Ακόμη και αν υποτεθεί ότι η περιλάλητη ομιλία Καραμανλή στο Μέγαρο αποσκοπούσε στην «υπενθύμιση» της παρουσίας του ως κληρονόμου της «ρίζας» της παράταξης, εξ αντικειμένου αυτά που είπε, και απετέλεσαν τροφή για ποικίλες και αντιφατικές μεταξύ τους ερμηνείες ανάλογα με το «κοινό» στο οποίο απευθύνθηκε, επί της ουσίας και όχι επί των εντυπώσεων-«χρησμών» είναι απολύτως λογικά, σωστά!
Και δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι θα μπορούσε να τα πει δημοσίως και ο σημερινός πρωθυπουργός, αν δεν έφερε το άχθος της διακυβέρνησης της χώρας, της διαχείρισης ενός προβληματικού παρόντος και ενός δυσοίωνου μέλλοντος, που εκ των πραγμάτων απαιτεί υπευθυνότητα, σοβαρότητα, στάθμιση των ισορροπιών στις διεθνείς σχέσεις της χώρας.
Με άλλα λόγια, μνημονεύοντας τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, «στην (υπεύθυνη…) πολιτική, υπάρχουν πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται…»
Ποιος αντιλέγει ότι η στάση της Ευρώπης, τόσο στο εκρηκτικό πρόβλημα του ουκρανικού αλλά και στο ζήτημα των κυρώσεων έναντι της Μόσχας, όσο και στο… παρεμπίπτον παράπλευρο στην επικαιρότητα θέμα του τουρκικού αναθεωρητισμού (στα βήματα του Πούτιν…) που μας απειλεί άμεσα, ήταν εμφατικά κατώτερη των περιστάσεων και των απαιτήσεων της συγκυρίας;
Ποιος δεν προβληματίζεται από την απόλυτη και «περίεργη», τουλάχιστον, αδιαλλαξία των ΗΠΑ εναντίον κάθε προσπάθειας διαπραγμάτευσης για άμεσο τερματισμό του πολέμου προκειμένου να ηττηθεί, «να ταπεινωθεί», να εκπέσει ο Πούτιν στη Ρωσία. Θα ήταν ίδια η αντίδραση της Ουάσιγκτον αν υπέφερε, κινδύνευε εξίσου άμεσα και δραματικά με την Ευρώπη εξαιτίας της διακοπής ενεργειακών πόρων από τη Ρωσία; Και δεν είναι αλήθεια ότι ο Μπάιντεν ευνοεί τη συνέχιση της κρίσης, όχι μόνο… εκ του ασφαλούς, αλλά και οικονομικά επωφελώς, αφού πουλάει το αμερικανικό LNG στη «στεγνή» Ευρώπη, που βλέπει την οικονομία της να απειλείται άμεσα;
Τα έχει πει, άλλωστε, και ο ίδιος ο Μητσοτάκης, αλλά με τρόπο πιο… διπλωματικό και ήπιο (γιατί αναγκαστικά με τις ΗΠΑ και την ΕΕ συστρατεύεται και σ’ αυτές προσβλέπει και σε αυτή την παγκόσμια απειλή, αλλά και έναντι του αναθεωρητισμού του Ερντογάν) και έχει κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου από τις συγκεκριμένες συμπεριφορές των εταίρων και συμμάχων μας. A la guerre, comme a la guerre…
«Με εκπτώσεις σε θέματα εθνικής κυριαρχίας δεν εξαγοράζεται η ειρήνη. Το αντίθετο. Οι εκπτώσεις τέτοιου είδους απλώς μεγαλώνουν τη βουλιμία και εντείνουν τις ηγεμονικές επιδιώξεις και τον επεκτατισμό των γειτόνων» είπε ο Κώστας Καραμανλής, και από την πλευρά των γνωστών (και αλλοπρόσαλλων ιδεολογικά μεταξύ τους -από ακροδεξιούς και ακροαριστερούς) αντικυβερνητικών «προθύμων» ερμηνεύθηκε ως… «μπηχτή» και αρνητική κριτική στην πολιτική της κυβέρνησης.
Φυσικά, ο καθένας (κατά τις εμμονές του) ερμηνεύει αυτά που ακούει κατά πως τον συμφέρουν. Αλλά πότε, πού, σε ποια περίπτωση η σημερινή κυβέρνηση έκανε ή φάνηκε πρόθυμη να κάνει εκπτώσεις σε θέματα εθνικής κυριαρχίας; Μήπως με τις αναβαθμισμένες αμυντικές συμφωνίες της Ελλάδας με ΗΠΑ και Γαλλία; Μήπως με την προμήθεια προηγμένων οπλικών συστημάτων (Ραφάλ, φρεγάτες, F-35), που τόσο εξόργισαν τον Ερντογάν; Μήπως με την εκπληκτικής απήχησης (και αποτελεσμάτων, ε;) ομιλίας Μητσοτάκη στο Κογκρέσο, που πυροδότησε και την τελευταία απειλητική έκρηξη της Άγκυρας; Μήπως με την επίμονη παρουσίαση της τουρκικής απειλής κατά της κυριαρχίας και των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, με χάρτες, στοιχεία, αποδείξεις πέραν πάσης αμφιβολίας, σε όποιο φόρουμ βρεθεί και σταθεί Ο Μητσοτάκης;
Ξαναλέμε, ο καθένας ακούει… ό,τι θέλει, και το ερμηνεύει φέρνοντάς το στα δικά του μέτρα σκοπιμότητας. Όσοι βρέθηκαν και άκουσαν στο Μέγαρο τον πρώην πρωθυπουργό (και άκρα δεξιοί, και νοσταλγοί με το θυμικό του «καραμανλισμού», και παλιά στελέχη της ΝΔ που… μήδισαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ, και νοσταλγοί της «λαϊκής δεξιάς» που για να… ξανάρθει δεν θα τους πείραζε να χάσει η ΝΔ την εξουσία, και εμμονικοί αντιμητσοτακικοί που θεωρούν τον σημερινό πρωθυπουργό «ξένο σώμα» στην παράταξη, και λόγω… ονόματος αλλά και εξαιτίας της προοδευτικής φιλελεύθερης πολιτικής που ασκεί, ενώ αυτοί «έχουν μάθει» με το κόμμα ευεπίφορο στις πελατειακές μικροκομματικές πρακτικές, και πάει λέγοντας…) ήταν… σαν έτοιμοι από καιρό να τον ερμηνεύσουν, πριν… ακόμη τον ακούσουν!
Ο Καραμανλής δεν θα μπορούσε, φυσικά, να… τα βάλει με όλο αυτό το αλλοπρόσαλλο κοινό. Αλλά με τον τρόπο του είπε όσα είχε να πει, σε καμιά περίπτωση δεν υπονόμευσε την ενότητα του (αλλοπρόσαλλου) κόμματος, ούτε αμφισβήτησε (το αντίθετο, θα λέγαμε) τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση. Άλλο ζήτημα αν κάποιοι ερμήνευσαν την παρουσία του ως… πρόθεση «συνέγερσης» όσων αυτοεντάσσονται στο αποκαλούμενο «καραμανλικό μπλοκ», κάποιοι εκ των οποίων υπηρετούν τη σημερινή κυβέρνηση…
Γι’ αυτό και δεν άκουσε καμιά κριτική από την πλευρά των υπεύθυνων ατόμων, ψηφοφόρων ή μη της ΝΔ, και ερμηνεύθηκε για όσα είπε και όχι από όσα… άκουσαν κάποιοι!