Προσωπικά ξαφνιάστηκα με την παρουσία του (συνήθως δωρικού στιλ τεχνοκράτη) Άκη Σκέρτσου σε γλέντι, μετά την ψηφοφορία για τον γάμο ομοφύλων στη Βουλή, σε γνωστό wine bar στο Σύνταγμα.
Θεωρώ πως όταν πανηγυρίζεις, ως νικητής, είναι σαν να να βγάζεις γλώσσα στους απέναντι «ηττημένους». Κι αυτό ήταν αχρείαστο πολιτικά και συμβολικά, κατά τη γνώμη μου, για μια κυβέρνηση που πάσχισε επί μήνες να συγκεράσει και όχι να διχάσει δυνάμεις στο θέμα του γάμου ομοφύλων. Σε ένα καυτό θέμα, όπως αυτό, που ο μισός πληθυσμός δείχνει εχθρικός ή τουλάχιστον επιφυλακτικός, είναι πιο σοφό να δείχνεις ταπεινός και μετρημένος. Διότι όταν η πολιτική ηγεμονία και η εκλογική πλειοψηφία τείνουν να επιδεικνύονται με γλέντια, ελλοχεύει ο κίνδυνος να παρεξηγηθούν ως σημάδια αλαζονείας.
Με απλά λόγια: Δεν υπήρχε κανένας λόγος να γλεντάς τους «απέναντι», δηλαδή ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, την Εκκλησία και 123 βουλευτές από όλα τα κόμματα -εκ των οποίων 50 βουλευτές της ΝΔ-, για την επιτυχία σου, όσο μεγάλη κι αν θεωρείται.
Αν η Νέα Δημοκρατία απέδειξε ένα πράγμα, είναι ότι υπάρχει στο πολιτικό προσκήνιο τόσες δεκαετίες διότι κύριο μέλημά της είναι να συνθέτει αντίρροπες κοινωνικές δυνάμεις αντί να τις διαιρεί. Και όταν όλα γύρω μας αλλάζουν, να προσαρμόζεται σε αυτές τις αλλαγές. Αυτό πέτυχε ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τον εμβληματικό νόμο για τον γάμο ομοφύλων. Γιατί λοιπόν να γιορτάζεις την «ήττα» των άλλων;
Ακόμη πιο ασύμβατη φάνηκε η παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας, Κατερίνας Σακελλαροπούλου, στο εν λόγω δημόσιο γλέντι. Μπορεί ένας πολιτειακός παράγων να διαχωρίζει δημόσια νικητές και ηττημένους, σε ένα κρίσιμο κοινωνικό ζήτημα; Και να συμμετέχει στις χαρές των μεν ή στον θρήνο των άλλων;
Θα μπορούσε π.χ. κανείς να διανοηθεί την κυρία Σακελλαροπούλου, μετά την ψήφιση του γάμου ομοφύλων, να συναντά τους ιεράρχες που αντιστάθηκαν και πολέμησαν την αλλαγή; Ευτυχώς, όχι. Με την ίδια λογική, η παρουσία της σε γλέντι, και μάλιστα σε wine bar, στο πλευρό της επικρατούσας πλειοψηφίας, ήταν πρωτοφανής και ασυνήθιστη, προκάλεσε ερωτήματα και συζητήσεις. Κανείς δεν θα παρεξηγούσε μια ιδιωτική (και μετριοπαθή) σύναξη χαράς, με καλεσμένους, που θα γιόρταζαν μια ιστορική κοινοβουλευτική κατάκτηση -την ισότητα στον γάμο- που έγινε νόμος του κράτους επί των ημερών της.
Πρόκειται, φυσικά, για μια στιγμιαία θεσμική παραφωνία που δεν αμαυρώνει το μεγάλο γεγονός: ότι μια συντηρητική κυβέρνηση, με ένα ποσοστό της δύναμής της περί του 68%, κατόρθωσε να περάσει έναν από τους πλέον ρηξικέλευθους νόμους του σύγχρονου ελληνικού κράτους, που ίσως ξεπερνά τους αντίστοιχους του ΠΑΣΟΚ του 1982 και '83. Απέδειξε (ο Κυριάκος Μητσοτάκης) ότι ένα κόμμα εξουσίας οφείλει να μην είναι μονολιθικό. Πρέπει να απευθύνεται σε όλους τους πολίτες. Και να πείθει, με επιχειρήματα, ότι σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή Δημοκρατία δεν υπάρχουν αόρατοι πολίτες με αόρατα προβλήματα. Το νομοσχέδιο για τον γάμο ομοφύλων έλυσε οριστικά τέτοια θέματα.
Πέτυχε, επίσης, να ρίξει ένα ξεγυρισμένο γκολ στο «προοδευτικό Κέντρο» και στην «προοδευτική Αριστερά» που παρακολούθησαν αμήχανα αυτή την ιστορικών διαστάσεων μεταβολή. Μια μεταβολή που εγγράφεται και εντός της Νέας Δημοκρατίας: Ακόμα και ο Άδωνις Γεωργιάδης (η συντηρητική φιλελεύθερη Δεξιά) έκανε περισσότερα για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας απ’ ό,τι το ΚΚΕ, ο Πολάκης και το 1/3 της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ μαζί, που λιποτάκτησαν.
Τέτοιου τύπου μεταρρυθμίσεις αποδεικνύουν ότι δεν χρειάζεται ειδική εκδήλωση, ομιλία ή ημερίδα για να απαντηθεί το ερώτημα «Απέναντι στον Μητσοτάκη ποιος;». Η ψήφιση του νομοσχεδίου για τους ΛΟΑΤΚΙ πολίτες έδωσε μια ακόμη απάντηση. Προσθέστε σε αυτά και το πρόσφατο δημοσίευμα του Economist που κατέγραψε (και κατέστησε παγκόσμιο ανάγνωσμα) την αναβάθμιση της Ελλάδας σε «πλήρη δημοκρατία», από «ελαττωματική δημοκρατία». Για πρώτη φορά από το 2010, όταν η κρίση χρέους οδήγησε σε παρατεταμένη πολιτική και οικονομική κρίση και κοινωνικό τραύμα, η Ελλάδα κατόρθωσε και πέτυχε τη μεγαλύτερη βελτίωση εκδημοκρατισμού από όλες τις χώρες. Αυτό το τελευταίο αξίζει όντως ένα γλέντι.