Τραγικά προφητικός αποδείχθηκε ο Αλέξης Τσίπρας, o oποίος συμβούλευσε τον Στέφανο Κασσελάκη, αμέσως μετά την εκλογή του, «να χαρείς αυτές τις ημέρες, στην πολιτική οι χαρές δεν είναι περίσσιες».
Πράγματι, οι χαρές κράτησαν μετά βίας ένα μήνα: ο άφθαρτος, επικοινωνιακός νέος εξ Αμερικής, που πλασαρίστηκε ως Μεσσίας, για να νικήσει τον Μητσοτάκη, έριξε τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και το κόμμα του οδηγείται σε διάσπαση.
Ούτε ο προφήτης Τσίπρας δεν φανταζόταν ότι οι εξελίξεις θα ήταν τόσο καταιγιστικές.
Να σημειώσω καταρχάς ότι δεν ξέρω πόσοι στην Ελλάδα λυπούνται που αποχωρεί η αριστερή συνιστώσα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα τους έλεγες και αγαπητά πολιτικά πρόσωπα ή φρέσκο αίμα. Φαντάζουν περισσότερο ως θεματοφύλακες μιας γραφειοκρατικής Αριστεράς, που δεν είναι πλέον δημοφιλής -οι περισσότεροι δεν εξελέγησαν καν βουλευτές. Έχασαν από έναν «ουρανοκατέβατο» γιατί δεν είχαν σοβαρή αντιπρόταση. Καταγγέλλουν τον Κασσελάκη για ιδεολογική οπισθοδρόμηση, αντιπροτείνοντας έναν ριζοσπαστισμό που ήδη ηττήθηκε. Συμπαθητικοί ως άνθρωποι και αγωνιστές, αλλά ταυτόχρονα φορείς ενός αχταρμά ιδεών -αντικαπιταλιστές που ψήφισαν μνημόνιο, ριζοσπάστες με καταθέσεις στην τράπεζα.
Από την άλλη, δεν βλέπω ενθουσιασμό για ό,τι θα απομείνει στον ΣΥΡΙΖΑ. Στις δυνάμεις που συγκεντρώνονται γύρω από τον νέο αρχηγό πρωταγωνιστεί μια ομάδα με Πολάκη, Τζάκρη, Ραλλία, Λαζόπουλο και στιχουργό Μωραΐτη. Δεν πρόκειται και για το πιο ελκυστικό πακέτο. Μόλις φύγουν οι Αριστεροί, ο «νέος ΣΥΡΙΖΑ» δεν θα μπορεί πλέον να επικαλείται ως άλλοθι τους «υπονομευτές». Θα πρέπει να καλύψει το ιδεολογικό κενό, να πείσει, να καταθέσει πολιτικές προτάσεις και λύσεις. Και κυρίως να ανεβάσει τα ποσοστά που σήμερα βρίσκονται στα όρια της αποδοκιμασίας. Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους, που θα έλεγε και ο ποιητής.
Αν κρίνουμε από τον δημοσκοπικό αντίκτυπο του Κασσελάκη, τα πράγματα δεν είναι ευοίωνα. Οι ψηφοφόροι αποδοκιμάζουν την ως τώρα παρουσία του (72%) και μόνο ένα 7% τον θέλει πρωθυπουργό στη θέση του Μητσοτάκη, που υποσχέθηκε να κερδίσει. Ο ίδιος παλεύει να γεμίσει τις κενές πολιτικές του θέσεις πέφτοντας στην τοξικότητα και στον λαϊκισμό. Τη μια κεντρώος και φιλοεπιχειρηματικός, την άλλη νεο-αυριανικός και άσχετος με την ελληνική πραγματικότητα. Τη μια επαινεί το κεφάλαιο, την άλλη υπερασπίζεται τα δέντρα των αναρχικών στα Εξάρχεια. Ένα εκκρεμές χωρίς ουσία.
Είναι τέτοιο το βάθος και η έκταση των προβλημάτων σήμερα (στον κόσμο και στη χώρα) που οι πολίτες απαιτούν σοβαρή ανάλυση, πολιτική συγκρότηση, αξιοπιστία και γνώση. Δεν γίνεται, για παράδειγμα, ένας πολιτικός αρχηγός να ζητάει στις Βρυξέλλες «να βρεθεί τρόπος να μην είναι η Ελλάδα χώρα υποδοχής μεταναστών». Δηλαδή, πού να την πάμε, τρεις χώρες δυτικότερα ή μήπως κοντά στην Ιρλανδία;
Ο ΣΥΡΙΖΑ που θα απομείνει στον Κασσελάκη (και στον Πολάκη) θα κριθεί από τις απαντήσεις που θα δώσει στα σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα και στις προκλήσεις της εποχής. Οι ευρωεκλογές του 2024 [αν φτάσουν άθικτοι ως εκεί] θα είναι το πρώτο τεστ για το «ξαραχνιασμένο» και «αποπαρασιτωμένο» κόμμα που ο Κασσελάκης δημιουργεί. Δεν αρκούν πλέον προτάσεις-πυροτεχνήματα, όπως αυτά για τον στρατό ή τη μηδενική φορολογία στους ελεύθερους επαγγελματίες. Απόψεις για τις άχρηστες ελίτ των δεξιών ή το ποιος είναι πιο άριστος και μάγκας, οι ύβρεις για την οικογένεια Μητσοτάκη, έχουν ήδη κριθεί αποτυχημένες από την εποχή Τσίπρα. Το προσεχές διάστημα θα δείξει αν θα αποτυπωθεί η οριστική κάμψη του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς επιστροφή.