εφιάλτης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και η χειρότερη στιγμή του Τσίπρα είναι το πρώτο εξάμηνο του 2015. Μα, αυτή βρήκε να απαθανατίσει στο πανί ο φίλος του ο Γαβράς;
Είχα πάρει ωστόσο απόφαση ότι όταν έρχεται κανείς αντιμέτωπος με ένα έργο τέχνης, όπως μία κινηματογραφική ταινία, ένα πίνακα ή ένα μυθιστόρημα, πρέπει να σταθεί απέναντί του καλοπροαίρετα, απαλλαγμένος από την όποια προκατάληψη προσωπικών ιδεολογικών θέσεων. Να σταθεί ως Ενήλικος στην Αίθουσα.
Και τι είδα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες; Μια φλατ ντοκιμαντερίστικη εκδοχή του «πόσο Θεός είναι ο Γιάνης». Ο Γαβράς, σε μια άνευ προηγουμένου προχειροδουλειά, μετέφερε ουσιαστικά στη μεγάλη οθόνη το βιβλίο του Βαρουφάκη «Adults in the room: My Battle With Europe’s Deep Establishment». Πας για ταινία Γαβρά και σου βγαίνει μια αυτοαποθέωση ενός παρδαλού πρώην ΥΠΟΙΚ σε ένα δικό του σενάριο αυτοφαντασίωσης. Το χειρότερο είναι ότι ο Γαβράς δείχνει να πιστεύει τον Γιάνη και να τον λατρεύει!
Η εκδοχή του Βαρουφάκη για τα τραγικά γεγονότα του 2015 -που παρ’ολίγο να οδηγήσουν την Ελλάδα σε Grexit- καλλωπίστηκε ανελέητα. Περιττό να πω ότι πουθενά δεν βγαίνει να έχει άδικο. Βλέπουμε λοιπόν, επί δύο ώρες, πόσο Θεός ήταν ο Γιάνης όταν έλεγε «Ουάου» στον Ντάισελμπλουμ ή όταν αγριοκοίταζε τον ανάλγητο Σόιμπλε. Εντελώς πρώτου βαθμού ανάγνωση. Μάθαμε επίσης από τον Γαβρά πόσο κυνικοί είναι οι υπουργοί στο Γιούρογκρουπ, πόσο υποκριτές οι Γάλλοι, πόσο κακή είναι η Ευρώπη που δεν θέλει να σβήσει τα χρέη των κακόμοιρων Ελλήνων. Φλατ αφήγηση, κουραστικές σεκάνς, ανιαρή μυθοπλασία.
Και κυρίως μια επικίνδυνη νεοκομμουνιστική εμμονή, δια χειρός Γαβρά, αντι-ευρωπαϊκή, με ισχυρές δόσεις αντιμονεταρισμού άλλων δεκαετιών. Μόνο τα νεύρα μένουν σε έναν θεατή που ξαναθυμάται την εποχή που ο Γιάνης πόζαρε στην Ντάουνινγκ Στρητ με δερμάτινο παλτό και τα πουκάμισα έξω!
Στα 86 του ο Γαβράς, επέλεξε ως κύκνειο (;) κινηματογραφικό του άσμα ένα νωπό τραύμα στη συλλογική μνήμη των Ελλήνων και το αποτύπωσε σχεδόν παιδικά. Στον Τσίπρα (Αλέξανδρος Μπουρδούμης) επιφύλαξε μια σφαλιάρα μεγατόνων, τον έδειξε μαριονέτα, άβουλο και μη χαρισματικό. Οι περσόνες Νίκος Παππάς, Δραγασάκης και Ευκλείδης Τσακαλώτος εμφανίζονται ως παλιάτσοι. Η ειρωνεία είναι ότι ο Παππάς πλήρωσε και τα έξοδα της ταινίας! Η Λαγκάρντ, η Μέρκελ, οι ευρωπαίοι ΥΠΟΙΚ εμφανίζονται σαν κάτι γεράκια με νύχια γαμψά που ρουφάνε το αίμα στους καταπιεσμένους Έλληνες. Σοβαρά κύριε Γαβρά; Δείχνει μια Ευρώπη όπου όλοι είναι μισητά και αποκρουστικά εκτελεστικά όργανα μιας απρόσωπης και ανεξέλεγκτης εξουσίας που καταστρέφει τους λαούς. Η ανάλυση και το θεωρητικό υπόβαθρο καταντούν παρωδία στο πανί. Μόνο ο Γιάνης Βαρουφάκης, σαν ήρωας της Μαρτέλ σε κόμικς, τόλμησε να σπάσει το κονκλάβιο με την τολμηρή οικονομικο-διανοουμενίστικη συγκρότησή του. Υπάρχουν σκηνές στην ταινία που σου’ρχεται πραγματικά να γελάσεις. Ούτε τη Δανάη Στράτου δεν πέτυχε ο Γαβράς, αφού της Γκολίνο δεν της ταιριάζει το ξανθό μαλλί και δεν μιλάει ελληνικά.
Ο διάσημος σκηνοθέτης ζει στο Παρίσι και δεν ξέρει από τι γλύτωσαν οι συμπατριώτες του, εμείς δηλαδή που υποφέραμε 4,5 χρόνια από ιδεοληψίες και αλαζονικές αυταπάτες. Ο Γαβράς που έχει να ξανακάνει καλή ταινία από την εποχή του «Ζ» διψούσε για ένα ύστερο σουξέ. Βρήκε να ξεσπάσει πάνω στο δύσμοιρο ηθικό μας που βγήκε εξαιρετικά κλονισμένο από τα πειράματα της κυβέρνησης Τσίπρα. Πόσο σκουριασμένα ακούγονται στην ταινία του αυτά με την κακή Ευρώπη των τραπεζών και μεγάλο θύμα την Ελλάδα και τον λαό της! Εκτός κι αν πιστεύει κι ο Γαβράς ότι εδώ κάτω είμαστε μια Μπανανία που ο καθένας μπορεί να κάνει την πλάκα του.