Παρακολούθησα διαδικτυακά τις προάλλες, μια μεγάλη εκδήλωση που έγινε στο Μέγαρο των Ηλυσίων, στο Παρίσι, για την παρουσίαση του σχεδίου «Γαλλία 2030» από τον Γάλλο Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν.
Πρόκειται για ένα φιλόδοξο επενδυτικό σχέδιο, ύψους 30 δις. ευρώ σε βάθος 10ετίας, που αποσκοπεί στην αναζωογόνηση και τον εκσυγχρονισμό της γαλλικής βιομηχανίας -με έμφαση στην καινοτομία και τις νέες πράσινες τεχνολογίες- με τρόπο που να συνδυάζει τη διαδικασία απο-ανθρακοποίησης με την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας.
«Επαναβιομηχάνιση»
Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μια από τις φράσεις-κλειδιά που χρησιμοποίησε ο Μακρόν παρουσιάζοντας το σχέδιό του: «Πρέπει να ξανακτίσουμε το πλαίσιο για παραγωγική ανεξαρτησία τόσο της Γαλλίας όσο και της Ευρώπης», είπε, για να εξηγήσει αμέσως μετά ότι η κρίση της πανδημίας, με τις μεγάλες ελλείψεις σε εξοπλισμό που παρατηρήθηκαν ιδιαίτερα στην αρχή, ανέδειξε τις μεγάλες αδυναμίες μας «και μαζί την ανάγκη να προωθήσουμε την εγχώρια βιομηχανική παραγωγή και καινοτομία. Εν μέσω εντεινόμενου παγκόσμιου ανταγωνισμού για τεχνολογική ηγεμονία και πρόσβαση στις πρώτες ύλες, αυτά είναι τα κλειδιά. Πρέπει να δώσουμε τη μάχη για καινοτομία και επαναβιομηχάνιση», τόνισε χαρακτηριστικά.
Δεν έχουν μεγάλη σημασία, για μας εδώ, οι λεπτομέρειες του γαλλικού σχεδίου, που άλλωστε αφορούν μια οικονομία η οποία, με όλα της τα σωρευμένα προβλήματα, συγκαταλέγεται στις μεγαλύτερες του πλανήτη ( G7) και ακολουθεί τη Γερμανία στην ευρωπαϊκή κατάταξη.
Δεν έχει κανένα νόημα λοιπόν να συγκρίνουμε μήλα με πορτοκάλια.
Έχει νόημα όμως να συγκρίνουμε -και να προβληματιστούμε- την διαφορετική πολιτική κουλτούρα και προσέγγιση. Ο Μακρόν, παρουσίασε ένα οραματικό σχέδιο για τη Γαλλία του 2030, τρεις μήνες πριν αναλάβει την προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και έξη μήνες πριν από τις γαλλικές προεδρικές εκλογές, ενώ η αντιπολίτευση τον κατηγόρησε ότι το σχέδιό του «υπηρετεί προεκλογική στόχευση»!
Ελλάδα... 2030
Μακάρι, λέω εγώ, να είχαμε κι εμείς εδώ πολιτική αντιπαράθεση με άξονα ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο για την Ελλάδα του 2030. Ένα σχέδιο που θα λαμβάνει υπόψιν τα δικά μας ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τις αδυναμίες αλλά και τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα και θα στοχεύει, μέσα από συγκεκριμένες δράσεις και χρονοδιαγράμματα, σε ένα όραμα για τη χώρα στο τέλος της δεκαετίας. Σε μια Ελλάδα πιο παραγωγική, πιο καινοτόμα, πιο δίκαιη κοινωνικά και πιο εξωστρεφή, με αναβαθμισμένη τη θέση της στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Το πόρισμα της Επιτροπής Πισσαρίδη
Η αλήθεια είναι ότι είχαμε ένα καλό πρόπλασμα προς αυτή την κατεύθυνση, το πόρισμα που εισηγήθηκε πριν από κάμποσο καιρό -περίπου ένα χρόνο πριν- στον Πρωθυπουργό, η Επιτροπή, υπό τον νομπελίστα Χρ. Πισσαρίδη. Έγινε τότε, κατά τις πάγιες συνήθειές μας, η γνωστή πολιτική -ακριβέστερα, πολιτικάντικη- κλωτσοπατινάδα, η οποία καμία σχέση δεν είχε με το αντικείμενο, δηλαδή με το αναπτυξιακό όραμα για τη χώρα. Ακούστηκαν οι γνωστές ανοησίες «παντός καιρού», για τα συμφέροντα των λίγων σε βάρος των πολλών, για νεοφιλελεύθερες πολιτικές και βάναυση καταπάτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, αλλά για την... ταμπακιέρα, δηλαδή ποια Ελλάδα οραματιζόμαστε και τι κάνουμε για να την οικοδομήσουμε, από ελάχιστα έως καθόλου.
Ειλικρινά δεν ξέρω αν το σχέδιο Μακρόν «Γαλλία 2030» υπηρετεί προεκλογική στόχευση. Εάν υπηρετεί, πραγματικά χαίρομαι που επιλέγει ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο για τη χώρα του ως άξονα για την προεδρική/προεκλογική του καμπάνια. Και εύχομαι να έρθει κάποτε η στιγμή, να γίνει κι εδώ μια προεκλογική καμπάνια με κεντρικό άξονα ένα συγκροτημένο, τεκμηριωμένο και ολοκληρωμένο σχέδιο για τη χώρα. Επί του παρόντος, φαίνεται δυστυχώς ότι παραμένουμε προσκολλημένοι στο ποιος μοιράζει περισσότερα χρήματα σε περισσότερους, από ένα λεφτόδεντρο που ξεράθηκε οριστικά το 2009...