Δεν θα αφήσουμε τους «νοικοκύρηδες» στη Δεξιά, αναφέρει σε ανάρτησή του σήμερα ο Στέφανος Κασσελάκης.
Μιλώντας στο Thessaloniki Summit ο Στέφανος Κασσελάκης τις προηγούμενες ημέρες μίλησε για «επιστροφή στην παλιά νοικοκυρεμένη Ελλάδα», αποστροφή που προκάλεσε αίσθηση και συζητήθηκε.
Συγκεκριμένα, απαντώντας για το νέο που ο ίδιος κομίζει στην πολιτική ζωή, απάντησε πως «είναι μία επιστροφή στην αν μου επιτρέψεις να το πω έτσι στην παλιά νοικοκυρεμένη Ελλάδα», υπενθυμίζοντας ότι οι «πρώτες προτάσεις που έκανα όταν κατέθεσα τη δικιά μου πολιτική πρόταση στην κρίση του κοινού ήταν για την κατάργηση των ασυλιών. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε πολίτες δύο κατηγοριών στην Ελλάδα/ Στην Ελλάδα όπου ο νοικοκύρης είχε το σπίτι του καθαρό, τηρούσε τους κανόνες, τους νόμους και είχε ενδιαφέρον και ενσυναίσθηση για τον γείτονά του».
Σήμερα, με ανάρτησή του επανήλθε στους νοικοκυραίους, εξηγώντας όσα είχε πει στη Θεσσαλονίκη λέγοντας ότι «δεν θα αφήσω τους «νοικοκύρηδες» στη Δεξιά, την ώρα που οι αληθινοί μπαχαλάκηδες είναι αυτοί που μας κυβερνούν και αποσυνθέτουν την κοινωνία» και εξηγώντας τι εννοεί.
Η ανάρτηση Κασσελάκη για τους νοικοκύρηδες
«Προφανώς τα δικά μου λόγια περνούν από κόσκινο, την ώρα που για τους πολιτικούς μου αντιπάλους υπάρχει απόλυτη μιντιακή στήριξη ή ανοχή. Ευπρόσδεκτο. Έχω μιλήσει από την πρώτη στιγμή για τη νέα Ελλάδα και το Ελληνικό Όνειρο που οραματίζομαι. Όμως όχι. Δε θα αφήσω τους «νοικοκύρηδες» στη Δεξιά, την ώρα που οι αληθινοί μπαχαλάκηδες είναι αυτοί που μας κυβερνούν και αποσυνθέτουν την κοινωνία. Την ώρα που Αριστερά είναι πρώτα απ’ όλα οι άνθρωποι του μόχθου και της ανθρωπιάς. Η Αριστερά του ήθους και της ευθύνης. Τα στερεότυπα που έχτισε η προπαγάνδα τόσων ετών θα σπάσουν. Κρατάω κάτι καλό από τα παλιά για να φύγουμε προς τα μπρος, κι αυτό είναι μία ενσυναίσθηση, μία αλληλεγγύη που κάποια στιγμή -στα χρόνια του ‘80 και του ‘90- είχε κατακτήσει ως ένα βαθμό η κοινωνία μας. Τότε που τον Παύλο δεν θα «τον σκότωναν για το ποδόσφαιρο». Τότε που δήθεν νοικοκυραίοι δεν θα δολοφονούσαν τον Ζακ. Τότε που συμμαθητές μίας 13χρονης μαθήτριας δε θα βιντεοσκοπούσαν τον ξυλοδαρμό της. Ναι, κάποια στιγμή σε αυτή τη χώρα φτάσαμε σε έναν βαθμό αλληλεγγύης που ήταν μία καλή βάση για το μέλλον. Ύστερα ήρθε η κρίση, η διάλυση του κοινωνικού ιστού, η άνοδος κάθε μορφής Ακροδεξιάς, το μίσος προς τους μετανάστες, η διακυβέρνηση μίας παρέας που παρακολουθεί, υποκλέπτει και κάνει μπίζνες. Είναι ζητούμενο για μένα εκείνη η αφετηρία, για να χτίσουμε το αύριο: Ένα κράτος δικαιοσύνης, ισότητας, θεσμών που να λειτουργούν, και κοινωνικής προστασίας για όλους».