Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, το ξεκαθάρισε (μετεκλογικά...) από την αρχή: δεν θέλει να συνεχίσει η παράδοση της ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής του τόπου. Είτε για λόγους αρχής και πολιτικής κουλτούρας, είτε επειδή απλά... δεν τον συμφέρει. Ίσως και των δύο μαζί.
Δεν έχει κανένα απολύτως λόγο να “ηρωποιήσει” τον Τσίπρα και να συσπειρώσει τον ΣΥΡΙΖΑ παραπέμποντας τα έργα και τις ημέρες τους στα δικαστήρια. Το πάθημα του πατέρα του, τον δίδαξε. Ο Τσίπρας και τα στελέχη του, περίμεναν ως μάνα εξ ουρανού κάτι τέτοιο. Κι’ όταν ο Μητσοτάκης τους ...απογοήτευσε, άρχισαν να μιλούν για “προσπάθεια της κυβέρνησης να αποπροσανατολίσει τον κόσμο”, και ασκήσεις ισορροπίας του πρωθυπουργού για να μην προκαλέσει ρήγμα με τον επίμονο σε διώξεις Σαμαρά και τους “σκληρούς”. Προτίμησε την “μεσοβέζικη λύση” να παραπέμψει τον... πρόσφορο “Ρασπούτιν” για να’ χει και την πίττα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο.
Με την σειρά. Τι λόγο έχει ο Μητσοτάκης να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη; Οι μέχρι στιγμής επιδόσεις της κυβέρνησής του είναι κατά γενική ομολογία (ακόμη και μεγάλης μερίδας του ΣΥΡΙΖΑ, δημοσκοπικά) εντυπωσιακές και επιδοκιμαζόμενες, πριν καλά-καλά κλείσει δυο μήνες στην εξουσία έχει κάνει όσα οι προκάτοχοί τους έκαναν (και αν) σε χρόνια. Η λογική λέει ότι σ’ αυτά έχει συμφέρον να μείνει εστιασμένη η προσοχή της κοινωνίας. Ο “αποπροσανατολισμός”, βολεύει τον ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι να βρει την αντιπολιτευτική περπατησιά του. Μόνο αυτόν θα βόλευε μια μακρά και ατέρμονη ηγεμονία του πολιτικού σκηνικού εξεταστικών, προανακριτικών και ειδικών δικαστηρίων.
Ο κ. Σαμαράς, με τον θυμό του αδίκως κατηγορηθέντος ως αποτέλεσμα σκευωρίας, θέλει η υπόθεση “να πάει μέχρι τέλος”. Κάποιοι τον χαρακτηρίζουν καθαρά ρεβανσιστή, κάποιοι άλλοι ως... κάτι περισσότερο, αφού τον θέλουν (χωρίς αποδείξεις, όμως) να ηγείται μιας εσωκομματικής αντιπολίτευσης “ορθόδοξων δεξιών” που δεν καλοβλέπουν την κεντρώα στροφή του Μητσοτάκη. Η οποία, πάντως, τον έφερε στην εξουσία...
Ο κόσμος (το έδειξε και η τελευταία δημοσκόπηση του ΣΚΑΙ), δεν πολυκαταλαβαίνει τι πράγματι συμβαίνει με το σκάνδαλο Novartis, και δεν μπορεί να έχει σαφή άποψη. Με το αρχικό σκάνδαλο, θεωρεί ότι “κάτι είχε γίνει”, αλλά με την αθώωση των πολιτικών που κρέμασε στα μανταλάκια ο ΣΥΡΙΖΑ (αυτό που σήμερα λέμε “σκευωρία Novartis), όλα έμπλεξαν στο κοινό μυαλό. Κι’ αν κάτι υπάρχει ως αόριστη πεποίθηση, είναι ότι με τις διώξεις (παλιές και νέες) πολιτικών προσώπων απλώς το “σύστημα” μπουρδουκλώνει τα πράγματα, και ουσιαστικά τα συγκαλύπτει. Και η πεποίθηση αυτή ενισχύεται και τεκμηριώνεται απο τα τελικά αποτελέσματα όλων των προηγούμενων προανακριτικών, εξεταστικών και παραπομπών...
Σώφρον είναι να μην σπεύσει κανείς να προδικάσει τι πρόκειται να γίνει τελικά, μετά την παραπομπή της δικογραφίας την Βουλή για τα περαιτέρω. Έχουμε... δρόμο, και μάλιστα με κακό φωτισμό, ακόμη. Εξεταστική ή προανακριτική; Θα ζητήσει η Βουλή, πριν ασχοληθεί επί της ουσίας με το ζήτημα, την (γνωμοδοτική) άποψη του ειδικού εισαγγελικού συμβουλίου, για το αν υπάρχουν τα “ασφαλή στοιχεία” για να γίνει το κοινοβούλιο “δικαστικό σώμα” ή όχι; Μετά την έναρξη της κοινοβουλευτικής επιτροπής, πόσο πιθανόν είναι η υπόθεση να... ξανασταλεί στην τακτική δικαιοσύνη για τα “περαιτέρω”; Έγκριτοι νομικοί, και συνταγματολόγοι βουλευτές έχουν επιχειρηματολογήσει...και για την μία και την εντελώς αντίθετη άποψη. Έχουμε δρόμο ακόμη...
Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με τους χειρισμούς και τις τακτικές κινήσεις, στο σχέδιο ενός προφανώς ευρύτερου στρατηγικού σχεδιασμού, που κάνει... εκπλήσσει ακόμη και τους φανατικότερους υποστηρικτές του. Το ότι θα αποδεικνυόταν ένας μεθοδικός, εργασιομανής τεχνοκράτης με πάθος τον σχεδιασμό και τον προγραμματισμό, πολλοί το ανέμεναν. Το ότι θα διακρινόταν, όμως, και στο καθαρά πολιτικό παιγνίδι των ελιγμών, των ισορροπιών, της εκ των προτέρων ματαίωσης των σχεδίων των αντιπάλων του, σίγουρα προκαλεί εντύπωση και έκπληξη!
Το πιθανότερο σενάριο, εν προκειμένω, είναι τελικά (και μετά από διάφορα διαδικαστικά στάδια τα οποία θα καλυφθούν ταχύτατα...) η υπόθεση της σκευωρίας να ξαναγυρίσει στην τακτική δικαιοσύνη που εν τέλει θ’ ασχοληθεί με τους “Ρασπούτιν”, τους “γνωρίζοντες” και τα κυκλώματά τους. Αφού θα έχουν συντελεσθεί όλες οι προϋποθέσεις (και εξ αντικειμένου υπάρχουν...) ώστε να μην μπορεί κανείς να μιλήσει για “συγκάλυψη”, ή για εκμετάλλευση για λόγους ρεβανσισμού της κυβερνητικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, όπως αντιθεσμικά και αντιδημοκρατικά ενήργησαν οι προηγούμενοι, και τώρα... απολαμβάνουν τα επίχειρα των μεθοδεύσεών τους.
Και ταυτόχρονα να κοπούν και οι εσωκομματικές “γκρίνιες”, πριν ανθίσουν και καρποφορήσουν, πώς τάχα για λόγους πολιτικής ισορροπίας, δεν άφησε να χυθεί “μέχρι τέλος” άπλετο φως, και να υπάρξουν πιθανότατες καταδίκες, στην υπόθεση.
Στο μεταξύ, και μέχρι να φθάσει... ο δρόμος στο τέρμα του, η Βουλή θα ασχολείται με τα νομοθετήματα της και τον έλεγχο που οφείλει ν’ ασκεί στην κυβέρνηση, η κυβέρνηση θα εστιάσει το ενδιαφέρον της στην υλοποίηση του προγράμματός της και την επίλυση προβλημάτων, η χώρα θα απολαμβάνει την πορεία της πρός μια νέα κανονικότητα, και...ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, θα πασχίζουν να βγάλουν από πάνω τους (αν μπορούν) την... ρετσινιά των σκευωρών και την συνακόλουθη απαξίωσής τους στην κοινωνία.
Ο “εγώ από αυτόν δεν χάνω!” (έτσι δεν είχε πει για τον Μητσοτάκη;), αποδεικνύεται, αν και...καλομαθημένος κληρονόμος, πιο “της πιάτσας”, πιο ροκαμβολικός, πιο killer, από όσο τον υπολόγιζε ο «λαϊκός, του δρόμου και των καταλήψεων» κ. Τσίπρας...