Εψαχνε απεγνωσμένα ο ΣΥΡΙΖΑ να βρει ένα γερό πάτημα για ν’ ασκήσει τεκμηριωμένη αντιπολίτευση και ως… από μηχανής Θεός εμφανίσθηκε η κυβέρνηση να του το προσφέρει!
Αυτή η ιστορία με τα voucher μέσω ΚΕΚ για να ενισχυθούν με 600 ευρώ οι επιστήμονες ελεύθεροι επαγγελματίες, «έμπαζε» εξ’ αρχής. Όζουσα και σκανδαλώδης χρόνια τώρα αυτή η διαδικασία των επιδοτήσεων μέσω «προγραμμάτων κατάρτισης» στα διάφορα ΚΕΚ. Οι πάντες γνώριζαν (και σιωπούσαν αιδημόνως…) ότι σ’ ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, επρόκειτο περί… φάμπρικας να κονομάνε τυχάρπαστα και ευκαιριακά «κέντρα» ποσοστά, από μαθήματα «κατάρτισης» που οι επιδοτούμενοι δεν παρακολούθησαν ποτέ!
Δεν μπορεί ο κ. Βρούτσης να μην γνώριζε την όλη ιστορία. Αλλά ακολούθησε την σκοτεινή πεπατημένη για να δώσει η κυβέρνηση 600άρια σε ανθρώπους που τα είχαν ανάγκη- με την… «ευγενική» και με το αζημίωτο παρέμβαση «εκπαιδευτικών κέντρων» ποιότητος… «σκόιλ ελικίκου»! Μόνο αφελής θα πίστευε ότι η υπόθεση δεν θα έσκαγε στην επικαιρότητα…
Δεν ξέρω αν υπήρξε συνειδητή σκανδαλώδης μεθόδευση από πλευράς υπουργείου. Κι’ αν υπήρξε, πολύ δύσκολα θα στοιχειοθετηθεί. Το απολύτως βέβαιο είναι ότι πρόκειται περί τεραστίου λάθους -σε πολλά επίπεδα μάλιστα…
Όταν η αντιπολίτευση (και όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ) ανέβασε τους τόνους, ο κ. Βρούτσης σιωπούσε, ενώ κάποιες «πηγές» αλλά και συνήθεις λαλίστατοι επί παντός επιστητού «μαχητικοί υπουργοί» υπεραμύνονταν της συγκεκριμένης μέσω ΚΕΚ διαδικασίας ισχυριζόμενοι (ατεκμηρίωτα, όπως αποδείχθηκε επισήμως μετ’ ου πολύ…) ότι αυτά τα εκατομμύρια δεν μπορούσαν να δοθούν αλλιώς παρά μόνο μέσω ΚΕΚ «γιατί ήταν χρήματα του ΕΣΠΑ»!
Τελικά το φιάσκο με τα (παλαιόθεν γνωστά, αλλά και κάμποσα φρέσκα…) αρπακόλλα ΚΕΚ έγινε πρώτο θέμα, πολύ συνέβαλαν και οι… «σκόιλ ελικίκου» κοροϊδίες, κατατέθηκε επίκαιρη ερώτηση Τσίπρα στην «ώρα του πρωθυπουργού», η πανδημία παραλίγο να περάσει δεύτερη στην επικαιρότητα. Και παρενέβη ίδιος ο Μητσοτάκης (όπως είχε κάνει και στο ποδόσφαιρο…), ν’ ακυρώσει την όλη διαδικασία, αναγνωρίζοντας ουσιαστικά τον εσφαλμένο (στην καλύτερη περίπτωση) χειρισμό.
Είναι πολύ σπάνιο στην πολιτική μας ζωή πρωθυπουργοί ν’ αναγνωρίζουν τα λάθη της κυβέρνησης τους. Και η κίνηση Μητσοτάκη, όσο forcée κι αν ήταν, δείχνει ωριμότητα και εντιμότητα, που σ’ επικοινωνιακό επίπεδο μειώνει τις (υπαρκτές, όμως…) πολιτικές εντυπώσεις και επιπτώσεις του λάθους χειρισμού Βρούτση, αλλά και εκείνων που άκριτα έσπευσαν να τον καλύψουν.
Η ζημιά, πάντως, έγινε. Ενώ θα μπορούσε από τις πρώτες ώρες της αποκάλυψης του «λάθους» ν’ αποφευχθεί: ο έμπειρος κ. Βρούτσης να βγει πάραυτα και να παραδεχθεί τον λάθος χειρισμό (ας τον δικαιολογούσε από την σπουδή να μοιραστούν χρήματα εν μέσω πανδημίας…), να ζητήσει συγγνώμη (θα καταγραφόταν και στις δέλτους της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας!), να υποβάλλει την παραίτησή του, που δεν θα γινόταν, κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, να βρουν (όπως και βρήκαν κατόπιν «εορτής») ότι οι πόροι του ΕΣΠΑ μπορούν να διανεμηθούν… ερήμην ΚΕΚ, και να τελειώσει η ιστορία.
Ο κ. Βρούτσης, όμως, όχι μόνο δεν έκανε αυτό, όχι μόνο με την στάση του ανάγκασε τον Μητσοτάκη να πάρει επάνω του την ευθύνη (υποθέτω θα «τα πουν» αργότερα, όχι τώρα που η αντιπολίτευση ζητάει την κεφαλή Βρούτση επί πίνακι…) αλλά εμφανίσθηκε στην Βουλή… λάβρος κατά ΣΥΡΙΖΑ, κατηγορώντας τον ότι «επί των ημερών του δεν ελέγχτηκαν και δεν εξυγιάνθηκαν τα ΚΕΚ…» (!) και επιτέλους «δεν δικαιούται για να ομιλεί, αφού και επί δικής του διακυβέρνησης μοιράστηκαν αδιαφανώς στα ΚΕΚ 200 εκατομμύρια!»
Με το συμπάθιο, αλλά αυτό το τελευταίο είναι πολιτικά και το μεγαλύτερο λάθος του κ. Βρούτση. Είναι δυνατόν ν’ αντιμετωπίζει την κριτική της αντιπολίτευσης (που εν προκειμένω είναι και τεκμηριωμένη) και να απολογείται με το ίδιο πολιτικό ήθος του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ; Είναι «επιχείρημα» προοδευτικής εκσυγχρονιστικής κυβέρνησης το χυδαίο «γιατί εσείς ήσασταν καλύτεροι;» στο οποίο κατά παγία τακτική κατέφευγε η «πρώτο-δεύτερη φορά αριστερά»; Γι’ αυτό ο κόσμος εμπιστεύθηκε τον Μητσοτάκη και την ΝΔ, για να έχει μία από τα ίδια με τους προηγούμενους;
Η προσωπική παρέμβαση του πρωθυπουργού, στην γραμμή που έχει χαράξει της ειλικρίνειας, του θάρρους, της εντιμότητας και των σχέσεων εμπιστοσύνης με την κοινωνία, στάθηκε αποφασιστική. Σώθηκαν, αν μη τι άλλο, τα προσχήματα…
Ο αρχικός χειρισμός της υπόθεσης, πάντως, και η ανάγκη καταλυτικής παρέμβασης του ίδιου του πρωθυπουργού, ίσως να πρέπει να οδηγήσει σε κάποιες αναθεωρήσεις της λειτουργίας του «επιτελικού κράτους», την καθιέρωση check and balances, μηχανισμών ελέγχου-εξισορρόπησης, ασφαλιστικών δικλείδων, θεσμικών αντίβαρων…
Γιατί οι δυνάμει «Βρούτσηδες» και οι… πρόθυμοι υποστηρικτές τους, μπορεί να είναι πολλοί, ενώ ο πρωθυπουργός είναι ένας.