Όπου και να γυρίσεις το βλέμμα, ο πολιτικός ορίζοντας σε πληγώνει.
Σε καταπλακώνει, δεν σου προσφέρει αναλαμπές αισιοδοξίας. Τα προβλήματα δεν είναι περισσότερα από όσα υπήρχαν πριν από 5 χρόνια. Με την πανδημία, τις οικονομικές επιπτώσεις των συνεχών λοκ-ντάουν, τον πληθωρισμό, την ανεργία, την πολεμική κατάσταση στον Έβρο και το Αιγαίο…
Κι όμως βρίσκονταν λύσεις, έστω με κόστος, ο κόσμος υπέμενε, προσδοκούσε σε «καλύτερες μέρες», πίστευε ότι «τα πράγματα κουμαντάρονται». Είχε εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, ακόμη και εκείνοι που δεν την είχαν ψηφίσει. Γιατί έβλεπαν ότι τα σύνθετα και πολύπλοκα ζητήματα αντιμετωπίζονται, κατά κανόνα, με ταχύτητα και υπευθυνότητα. Η αντιπολίτευση, κυρίως η αξιωματική συριζέϊκη, τοξική και αλλόφρων, όχι μόνο δεν πρότεινε λύσεις και εναλλακτικές, αλλά φόβιζε τον κόσμο και μόνο με την ιδέα ότι θα μπορούσε ποτέ να ξανακυβερνήσει. Τα υπόλοιπα κόμματα… απλώς παρίσταντο.
Αλλά η κυβέρνηση, με τις όποιες ολιγωρίες, καθυστερήσεις, πισωγυρίσματα, διστακτικότητα, κάποιες φορές μικροπολιτικάντικους υπολογισμούς, προχωρούσε, έκανε δουλειά. Το σημειώνουμε αυτό, μπας και καταλάβουμε αυτήν τη δικαιολογία που εκφράζεται ως «επιχείρημα» από κάποιος κυβερνητικούς ότι η όποια «στασιμότητα» της κυβέρνησης οφείλεται στην «ανυπαρξία αντιπολίτευσης». Και στην πρώτη της θητεία, αντιπολίτευση, με τη θεσμική αλλά και ουσιαστική έννοια του όρου, δεν υπήρχε! Εκτός αν θέλει να πει ότι… της λείπει μια καταφανώς άθλια αντιπολίτευση, ώστε συγκρινόμενη μαζί της να κατισχύει…
Το βέβαιο και καταγραφόμενο δημοσκοπικά είναι ότι η δεύτερη κυβέρνηση ΝΔ είναι υποδοχέας μιας δυσαρέσκειας στον κόσμο.
Δεν ξέρουμε αν υπάρχει αυτή η περιβόητη «κατάρα της δεύτερης συνεχούς θητείας», αλλά πιστεύουμε ότι και οι… κατάρες αντιμετωπίζονται! Όχι με… ξόρκια και κοκαλάκια νυχτερίδας, αλλά με πολλή δουλειά, πρόγραμμα, επιμονή και ετοιμότητα για άμεσες διορθωτικές παρεμβάσεις όπου χρειάζεται.
Από διάφορες δηλώσεις και κινήσεις διαφαίνεται ότι κάποιοι στο Μέγαρο Μαξίμου ρέπουν προς… τον πανικό! Ερμηνεύουν τις εξελίξεις με συγκεκριμένα, ξεπερασμένα κομματικά πρότυπα άλλων εποχών, δημιουργούν «κλίμα» και επηρεάζουν. Κατά πως θέλουν…
Η τελευταία δημοσκόπηση δείχνει τη ΝΔ καθηλωμένη στα ποσοστά των ευρωεκλογών, και τα άλλα κόμματα να διατηρούν στα χαμηλά τις δυνάμεις τους (πλην ΣΥΡΙΖΑ… του Πολάκη, που κατα-κατα-κατα-καταρρέει), πλην Βελόπουλου. Γενικά, τα δεξιότερα της ΝΔ κόμματα, που εύκολα τα λες και ακροδεξιά, μαζί με τον Βελόπουλο, συγκεντρώνουν ένα περίπου 20%, έναντι 22% της ΝΔ. Κυρίως ενισχύθηκαν από τους ακραία συντηρητικούς, που δυσαρεστήθηκαν από το ν.σ. για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Τέλειωσε αυτό…
Με μια διαφορά, όμως, μεγάλης ποιοτικής σημασίας: «πρώτο κόμμα» στη δημοσκόπηση έρχεται η… «αδιευκρίνιστη ψήφος», παρά την ενίσχυση του ακροδεξιού συνονθυλεύματος, που εξαιρετικά δύσκολα μπορεί να συνασπισθεί, ώστε να αποτελέσει απειλή. Αυτήν τη στιγμή, τουλάχιστον…
Που σημαίνει ότι οι ψηφοφόροι της ΝΔ των εκλογών του 2023 δεν την εγκατέλειψαν οριστικά, αλλά επιλέγουν να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια, ακόμη και την απογοήτευσή τους για τις «επιδόσεις» της έναν χρόνο μετά τις εκλογές, να κρατήσουν… διακριτές αποστάσεις προσώρας, περιμένοντας τις μελλοντικές κυβερνητικές κινήσεις, αποφάσεις, δράσεις, και να επανεκτιμήσουν τη στάση τους!
Σίγουρα τα προβλήματα (ιδίως η ακρίβεια, το χρόνια πάσχον ΕΣΥ και το ενεργειακό), νέα αλλά και… εκ παρελθουσών χρήσεων 10ετιών, είναι μεγάλα. Το καταλαβαίνει ο κόσμος, που όμως οικονομικά στενεύεται και αντιδρά.
Αυτό το «κοινό εν αναμονή», αυτοί που ψήφισαν και ξαναψήφισαν τη «ΝΔ του Μητσοτάκη», είναι βέβαιο ότι το τελευταίο που περιμένουν είναι μια στροφή προς τα δεξιά του κόμματος και της κυβέρνησης, όπου ήδη έχει διαφανεί σ’ επίπεδο επιλογής στελεχών αλλά και υπουργών.
Ο Μητσοτάκης κέρδισε τη ΝΔ αλλά και την εξουσία, δύο φορές μάλιστα, ως προοδευτικός κεντροδεξιός μεταρρυθμιστής, όχι ως ισορροπιστής και διαχειριστής κομματικών φατριών και παλαιοκομματικών απωθημένων. Κι εκεί πρέπει να παραμείνει, κλείνοντας τ’ αυτιά σε διάφορους «καλοθελητές» διακινητές… περασμένων «θρησκειών» και δογμάτων. Ποτέ κανείς δεν έκανε την υπέρβαση με επιστροφή σε ξεπερασμένα από την εποχή και τις προκλήσεις ιδεολογικά απολιθώματα… Απλώς, σηκώνει τα μανίκια, και στρώνεται στη δουλειά!
Έχουμε ξαναρωτήσει, πριν από χρόνια, τον κ. Μητσοτάκη: «με ποιους θα πάει, τελικά, και ποιους θ’ αφήσει;»