Κανονικά, θα έπρεπε αμέσως μετά την καταδίκη της «Χ.Α» ως εγκληματικής οργάνωσης, να υπάρξει και νομοθετική ρύθμιση για τον θεσμικό αποκλεισμό της από τη Βουλή και συμμετοχής σε οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα, εσαεί, καθώς και πάσης εγκληματικής οργάνωσης.
Κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Ίσως γιατί εκπρόσωποι της συντεταγμένης δημοκρατικής πολιτείας, απερίσκεπτα, θεώρησαν ότι το φρικιαστικό φαινόμενο μια καθαρά εγκληματική οργάνωση να μετέχει στις εκλογές ως πολιτικό κόμμα, να εκπροσωπείται στη Βουλή, να νομοθετεί και με την ψήφο της να επηρεάζει τον δημόσιο βίο είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί…
Το μείζον αυτό ζήτημα εμφανίσθηκε επίκαιρο και επικίνδυνο και ανησύχησε όψιμα την πολιτεία όταν οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι το «κόμμα Κασιδιάρη» αποκτά αύξουσα απήχηση και επιρροή στο εκλογικό σώμα (η τελευταία δημοσκόπηση δείχνει το κόμμα Κασιδιάρη στο 3,5%, εν δυνάμει, δηλαδή, μπαίνει στη Βουλή!), κάτι δηλαδή που θα ανατρέψει άρδην συσχετισμούς δύναμης των κομμάτων και προοπτικές κυβερνησιμότητας…
Η πρόταση που καταθέτει η κυβέρνηση εξασφαλίζει τον αποκλεισμό του συγκεκριμένου κόμματος από την εκλογική διαδικασία. Και θα περίμενε (καλόπιστα και… ανοήτως) κανείς ότι θα συμφωνούσαν με αυτή όλα τα κόμματα του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου».
Φευ, δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Η μικροκομματική υστεροβουλία, οι υπόγειες «σκέψεις» για το εκλογικό κομματικό συμφέρον, οι «πονηριές», οι βλέψεις για αποδυνάμωση, σε πρώτο στάδιο, της κυβερνώσας παράταξης, επεκράτησαν της δημοκρατικής λογικής στην πράξη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε ότι θα παρουσιάσει δική του νομοθετική πρόταση, το ΚΚΕ απέκλεισε την οποιαδήποτε ρύθμιση για τον αποκλεισμό της «Χ.Α», όπερ σημαίνει ότι η κυβερνητική πρόταση δεν θα περάσει με αυξημένη πλειοψηφία ώστε να εφαρμοσθεί από τις πρώτες κιόλας εκλογές.
Το «σκεπτικό» εφιαλτικά σαφές: για τον ΣΥΡΙΖΑ, η είσοδος του κόμματος Κασιδιάρη στη Βουλή όχι μόνο ελπίζει… να κόψει ψήφους από τη ΝΔ, αλλά με την αύξηση του αριθμού των κομμάτων που θα εισέλθουν στη Βουλή θα μειώσει έτι περαιτέρω το ποσοστό που θα χρειάζεται το πρώτο κόμμα για αυτοδυναμία, αλλά και θα επηρεάσει την ψήφο των πολιτών στις κρίσιμες δεύτερες εκλογές.
Τι επικαλούνται; Το μεν ΚΚΕ, ότι η κυβερνητική πρόταση ευνοεί την «ανιστόρητη» θεωρία των «δύο άκρων», και δυνάμει θα ανοίξει τον δρόμο στην πολιτεία για τον αποκλεισμό μελλοντικά και άλλων πολιτικών σχηματισμών που «δεν θα αρέσουν» στη Δεξιά (ή και τον ΣΥΡΙΖΑ, αν έρθει ποτέ στην εξουσία), κάτι που θα αποτελεί αντιδημοκρατική εκτροπή, που εξομοιώνει την κομμουνιστική με τη φασιστική θεωρία και δράση.
Πόθεν τεκμαίρεται κάτι τέτοιο; Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, εκτός του ότι υιοθετεί την άποψη ΚΚΕ, προσθέτει ότι ο όποιος αποκλεισμός καθόδου στην πολιτική θα πρέπει να αφορά, και να γίνεται ρητή αναφορά στο νομοθέτημα, ότι απευθύνεται αποκλειστικά στους νεοναζί.
Η κυβερνητική πρόβλεψη μιλάει για «καταδικασμένους για εγκληματική δράση», χωρίς… ιδεολογικούς και πολιτικούς περιορισμούς, που όχι μόνον είναι απαράδεκτοι, αχρείαστοι, καταχρηστικοί και αντισυνταγματικοί, αλλά είναι και εκτός λογικής σε μια δημοκρατική χώρα. Εκτός ΣΥΡΙΖΑ…
Τι πάει να πει, δηλαδή, «η ρύθμιση να αφορά μόνο νεοναζί, και να μην ανοίγει κερκόπορτες για διευρυμένες ερμηνείες και εξίσωση του ναζισμού με όποια άλλη ιδεολογία…»; Εδώ μιλάμε για αποκλεισμό των καταδικασμένων για εγκληματική οργάνωση και δράση, χωρίς ιδεολογικούς ή άλλους προσδιορισμούς!
Το «εγκληματική οργάνωση» δεν είναι… πολιτικός όρος, απεδόθη από τη Δικαιοσύνη. Με τον περιορισμό της απαγόρευσης μόνο σε νεοναζί, σημαίνει ότι η πολιτική δραστηριότητα και η συμμετοχή στη Βουλή θα επιτρέπεται… σε άλλες ένοπλες εγκληματικές οργανώσεις, π.χ. Ι7Ν, ΕΛΑ κ.ά.;
Η κυβερνητική πρόταση κάνει λόγο για όποια σημερινή ή μελλοντική οργάνωση που την «ιδεολογία» της θα την επιδιώκει και με εγκληματικές πράξεις. Τελεία και παύλα…
Δεν ενδιαφέρεται και δεν περιορίζεται στις… φωτογραφίες (του Τσε, των τουπαμάρος, του Μοράλες, των Ερυθρών Χμερ!) που θα έχουν αναρτήσει στα γραφεία τους οι «οργανώσεις», αλλά για τα εγκλήματα που διαπράττουν εν ονόματι της ιδεολογίας τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν την «ηγεμονία» της, και τον καταστροφικό «πολιτικό ρόλο» τους. Τόσο απλά και ξεκάθαρα, τόσο αυτονόητα δημοκρατικά και θεσμικά!
Δεν διώκονται το φρόνημα και οι ιδέες, αλλά οι εγκληματικές πράξεις. Το ΚΚΕ, ιδίως, θα έπρεπε να το αναγνωρίζει αυτό: Διακηρυγμένος καταστατικά πολιτικός στόχος του είναι η ανατροπή του «αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος» και η καθιέρωση κομμουνιστικής έμπνευσης λαοκρατικού, απολυταρχικού καθεστώτος. Του έχει απαγορευθεί εδώ και μισό αιώνα η ισότιμη συμμετοχή τους στις εκλογές και στη Βουλή;
Τα… εξαρτημένα αντανακλαστικά του ΣΥΡΙΖΑ (και του ΚΚΕ) είναι πρόδηλα εκ του πονηρού και του «επίκαιρου» εκλογικού μικροκομματικού συμφέροντος. Και ό,τι φληναφήματα και αν επικαλούνται, ο κόσμος δεν μασάει…