Έγραφα στο τελευταίο μου σχόλιο, σχετικά με το market pass, ότι θα έχει ενδιαφέρον η στάση που θα κρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή κατά την ψήφιση του συγκεκριμένου κυβερνητικού μέτρου.
Και, όντως, είχε ενδιαφέρον: αμήχανη, μικροπολιτικάντικη, μίζερη, λαϊκίστικη, κουτοπόνηρη και απόλυτα ενδεικτική της άποψης που έχει η αξιωματική αντιπολίτευση για το πώς ασκείται υπεύθυνα η πολιτική παρέμβαση.
Ψήφισε… «παρών»! Που πάει να πει «και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ!». Διαλέγετε και παίρνετε οπαδοί, στελέχη, αγαπητοί ψηφοφόροι. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, ξεκάθαρη θέση δεν παίρνει. Είμαστε… με όλους και για όλα.
Διερωτώμαι αν αυτή είναι σοβαρή πολιτική επιλογή, αν πείθει κάποιους ότι το κόμμα που την υιοθετεί είναι ικανό και σε θέση να αντιμετωπίσει, είτε ως αντιπολίτευση είτε ως ενδεχόμενη κυβέρνηση, τις ανάγκες και τα προβλήματα της κοινωνίας, όταν… τρέμει το πολιτικό κόστος ή/και το εσωκομματικό του δυναμικό.
Ο κ. Τσίπρας είχε χαρακτηρίσει το market pass απαράδεκτο, γιατί «είναι ντροπή η κυβέρνηση να ''αγοράζει'' ψήφους έναντι 30 ευρώ τον μήνα», θεώρησε το μέτρο προεκλογικό και «λαϊκίστικο». Και οι «σκληροί» εσωκομματικοί πίεζαν να καταψηφισθεί, αλλά οι πλέον… εχέφρονες πίεζαν να υπερψηφισθεί, με το σκεπτικό ότι «ως αριστεροί, είμαστε υπέρ του οτιδήποτε ελαφρύνει και διευκολύνει τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας».
Το μέτρο δεν βοηθάει και λίγους: 3,1 εκατομμύρια νοικοκυριά, που αριθμούν περίπου 8,5 εκατομμύρια μέλη. Αποκλειστικά και αυστηρά με εισοδηματικά κριτήρια, επιδοτώντας όλον αυτόν τον κόσμο στο 10% των αγορών τους σε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, όσο δηλαδή είναι σήμερα ο πληθωρισμός. Λίγο; Ναι, αλλά για πολλούς σημαντικό, που μετράνε και το τελευταίο ευρώ για να τα βγάλουν πέρα. Και προστιθέμενο αυτό το «λίγο» που δίνει η κυβέρνηση στα άλλα «λίγα» που έχει δώσει, ισοδυναμεί με έναν μισθό ή σύνταξη τον χρόνο.
Το τι δίνεις εξαρτάται πάντα από τα περιθώρια που έχεις. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το κράτος έχει αυτόν τον καιρό κι αυτό περιορισμένες δυνατότητες. Αύξησε όσο άντεχε τον κατώτατο μισθό, ενισχύει τις συντάξεις είτε μέσω μικρών αυξήσεων είτε με την κατάργηση της «εισφορά αλληλεγγύης», μείωσε σημαντικά τον ΕΝΦΙΑ (με ωφελημένους πρωτίστως τα φτωχότερα στρώματα), μείωσε φόρους, επιδοτεί ικανοποιητικά το κόστος ενέργειας, δίνει στις γιορτές ένα έξτρα επίδομα 200 ευρώ…
«Κατανοητή», λοιπόν, η αμηχανία του κ. Τσίπρα. Αριστερός άνθρωπος ο αρχηγός, πώς να καταψηφίσει ένα μέτρο που ανακουφίζει φτωχούς, χαμηλοσυνταξιούχους και μισθοσυντήρητους; Αλλά, από την άλλη, πώς να συγκατανεύσει με την ψήφο του σε ένα μέτρο που πήρε μια «νεοφιλελεύθερη, αντιλαϊκή, υπηρέτης των μεγάλων συμφερόντων» κυβέρνηση;
Τι στάση να τηρήσει, τι να κάνει τώρα που τα λεφτά που μοίραζε αυτός, τα δίνει και με πιο αξιολογικά κριτήρια ο αντίπαλος;
Πες, λοιπόν, το αμήχανο και ενοχικό «παρών», διανθισμένο με ανέφικτες και ακοστολόγητες «προτάσεις», που θα υλοποιούσες εσύ, όπως… μείωση του ΦΠΑ στα τρόφιμα και του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στα καύσιμα, έτσι για να… πλειοδοτήσεις εκ του ασφαλούς!
Η απαράδεκτη και φοβική (μικροπολιτική) επιλογή τού «παρών» στις ψηφοφορίες στη Βουλή είναι πολιτική τακτική… διαχρονική και διακομματική! Κατά τη γνώμη μου, συνιστά ντροπή για ένα κόμμα που φιλοδοξεί να κυβερνήσει, έχει συγκεκριμένες απόψεις, θέσεις και πρόγραμμα, να μην περιφρονεί το (κακώς εννοούμενο) «πολιτικό κόστος», που νοθεύει θαρραλέες, τολμηρές, καινοτόμες πολιτικές.
Υποτίθεται (μόνο, δυστυχώς…) ότι κόμματα και πολιτικοί έχουν υποχρέωση να λένε τη γνώμη τους ευθαρσώς, χωρίς φόβο, συχνά με πάθος, και… αφόρητη ειλικρίνεια. Να ξέρει η κοινωνία τι πιστεύουν και με ποιους έχουν να κάνουν.
Καλές Γιορτές από έναν αμετανόητο… αιθεροβάμονα!