Τα... παλιά καλά χρόνια είχαμε τη θερινή ραστώνη και τον σεβασμό στα «μπάνια του λαού»! Αυτά που ξέραμε, ας τα ξεχάσουμε.
Τώρα, παρότι έχουμε τρία χρόνια «καθαρά» πριν από τις επόμενες εθνικές εκλογές, «μικροί και μεγάλοι» της πολιτικής μας σκηνής τρέχουν στο κατακαλόκαιρο να προετοιμαστούν για να προλάβουν τις δρομολογημένες εξελίξεις που μας έρχονται καλπάζοντας...
Τα μηνύματα που έλαβαν τα κόμματα από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών αναμφίβολα διαφέρουν μεταξύ τους, αλλά όλα έχουν έναν κοινό παρονομαστή: «Τώρα τρέχουμε!»…
Δεν μπορεί να προβλέψει κανείς αν όντως μας μένουν τρία χρόνια για τις επόμενες εκλογές, ή μήπως διόλου δεν αποκλείεται να επισπευσθούν οι εξελίξεις, οπότε… μικροί και μεγάλοι σπεύδουν να εξασφαλίσουν προνομιακή θέση εκκίνησης.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σχεδιάζει και ενεργεί σαν τώρα να αρχίζει η δεύτερη κυβερνητική του θητεία. Νέα (;) κυβέρνηση, νέοι σχεδιασμοί παραγωγής έργου, επισκέψεις στα υπουργεία με φρέσκες κατευθυντήριες εντολές. Κάτι σαν «απ’ την αρχή, αρχίζουμε ξανά».
Διορθώσεις ημαρτημένων, αναθεωρήσεις προτεραιοτήτων που είχαν οριστεί στις μόλις προ έτους προγραμματικές δηλώσεις, σε μια επίδειξη αυτοκριτικής και παραδοχής αστοχιών. Να δούμε…
Στα κόμματα της αντιπολίτευσης, αναταραχή και κινητικότητα, επανασχεδιασμοί φυσιογνωμίας και στοχοθεσίας, ξεκαθάρισμα λιμναζόντων ισορροπιών και εσωκομματικών συσχετισμών, που δεν μένουν μόνο στο… περιτύλιγμα αλλά προχωρούν και στο επίπεδο των προσωπικών φιλοδοξιών αλλά και παλιών (αλλά όχι και ξεπερασμένων) εκκρεμουσών αντιθέσεων και αντιπαθειών. Διαγκωνισμοί μεταξύ εκείνων που παραμένουν στις… παλιές, καλές, ένδοξες εποχές με την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να αναγεννηθούν και των άλλων που επιμένουν σε νέα πορεία, μοναχική, ίσως και «συνεργατική», χωνευτήρι ιδεολογικό χωρίς συγκεκριμένη πρακτική βάση.
Στο «ενωμένο, δυνατό» ΠΑΣΟΚ, από την πρώτη μετεκλογική μέρα βγήκαν να χαντζάρια, αμφισβητείται σχεδόν συνολικά ο Ανδρουλάκης, που πασχίζει να κρατηθεί από «διαδικασίες» που έχουν ξεπεραστεί από τις εξελίξεις. Αρχηγικές υποψηφιότητες εξακοντίζονται ένθεν κακείθεν. Κάποιοι ονειρεύονται τη «μεγάλη ενωμένη κεντροαριστερά» (που βδελύσσονταν πριν τις κάλπες, άλλοι επιμένουν στην αυτόνομη πορεία, βαυκαλιζόμενοι ότι με κάποια μαγική μηχανή μπορεί να ξανάρθουν τα… «ΠΑΣΟΚ, ωραία χρόνια». Συγκλίσεις παρατηρούνται μονάχα ευκαιριακά και δίχως βάθος χρόνου. Έτσι, κάτι να κάνουμε, να μένουμε στο προσκήνιο…
Στον ΣΥΡΙΖΑ, άπαξ και δεν αμφισβητήθηκε ανοικτά και επίσημα ο Κασσελάκης (χωρίς, βεβαίως, να σταματήσει η υποδόρια αμφισβήτησή του), αποθρασύνθηκε, μιλάει με ακατανόητη οίηση για «τον δικό του ΣΥΡΙΖΑ», φτύνοντας ταυτόχρονα το παρελθόν του, τον Τσίπρα, καταγγέλλοντας αναπόδεικτα ότι έφερνε στο κόμμα «μαύρο χρήμα» (άλλο τώρα που ο κολλητός του… ναυαρχούκος Αποστολάκης αφελώς παραδέχεται ότι «μαύρο χρήμα υπάρχει σε όλα τα κόμματα!) και γενικώς και παντελώς αορίστως πετάει στον αέρα βολιδοσκοπήσεις περί συμμαχιών -φυσικά, με τον ίδιο σε ηγεμονική θέση…
Η «Νέα Αριστερά», τα απομεινάρια του αλλοτινού ΣΥΡΙΖΑ, προσώρας λουφάζουν αμήχανα, και μόνον οι γενικότητες του Αλέξη Τσίπρα περί «Προοδευτικής Συμμαχίας» τους κάνει να ελπίζουν σε κάποια… νεκρανάσταση, αν όχι κομματικά, τουλάχιστον σε επίπεδο κάποιων λίγων στελεχών.
Και, βεβαίως, υπάρχει και ο Τσίπρας. Που επιχειρεί εντυπωσιακά το rebranding του τόσο σε εγχώριο όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αδειάζει, άλλοτε κομψά, συχνότερα πιο μπρούτα τον διάδοχό του, είναι σαφές πια ότι μεθοδεύει την επάνοδό του όταν τον ευνοήσουν οι συνθήκες (τις οποίες επιχειρεί από τώρα να επηρεάσει και διαμορφώσει), στις δημόσιες ομιλίες του δεν αναφέρει καν τη λέξη «ΣΥΡΙΖΑ» ούτε «Κασσελάκης», έχει πάψει εντελώς να αναφέρεται στην ανάγκη δημιουργίας της «νέας κεντροαριστεράς» και ευαγγελίζεται τη μεγάλη «προοδευτική παράταξη» (δηλαδή, άμα τη εμφανίσει του να… καταπιεί το όποιο πρόθυμο ΠΑΣΟΚ και στελέχη του, χωρίς να αποκλείει και εισροές από… αριστερά της κεντροδεξιάς του Μητσοτάκη!
Η αλαζονεία του και το πολύ περιορισμένο βεληνεκές της πολιτικής σκέψης, πόσο μάλλον πολιτικού σχεδιασμού, του κ. Κασσελάκη, δεν του επιτρέπουν να διαβάσει σωστά τα σημάδια των καιρών ώστε να καταλάβει ότι από μια πιθανή, σχεδόν βέβαιη, επάνοδο του Αλέξη Τσίπρα στη σκηνή, κατά κύριο λόγο αυτός θα πληγεί και θα αποδυναμωθεί. Γι’ αυτό επιμένει να μιλάει για «πρόγραμμα του «δικού του ΣΥΡΙΖΑ», που αρχίζει να εκπονείται (άρα δεν υπάρχει τίποτε σήμερα…), με… αναρτήσεις του στο διαδίκτυο από την Αμερική που ξεκουράζεται…
Το σίγουρο είναι ότι τσουρουφλιζόμαστε από τον καύσωνα, αλλά τουλάχιστον δεν πλήττουμε!