Οι ηγέτες έχουν δίπλα τους πρόσωπα που κάνουν την παρασκηνιακή δουλειά, την οποία δεν μπορούν να κάνουν όσοι είναι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας (υπουργοί, βουλευτές κ.α). Ενα τέτοιο πρόσωπο ήταν ο Αντώνης Λιβάνης, που πέθανε χθες.
Ο Λιβάνης ήταν ο στενότερος και ο μακροβιότερος συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου. Η σχέση τους χρονολογείται από τη δεκαετία του ‘60, όταν ο Ανδρέας αποφάσισε να επιστρέψει από τις ΗΠΑ στην Ελλάδα και να αναμειχθεί στην ενεργό πολιτική. Και κράτησε μέχρι τέλους, μέχρι το 1996, όταν ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ έφυγε από τη ζωή, αν και τα τελευταία χρόνια ήταν κάπως πιο απόμακρη, λόγω της παρουσία της τελευταίας συζύγου του Δήμητρας Λιάνη.
Ο Λιβάνης, με καταγωγή από την παπανδρεϊκή Αχαία, θεωρείτο ο άνθρωπος με την μεγαλύτερη επιρροή στον Ανδρέα Παπανδρέου. Γι’ αυτό και, τουλάχιστον στην πρώτη κυβερνητική περίοδό του(1981- 1989), οι σχέσεις του με τους ισχυρούς υπουργούς και μέλη του πανίσχυρου Εκτελεστικού Γραφείου δεν ήταν πάντοτε ανέφελες. Δεν ήταν ο άνθρωπος που χάραζε πολιτική, αλλά αυτός που φρόντιζε για την καθημερινή κυβερνητική λειτουργία, για τον έλεγχο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, για την επίλυση των πρακτικών προβλημάτων. Ηταν «το μάτι και το αυτί» του Ανδρέα, ο αφοσιωμένος συνεργάτης, τον οποίο εμπιστευόταν περισσότερο από κάθε άλλον. Ηταν αυτός που κρατούσε επαφή με τα άλλα κόμματα και τους αρχηγούς τους (πχ Καραμανλή, Μητσοτάκη, Φλωράκη), ακόμα και σε περιόδους πολύ σκληρών συγκρούσεων.
Οι σχέσεις τους δοκιμάστηκαν τουλάχιστον δύο φορές. Την περίοδο του Σκανδάλου Κοσκωτά, όταν ο Λιβάνης έλεγε στον Ανδρέα να διώξει από την κυβέρνηση τον Μένιο Κουτσόγιωρα, αλλά ο Ανδρέας δίσταζε, λόγω της παλιάς φιλία τους. Την ίδια περίοδο ο Λιβάνης είχε τις επιφυλάξεις του για τη σχέση του Ανδρέα με την Δήμητρα Λιάνη, θεωρώντας ότι είχε αρνητικό αντίκτυπο και στον ίδιο και στο ΠΑΣΟΚ. Αλλά στην πορεία αποκαταστάθηκαν και στη δεύτερη κυβερνητική περίοδο του ΠΑΣΟΚ (1993-1996) ο Λιβάνης έγινε υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ. Εξωκοινοβουλευτικός πάντα, δεν έγινε ποτέ ούτε βουλευτής.
Γνώριζα τον Αντώνη Λιβάνη από τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Ηταν πολύ επιφυλακτικός στις σχέσεις του με τα μέσα ενημέρωσης. Δεν ήταν από τα πρόσωπα που έδιναν ειδήσεις. Σου έδινε να καταλάβεις τι γινόταν, αλλά μέχρι ένα όριο. Και το κυριότερο: δεν έδινε συνεντεύξεις. Κάθε φορά που τον έβλεπα του έλεγα μεταξύ σοβαρού και αστείου: «Αν γράψεις ένα βιβλίο με όσα ξέρεις, θα κάνει πάταγο». Χαμογελούσε και απαντούσε στερεότυπα: «Αυτά θα τα πάρω μαζί μου». Και, πιθανότατα, τα πήρε. Θεωρούσε ότι δεν είχε δικαίωμα να αποκαλύψει όσα γνώριζε λόγω της σχέσης του με τον Ανδρέα, χωρίς τη δική του έγκριση.
Ο Λιβάνης ήταν αυτό που λέμε πρόσωπο απόλυτης εμπιστοσύνης. Που δεν θα έλεγε ποτέ δημοσίως κάτι, αν δεν ήταν βέβαιος ότι δεν θα το ήθελε ο Ανδρέας, τον οποίο υπηρέτησε πιστά επί τρεις δεκαετίες. Κατά κάποιον τρόπο έκανε αυτό που λέει μια αρχαία ρήση: «Κάνε αυτά που έχεις να κάνεις, μην κοιτάς τι κάνουν οι άλλοι».