Τελικά, η ζωή έχει μεγαλύτερη φαντασία από τη φαντασία των κοινών θνητών.
Ποιος από εμάς που ζήσαμε την εποχή των αγανακτισμένων, τη σφοδρή σύγκρουση του πρώτου μνημονίου, τις απειλές για Ειδικά Δικαστήρια, κρεμάλες στο Σύνταγμα και Go back madame Merkel, θα περίμενε ότι θα ερχόταν μία ημέρα που ΓΑΠ και Τσίπρας θα ήταν ταυτόχρονα σε έναν χώρο για να οικοδομήσουν την... ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς.
Ποιος θα μας έλεγε ότι όλοι αυτοί που βρίζονταν για τα μνημόνια έχουν γίνει κολλητάρια. Αυτό τουλάχιστον καταλάβαμε από τα μειδιάματα Παπανδρέου όταν είπε από το μικρόφωνο στον Αλέξη Τσίπρα «θυμάμαι την εποχή του Ολαντρέου» -για να καρφώσει τις ακρότητες της εποχής ΣΥΡΙΖΑ- κι εκείνος από κάτω να σηκώνει χαμογελαστός τον αντίχειρα, σαν να αποδέχεται την ευθύνη του. Peace and love, παιδιά.
Αν αυτές οι γλύκες είναι οιωνός για τις επερχόμενες εξελίξεις στην Κεντροαριστερά, τότε κάτι δεν έχουμε καταλάβει. Αν επιπλέον λάβουμε υπ' όψιν ότι ο ΓΑΠ τάχθηκε υπέρ των συνεργασιών κομμάτων, επικαλούμενος το γαλλικό παράδειγμα της συνένωσης κομμουνιστών, οικολόγων και σοσιαλιστών, υπό την ταμπέλα «Λαϊκό Μέτωπο», τότε τα πράγματα είναι ανησυχητικά. Το αντίδοτο στη στασιμότητα του ΠΑΣΟΚ είναι ένα νέο σχήμα χωρίς καμιά αναφορά στις ευθύνες για την κατεύθυνση που χαράχτηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ; Υπό τη φτερούγα πρώην και ηττημένων πολιτικών;
Είναι λογικό στον κόσμο της ευρύτερης κεντροαριστεράς οι συζητήσεις να ζεσταίνονται και να εκδηλώνονται αγωνίες. Κανένα κόμμα του χώρου δεν πέτυχε τους στόχους που είχε θέσει, απέναντι σε μια ευάλωτη κυβερνητική πλειοψηφία.
ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ παρουσιάζονται να χάνουν πάνω από 550.000 ψήφους, με τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει υποστεί ήδη μια τεράστια απώλεια στις βουλευτικές εκλογές του 2023. Και οι αγωνίες υπάρχουν για κάτι ευρύτερο, πέραν του ΠΑΣΟΚ ή του ΣΥΡΙΖΑ.
Άλλοι ελπίζουν στον Χάρη Δούκα, άλλοι προετοιμάζουν την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα. Οι μνηστήρες της ηγεσίας πολλαπλασιάζονται σαν τα ψωμιά του Ευαγγελίου, ενώ οι σχετικές συζητήσεις δεν διακρίνονται για την πρωτοτυπία τους: ίδιες λέξεις («απεύθυνση», «γείωση» κ.λπ.) ή κενά νοήματα (η ενότητα, ο Άνθρωπος) που διατυπώνονται με στόμφο από τους πρωταγωνιστές.
Οι ψηφοφόροι του χώρου, στην πρώτη μετεκλογική έρευνα στον κόσμο της Κεντροαριστεράς (Opinion Poll) είναι θετικοί στη συνεργασία των κομμάτων. Επιπλέον, το 72% της κοινής γνώμης πιστεύει ότι κανένα κόμμα από μόνο του χωρίς αλλαγές και με την τωρινή ηγεσία, δεν μπορεί να νικήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ένα μεγάλο κοινωνικό ακροατήριο λέει ότι είναι καλό για τη χώρα -και για το πολιτικό σύστημα συνολικά- να υπάρχει ένα σοβαρό, μεγάλο κόμμα της αντιπολίτευσης, μια απάντηση στην κυριαρχία του Κ. Μητσοτάκη, που θα ένιωθε μια πίεση.
Ωστόσο, σε αντίθεση με τον ΓΑΠ, οι ψηφοφόροι της Κεντροαριστεράς δεν συμφωνούν στο ποιοι θα συμμετέχουν στο νέο σχήμα και στις απαντήσεις τους υπάρχουν και αποκλεισμοί. Πράγμα απόλυτα λογικό, αφού η επιλογή γίνεται ανάμεσα σε κόμματα που έβαλαν πλάτη για να διασωθεί η χώρα την εποχή της κρίσης (ΠΑΣΟΚ) και δυνάμεις που παρ' ολίγον να οδηγήσουν στην έξοδο από το ευρώ (ΣΥΡΙΖΑ).
Για να γίνει σοβαρά ένα βήμα ανασύνθεσης χρειάζονται πολιτικές και προγραμματικές προϋποθέσεις. Δηλαδή, συγκεκριμένες προτάσεις για την Ευρώπη, τις μεταρρυθμίσεις, την Ανάπτυξη, την Ουκρανία, τον πόλεμο στο Ισραήλ. Αλλιώς, όποιο σχήμα κι αν προκύψει, κινδυνεύει να μην είναι πειστικό.
Σε ένα πράγμα οι περισσότεροι συμφωνούν: ότι η κεντροαριστερά χρειάζεται πολιτικό σχέδιο για τη χώρα, με συγκεκριμένους και ιεραρχημένους στόχους. Οι σημερινές ηγεσίες δεν μπορούν να της δώσουν τέτοια προοπτική. Το αριστεριλίκι (Ανδρουλάκης) και το λάιφ στάιλ (Κασσελάκης) αποδοκιμάστηκαν ηχηρά στις ευρωκάλπες. Λογικό είναι να αναζητείται τώρα νέος αρχηγός.