Όπως τα εξήγησε σήμερα τα πράγματα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, επιτέλους κατάλαβα κι εγώ, που δεν είμαι νομικός, ούτε αρθρογράφος στο «Μακελειό», τι έχει συμβεί με την περίπτωση Λιγνάδη.
Πάσχιζα τόσες μέρες να καταλάβω, ανάμεσα σε ποτάμια χυδαιότητας και fake news, τι έγινε με την αποφυλάκισή του. Διάβασα τα πανό που αναρτήθηκαν, παρακολούθησα τα τρολ να αφηνιάζουν, είδα τη στοχοποίηση δικαστών και πολιτικών. Είχα προβληματιστεί, όμως, σοβαρά με την απόφαση του δικαστηρίου: πώς είναι δυνατόν κάποιος που προφυλακίζεται ως κατηγορούμενος για βιασμό, και καταδικάζεται 12 χρόνια για δύο βιασμούς, να αφήνεται ελεύθερος.
Κατάλαβα, λοιπόν, δύο πράγματα:
- Η Δικαιοσύνη αποφάσισε βάσει του Ποινικού Κώδικα του νόμου 3904/2010, που ίσχυε και επί ημερών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, να αφήσει ελεύθερο τον Λιγνάδη ώσπου να δικαστεί εκ νέου στο Εφετείο.
- Αν η Δικαιοσύνη είχε τη δυνατότητα να κρίνει την υπόθεση βάσει των αλλαγών που έγιναν στον Ποινικό Κώδικα από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, τον Νοέμβριο του 2021, η ποινή που θα επιβαλλόταν στον Λιγνάδη για δύο βιασμούς θα ήταν ισόβια και όχι 12 χρόνια, και άρα δεν θα υπήρχε η δυνατότητα αναστολής εκτέλεσης και συνεπώς η αποφυλάκιση.
Τελεία και παύλα.
Όλα τα υπόλοιπα είναι για να αλιεύσει καμιά ψήφο η αντιπολίτευση, που πατώνει στις δημοσκοπήσεις. Και για να δικαιολογήσουν το ρόλο τους κάποιοι δημοσιογράφοι, με τις ασήμαντες φυλλάδες και τους ανύπαρκτους αναγνώστες.
Ομολογουμένως, θέλει πολύ θράσος να σιγοντάρεις λιντσαρίσματα και να αμφισβητείς τη Δικαιοσύνη, όταν επί της προηγούμενης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, το αδίκημα του βιασμού τιμωρείτο στη βασική του μορφή με ποινή κάθειρξης, δηλαδή με ποινή από 5 έως 15 έτη. Έπρεπε να έρθει μια δεξιά κυβέρνηση της ΝΔ, για να αλλάξει τον Ποινικό Κώδικα, ώστε ο βιασμός σε βάρος ανηλίκου να τιμωρείται αποκλειστικά με ισόβια κάθειρξη. Εδώ δεν χωράνε απόψεις και σου-ξου-μου. Αυτό λένε τα γεγονότα.
Αν ισχύουν, λοιπόν, αυτά τα δεδομένα, τότε προς τι αυτός ο διάχυτος κόκκινος φασισμός που στοχοποιεί όποιον τολμά να πει την αλήθεια; Και η αλήθεια είναι ότι αυτοί που δεν έκαναν τίποτα για να τιμωρηθούν οι βιαστές ανηλίκων επιδιώκουν σήμερα να μην αποφασίζει η Δικαιοσύνη, αλλά τα κομματικά ΜΜΕ και οι ηθοποιοί για το ποιοι θα φυλακίζονται. Αυτό δεν είναι πολιτική, ούτε αντιπολίτευση, είναι η χούντα της γειτονιάς μας.
Και, επιτέλους, φτάνει πια με τα άρρωστα μυαλά που διασκεδάζουν, τόσες μέρες, να ασχολούνται με βιασμούς ανηλίκων και να παίζουν με την άγνοια των ανθρώπων.
Δεν ξέρω αν συμφωνούμε όλοι, αλλά σε ό,τι με αφορά είμαι με τα θύματα. Γυναίκες και άνδρες. Με κανέναν Λιγνάδη ή Φιλιππίδη, ή όποιον άλλον η Δικαιοσύνη αποφασίσει ότι είναι ένοχος και πρέπει να φυλακιστεί ή να κυκλοφορεί ελεύθερος. Αλλά να εξηγούμαστε: Επειδή η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν κάνει διαδήλωση και δεν σηκώνει πανό για τον πρέσβη Βενεζουέλας, τον ντράμερ βιαστή ή τον σύντροφο ηθοποιό, ή ακόμη και για τους Ρώσους που βιάζουν γυναίκες στην Ουκρανία, αυτό πρέπει να εκλαμβάνεται ως αδυναμία;
Αλλά, είπαμε, όταν ο ελληνικός λαός σε καταδικάζει στις εκλογές και σε αποκηρύσσει στις δημοσκοπήσεις, το μόνο που σου μένει είναι το τεχνητό δράμα: «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση», όπως έλεγε ο σύντροφος Μάο. Και τι βλέπουμε; Την ίδια ώρα που κάποιος άσημος τραγουδιστής χτυπιέται στη συναυλία του για τον Λιγνάδη και καταδικάζει τον βιαστή [έναν, όχι όλους τους άλλους, τους «δικούς μας»], ζητά την αποφυλάκιση Κουφοντίνα και Μιχαηλίδη. Δηλαδή τρομοκρατών, δολοφόνων και ληστών που κρατούνται στη φυλακή. Μας λέει, δηλαδή, ότι προτιμά τους δολοφόνους από τους βιαστές.
Εμείς, πάλι, δεν προτιμούμε κανέναν από τους δύο, τους αξίζει η φυλακή, αν η Δικαιοσύνη το αποφασίσει. Κανένας όχλος δεν θεσμοθετεί, καμιά υπόγα δεν θα μας κλείσει το στόμα και τα μάτια. Και δεν γίνεται να αφεθούμε να μας παρασύρει η χυδαιότητα και η αρρωστίλα που κάποιοι εξαπλώνουν στη δημόσια ζωή, ώστε να αλιεύουν ελεύθερα τους ευκολόπιστους.