Με τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία συμβαίνει ό,τι και με το κρασί στο ποτήρι: κάποιοι το βλέπουν μισογεμάτο, κάποιοι μισοάδειο.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι κανείς δεν το βλέπει γεμάτο!
Ανακούφιση γιατί επικράτησε, έστω και με μικρή διαφορά, ο Μακρόν της ακροδεξιάς Λεπέν, αναμφίβολα. Αλλά με πολλά ερωτήματα και αγωνίες, αν όχι για τον νικητή του κρίσιμου β' γύρου σε 15 μέρες (ο Φλωράκης πάντως ισχυριζόταν ότι η κάλπη είναι σαν την έγκυο που… δεν έχει κάνει υπερηχογράφημα!), σίγουρα για τη διάρθρωση και τις ανακατατάξεις αρχών και αξιών, αλλά και για το μέλλον της γαλλικής κοινωνίας... Της ευρωπαϊκής γενικότερα…
Από τον πολύ σκληρό και αδιάλλακτο ακραιο-ρατσιστή, σχεδόν ναζιστή πατέρα Λεπέν, μέχρι την επίσης σκληρή ακροδεξιά (αλλά χαμαιλεοντικά καμουφλαρισμένη για επικοινωνιακούς, ψηφοθηρικούς λόγους) κόρη του, Μαρί, η γαλλική ακροδεξιά, με όλα τα σκαμπανεβάσματά της τις τελευταίες δεκαετίες, όχι μόνον αφήνει με συνέπεια το ίχνος της στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, αλλά από εκλογή σε εκλογή «τσιμπάει»!
Στις εκλογές της Κυριακής κατόρθωσε να κάνει τον αγώνα ντέρμπι (για πρώτη φορά τόσο έντονα) και να πλησιάσει τον νυν πρόεδρο σχεδόν σε σημείο στατιστικού λάθους. Η διαφορά των σχεδόν πέντε ποσοστιαίων μονάδων δίνει μια όχι ευκαταφρόνητη παράσταση νίκης στον Μακρόν για τον δεύτερο γύρο, αλλά κανείς στη Γαλλία δεν θα στοιχημάτιζε ό,τι έχει και δεν έχει πως η Λεπέν θα ηττηθεί σίγουρα. Για πρώτη φορά… Κι αυτό κάτι λέει.
Ψάχνουν δημοσκόποι και πολιτικοί αναλυτές για το ποια θα ήταν η εκλογική εικόνα αν (ο χρηματοδότης της Λεπέν) Πούτιν δεν είχε επιτεθεί στην Ουκρανία, δεν είχε στιγματισθεί από την παγκόσμια κοινότητα, δεν αντιμετώπιζε κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου, που αναμφίβολα κόστισαν στη... θαυμάστριά του Λεπέν, σε σημείο που να «διορθώσει» τα φιλοπουτινικά σημεία των εκλογικών φυλλαδίων της. Ποιος ξέρει, ίσως η διαφορά των πέντε ποσοστιαίων μονάδων που τη χωρίζει από τον Μακρόν να είχε μειωθεί επικίνδυνα, ακόμη και να είχε ανατραπεί…
Φαντάζεται κανείς τη Γαλλία του φιλελευθερισμού (ιδίως στα αστικά κέντρα), του κοσμοπολιτισμού, της κουλτούρας, της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας, να κυβερνάται από μια δράκα φανατικών ακραίων συντηρητικών ρατσιστών, αντιευρωπαϊστών, οπαδό αυταρχικών καθεστώτων; Για τους… μη Γάλλους, η απάντηση είναι κάθετα αρνητική. Αλλά για τους ίδιους τους Γάλλους; Τι ζυμώσεις γίνονται στη γαλλική κοινωνία, που την «τυφλώνει» και δεν την τρομοκρατεί το ενδεχόμενο μιας λεπενικής Γαλλίας; Μιας Γαλλίας (πιθανότατα) εκτός ΕΕ και πάντως σίγουρο πρόβλημα για την ευρωπαϊκή οικογένεια, ίσως σοβαρότερο από τη Βρετανία του brexit; Μήπως είχε δίκιο ο Ντε Γκωλ που αναρωτιόταν «πώς να κυβερνήσεις μια κοινωνία που κάθε βράδυ προβληματίζεται με ποιο από τα… 280 είδη γαλλικών τυριών να συνοδέψει το κρασί της;».
Η Γαλλία, μαζί (και παρά τις ιστορικές διαφορές και κόντρες τους) με τη Γερμανία, είναι η κεντρομόλος δύναμη της Ευρώπης, η «σταθερή αμετάβλητη» της κοινής ευρωπαϊκής πορείας, ο ισχυρός παράγοντας που έχει άποψη, λόγο και την πρόθεση παρέμβασης στα διεθνή πράγματα -και ο Μακρόν κεφαλαιοποίησε αυτή τη δυναμική της χώρας του κατά τον εντυπωσιακότερο τρόπο. Άσχετα που η έντονη (και σίγουρα προεκλογικής στόχευσης) μεσολαβητική του προσπάθεια δεν απέδωσε -και του έκανε τελικά «ζημιά κύρους» στο προεκλογικό σκηνικό της Γαλλίας. Δεν είναι τυχαίο που ΕΕ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ ανησυχούν σφόδρα για μια πιθανή έκπληξη κατά τον β’ γύρο της 24ης Απριλίου.
Ο Μακρόν, δυνάμει (αλλά μόνο δυνάμει και στη θεωρία -η εκλογική πραγματικότητα είναι άλλο ζήτημα) έχει για τον δεύτερο γύρο δεξαμενές άντλησης ψηφοφόρων (από την αριστερά του Μελανσόν, του σχεδόν 22%, την κεντροδεξιά τού Περές, του 4,8%, την Ινταλγκό. Δεν είναι βέβαιο ότι οι προτροπές των συνυποψηφίων του αυτών θα πείσουν όλους τους ψηφοφόρους τους να ψηφίσουν Μακρόν, αλλά είναι μια δυναμική.
Δεξαμενή άντλησης ψήφων, όμως, έχει για πρώτη φορά στην ιστορία τής άκρας δεξιάς για τη μονομαχία στον β' γύρο και η Λεπέν: από τον επίσης ακροδεξιό Ερίκ Ζεμούρ, του 7,07% και τον ωσαύτως ακραίο Νικολά Ντιπόν-Eνιάν, του 2,1%. Γ ια πρώτη φορά, ξαναλέμε. Και παρέλκουν οι εφιαλτικές σκέψεις ποιο θα ήταν το εκλογικό αποτέλεσμα του α’ γύρου (και πιθανόν σε μελλοντικές εκλογικές αναμετρήσεις) αν οι ακροδεξιοί αυτοί κατέβαιναν ενωμένοι…
Φυσικά, και η φτώχεια (πανευρωπαϊκή, πλέον), η ακρίβεια, η κρίση στην ενέργεια και οι επιπτώσεις της στην οικονομία, καθώς και οι συνέπειες της πανδημίας στην οικονομία και τις παροχές του «κοινωνικού κράτους» συνέβαλαν στη διόγκωση της λαϊκής δυσφορίας (παρατηρείται σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, ακόμη και τα πιο εύπορα), της ριζοσπαστικοποίησης της κοινωνίας, τον θυμό, τις «πλατείες» και τα «γιλέκα», του συνολικού και… θυμικού αναθέματος στις «συστημικές εξουσίες». Εν τέλει, οι κοινωνίες δεν έχουν δισταγμό να στείλουν στο πυρ το εξώτερον κόμματα με προσφορά και ιστορία, αρκεί να ικανοποιήσουν την οργή τους -και μετά ο... Θεός βοηθός!
Στη δική μας… αυλή, όλα τα κόμματα (σχεδόν) εξέφρασαν τη «χαρά, ανακούφιση και ικανοποίησή» τους που η ακραία άποψη δεν επιβραβεύθηκε στη Γαλλία. Αλλά για να ξορκίσουν θεωρητικά το ενδεχόμενο ανάλογων «ντέρμπι» στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, κάποια άλλα… καιροσκοπικά και για «ξεκάρφωμα», για να μην πατενταριστούν και επισήμως ως ακραία, αντισυστημικά, οπαδοί τού… χάους και της ανασφάλειας που θεωρούν ότι τα ευνοεί…
Καλό θα ήταν, πάντως, εκτός από τις επίσημες ανακοινώσεις «ανακούφισης» για τα πρώτα γαλλικά αποτελέσματα, να αποδείξουν και έμπρακτα, με τη στάση τους, ότι δεν ευνοούν τον λαϊκισμό, τον στείρο αντισυστημισμό, τη μικροκομματική τους λατρεία σε θεωρίες χάους και... «γαία πυρί μιχθήτω».
Γιατί στην Ελλάδα, με τις νωπές ακόμη μνήμες ακραίων, λαϊκίστικων, καταστροφικών πολιτικών, εφαρμοσμένων και θεωρητικών, ο κόσμος που εμμένει στο «ποτέ πια» μπορεί να αποδειχθεί περισσότερος από τον κόσμο που παρασύρεται από τις σειρήνες του λαϊκισμού, της παραπλάνησης, του ψέματος και της εξαπάτησης…