Παρακολουθώντας τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, μου έμεινε η απορία: τελικά ποιοι ασχολούνται περισσότερο με τον Στέφανο Κασσελάκη, οι δικοί του στο κόμμα, ή όσοι τον σχολιάζουν νυχθημερόν, από άλλους ιδεολογικούς χώρους;
Ανεξάρτητα από το αν τον παίρνει στα σοβαρά, τον χλευάζει, τον επικρίνει
ή έχει σκανδαλοθηρικά ελατήρια, όλο το σύστημα ασχολείται μαζί του. Και ποιος δεν θα ενδιαφερόταν, εξάλλου, για την τύχη ενός «εισβολέα», που έφερε αστραπιαία τα πάνω κάτω στον ΣΥΡΙΖΑ και κατέληξε φαβορί για αρχηγός.
Ορισμένοι διακρίνουν σκοτεινές πολιτικές επιδιώξεις πίσω από την υποψηφιότητά του. Άλλοι διακωμωδούν τα λεγόμενα και τα γούστα του, τον αποκαλούν «φυτευτό», υπάρχουν και κάποιοι που του αποδίδουν χαρακτηριστικά Τραμπ! Ποιος θα του το'λεγε του Κασσελάκη. Ακόμη και τα άγρια ομοφοβικά σχόλια, τύπου Κούγια, καλό του κάνουν. Το σποτάκι στη Μακρόνησο, με τον Αποστολάκη ναύτη, έγινε viral, παρότι στους περισσότερους θύμισε την κωμωδία με τον «ναυαρχούκο». Τελικά, αντί να ανησυχούν για τον ανταγωνιστή τους μόνο η Αχτσιόγλου και ο Τσακαλώτος, ο Κασσελάκης απασχολεί και πέραν του ΣΥΡΙΖΑ.
Προφανώς ο άνθρωπος ιντριγκάρει σε τέτοιο βαθμό, που με τρία βίντεο και πέντε συνθήματα πέτυχε το σκοπό του: να γίνει πρόσωπο της ημέρας και να διεκδικεί θέση αρχηγού σε ένα κόμμα, που ως χθες δεν τον ήξερε. Το πώς ο Κασσελάκης «τρύπησε» ένα κομματικό σύστημα, πέταξε την κουλτούρα των κομματικών γραφειοκρατιών και έφτασε να απειλεί τη νομενκλατούρα της Κουμουνδούρου, χωρίς να διαθέτει κανένα πιστοποιητικό αριστεροσύνης, είναι ζήτημα προς μελέτη.
Παρακολούθησα μια ομιλία που έκανε προχθές στη Θεσσαλονίκη και είδα εκδηλώσεις άκρατου θαυμασμού από το «κοινό» του. «Βγες, να κερδίσεις τον Μητσοτάκη!», του φώναζαν. Αφελής προσδοκία, όταν ούτε ο Τσίπρας δεν κατόρθωσε ποτέ να κερδίσει τον Μητσοτάκη, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προϋπηρεσία στις αυταπάτες.
Δεν είμαι εξπέρ στα θέματα της απογοητευμένης Αριστεράς, αλλά έχω κάποιες παρατηρήσεις: ο Κασσελάκης έχει ξεσηκώσει έναν κόσμο στον ΣΥΡΙΖΑ, αποκαρδιωμένο μετά τις πολλαπλές ήττες και χωρίς προσδοκίες από τους υποτονικούς και προβληματικούς επιγόνους του Τσίπρα. Δεν είναι παιδί του κομματικού σωλήνα, οπότε προσεγγίζει πελατεία που γοητεύεται από τη νέα διάλεκτο. Οπαδοί που απελπίστηκαν από τις φράξιες, τις συνιστώσες, την ομφαλοσκόπηση και την κομματική ιεραρχία, προτιμούν έναν άγνωστό τους αμερικανοτραφή επιχειρηματία να τους οδηγήσει στη νέα Εδέμ.
Ίσως να τους εξιτάρει το γεγονός ότι ο Κασσελάκης κάνει τους «δεινόσαυρους» της Κουμουνδούρου να τρίζουν από τρόμο. Η γλώσσα που μιλάει τούς είναι αρκετά οικεία. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει πρωτάθλημα στην αυθάδεια και την προβοκάτσια, γιατί να θεωρήσουν ύβρι και μεγαλοστομία τις υποσχέσεις Κασσελάκη; Σε ένα κόμμα που καταργούσε θεσμούς με ένα νόμο κι ένα άρθρο, γιατί ο εξ Αμερικής υποψήφιος να θεωρείται υπερβολικός; Όταν έχεις χορέψει στο Σύνταγμα για το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ, γιατί να μην πιστέψεις σε μια νέα ουτοπία; Όταν έχεις γαλουχηθεί με τον Πολάκη που απειλούσε να χώσει δημοσιογράφους τρία μέτρα κάτω από τη γη, γιατί να μη χειροκροτήσεις κάποιον που θέλει να ξεδοντιάσει δικαστές, μίντια, στρατό και Εκκλησία; Από την ίδια πολιτική συνταγή αντλεί, στην ίδια πηγή πίνει νερό.
Το ερώτημα αν ο Κασσελάκης μπορεί να οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στον Παράδεισο που υπόσχεται, είναι ζήτημα των ψηφοφόρων του. Γνωρίζοντας τον κίνδυνο μιας πιθανής διάσπασης, αυτοί θα λάβουν τις αποφάσεις. Με ευθύνη τους καλούνται να επιλέξουν αν ο Πολάκης, που ζημίωσε τον Τσίπρα, θα επανακάμψει ισχυρότερος σε νέο σχήμα. Αν ο Κασσελάκης εκπροσωπεί μια μεταβατική λύση διάλυσης και επανίδρυσης, είναι δική τους επιλογή. Αν προετοιμάζει το έδαφος για «άλλες» λύσεις, παράκλητων αρχηγών, αφορά τους ίδιους.
Εμείς οι υπόλοιποι απλώς παρακολουθούμε το πόσο απότομα ο ΣΥΡΙΖΑ κατέρρευσε εκλογικά και δομικά. Ποιος θα φανταζόταν, πριν από λίγους μήνες, ότι πρόκειται για ένα κόμμα χωρίς δομή και μηχανισμό, πέρα από το κυρίαρχο προεδρικό περιβάλλον. Άφωνοι παρακολουθούμε τον αλληλοσπαραγμό στην κούρσα διαδοχής. Ακόμη και τον Τσίπρα εμφάνισαν ως θύμα των τρομερών δολοπλοκιών των επιγόνων του, που εν τέλει τον ανάγκασαν και να παραιτηθεί.
Μια Βαβέλ προσωπικών φιλοδοξιών κινδυνεύει να συμπαρασύρει το κόμμα.
Βλέπεις τους κορυφαίους του ΣΥΡΙΖΑ και άλλους σοφούς γέροντες της Αριστεράς, καθηλωμένους και αμήχανους μπροστά στις εξελίξεις. Ο ηττημένος πρώην αρχηγός σιωπά. Απορώ πώς θα ψηφίσουν την Κυριακή χιλιάδες άνθρωποι, χωρίς να γνωρίζουν με ποια πρόσωπα και προοπτική θα πορευτούν και σε ποιο μέλλον θα προσδοκούν.