Απέκλεισε, τελικά, ο πρωθυπουργός το ενδεχόμενο lockdown, στην Αττική τουλάχιστον, αν ο κορωνοιός διαψεύσει τις ευχολογικές προβλέψεις των ειδικών; Δεν θα το’ λεγα…
Τα «ποτέ μην λες ποτέ», είναι κανόνας απαράβατος στην ζωή –φυσικά και στην πολιτική. Ο Μητσοτάκης, προφανώς θορυβημένος (όπως όλοι μας πλην… ψεκασμένων και μασκοκλαστών) από την ξέφρενη εξέλιξη του ιού σ’ αυτή την δεύτερη φάση της πανδημίας, προέτρεψε διαγγελματικά την κοινωνία, «το δίλημμα είναι αυτοπροστασία ή καραντίνα. Έχουμε καθήκον να επιλέξουμε το πρώτο, έχοντας υπ’ όψη τις συνέπειες της δεύτερης επιλογής…». Και ξεκαθάρισε ότι «η καραντίνα, δεν είναι η πρώτη του επιλογή».
Δεν είναι η πρώτη του, αλλά είναι σαφές ότι παραμένει επιλογή, την οποία ευχόμαστε να μην χρειαστεί να ακολουθήσει. Όταν όμως οι επιστήμονες (κάποιοι, εν πάση περιπτώσει…) σου λένε ότι αν ο ρυθμός των κρουσμάτων παραμείνει στα σημερινά επικίνδυνα επίπεδα, αν αυξηθούν οι εισαγωγές στις λίγες ΜΕΘ που είναι ακόμη διαθέσιμες, αν οι θάνατοι πληθαίνουν, τότε δεν είναι απίθανο να ζήσουμε σκηνές αλά Πέργκαμο στην πρώτη φάση της πανδημίας, πρέπει να είσαι ανόητος για ν’ αποκλείεις ένα επώδυνο κοινωνικά και κυρίως οικονομικά lock-down.
Αυτή η ανούσια μικροπολιτική κόντρα που έχει ξεσπάσει μεταξύ αντιπολίτευσης και κυβέρνησης για… το ποιος ευθύνεται περισσότερο για τα αρνητικά δεδομένα εξέλιξης του covid στην χώρα μας, είναι παραπλανητική ένθεν κακείθεν: φταίμε κι’ εμείς, η κοινωνία, όσο και ο κρατικός μηχανισμός. Ξεκάθαρα πράγματα. Κατά την πρώτη φάση της πανδημίας, ο κόσμος φοβήθηκε πολύ. Αυτός ο διάολος, ήταν άγνωστος και κάλπαζε ανεξέλεγκτα θερίζοντας ζωές. Η κυβέρνηση, φοβήθηκε εξ ίσου πολύ και αποφάσισε πρωτοπορώντας χρονικά σε παγκόσμια κλίμακα, να επιβάλλει σκληρά οριζόντια μέτρα. Τα’ αποτελέσματα την δικαίωσαν και την ανέδειξαν σε παγκόσμιο πρότυπο…
Η αλήθεια είναι ότι όλοι μέσα μας (και οι κυβερνητικοί-άνθρωποι κι’ αυτοί στο κάτω- κάτω…) ελπίζαμε σε βαθμό βεβαιότητας ότι το κακό θα περάσει, καλοκαιράκι με ζέστες έρχεται, 18 ώρες το 24ωρο θα βρισκόμαστε σε ανοικτούς χώρους, κουτσά-στραβά θα ξαναπάρει μπρός η οικονομία, θα… κανονικοποιηθούμε βρε αδερφέ!
Χαλαρώσαμε υπέρ του δέοντος, η κυβέρνηση (φυσικά υπό το βάρος της οικονομικής ύφεσης που ενέσκηψε με τα μέτρα) τζόγαρε λίγο περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε, τουρισμός, μαγαζιά ελαφρώς ασύδοτα, έλεγχοι… θερινής ραστώνης και ανοχής. Εμείς, των οποίων ο… τράχηλος τα γνωστά, μπουχτισμένοι ξαμοληθήκαμε κερδίσουμε τον χαμένο καιρό. Και αφεθήκαμε. Αυτό ήταν το λάθος. Κυρίως οι χαλαροί έλεγχοι και η μη επιβολή αυστηρότατων προστίμων. Πολύ θέλαμε;
Τώρα χτυπάνε οι καμπάνες του κινδύνου. Και τρέχουν να… μας μαζέψουν, αλλά -και κυρίως- να μαζέψουν τις δικές τους ολιγωρίες, λάθη, παραλείψεις. Βρισκόμαστε στην άλλη άκρη απ’ εκεί που βρισκόμασταν στην πρώτη φάση της πανδημίας. Αντί της στέρεης και αποφασιστικής κρατικής καθοδήγησης που ενέπνεε εμπιστοσύνη και ασφάλεια (μαζί με τον φόβο των κυρώσεων…) και έκανε την Ελλάδα παγκόσμιο υπόδειγμα, τώρα βλέπουμε ένα κεντρικό μηχανισμό που χαρακτηρίζεται από έλλειψη συντονισμού και διάχυτη εσωτερική ανασφάλεια και αβεβαιότητα…
Ας αφήσουμε τα αυτόχρημα γελοία παραδείγματα που εξέπεμψαν οι… θρησκοληψίες των Κουμουτσάκου-Χαρδαλιά, επιβαρυμένες από τις αστείες απόπειρες δικαιολόγησης τους. Οι «ψυχροί» τεχνοκράτες και επιστήμονες, προειδοποιούσαν για το δεύτερο κύμα πανδημίας, και (υποτίθεται) το κράτος όφειλε να προβεί σε… διορθώσεις ημαρτημένων με βάση την εμπειρία της πρώτης φάσης. Θα χρειαστούμε περισσότερες ΜΕΘ- κάτι κάναμε, αλλά προφανώς όχι αρκετό, αν κρίνει κανείς από την τωρινή πρεμούρα. Κάποιοι επαναπαύθηκαν, πιθανόν, στις δάφνες των «πιο πετυχημένων…»! Υπάρχει επιδημιολογική επιβάρυνση από τα γεμάτα μέχρι σκασμού ΜΜΜ. Κι’ αφήσαμε τέσσερις μήνες ανεκμετάλλευτους για να αυξήσουμε των αριθμό των λεωφορείων για να υπάρξει αποσυμφόρηση- τρέχει τώρα ο κ. Καραμανλής, και λαχανιάζει άνευ λόγου! Η κ. Κεραμέως καλά κάνει και (εντυπωσιοθηρικά…) ανακοινώνει οι συνδικαλιστικές εκλογές δασκάλων και καθηγητών θα γίνονται του λοιπού Σάββατο, για να μην κλείνουν εργάσιμη μέρα τα σχολεία, καλύτερα πάντως θα ήταν να έχει μεριμνήσει από το καλοκαίρι για περισσότερα και μικρότερα σχολικά τμήματα, καθώς επίσης και την αριθμητική επάρκεια του διδακτικού προσωπικού…
Τα πράγματα, έτσι κ’ αλλιώς είναι (και οι νουνεχείς το περίμεναν…) δύσκολα, και η καταπολέμηση της πανδημίας δεν έχει δυστυχώς… «οδηγίες κατασκευαστού» να μας υποδείξει πως αντιμετωπίζεται. Μαθαίνουμε στο μέτωπο, με τον δύσκολο τρόπο. Όμως, την περασμένη άνοιξη, η κυβέρνηση επέδειξε και εξέπεμψε μια πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα αποφασιστικότητα, που συνέγειρε μια δύσκολη κοινωνία.
Τώρα, κάπου «ρετάρει» η μηχανή. Δεν «τα’ φτυσε» ακόμη, αλλά θέλει προσοχή. Είναι πρόδηλο ότι κάποιοι στο «επιτελικό σύστημα» (και όχι μόνο στο επίμαχο θέμα της πανδημίας, αλλά και σ’ άλλους τομείς…) υπολείπονται των απαιτήσεων της ηγεσίας της κυβέρνησης.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, διατηρεί σχεδόν ανέπαφο το πολιτικό του κεφάλαιο, βοηθούντος αναμφισβήτητα και του… vertigo του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά, στην πολιτική, όσοι βολεύτηκαν στην σκέψη ότι «μέχρις εδώ, καλά τα πάμε…», τελικά εκπλήσσονται οδυνηρά…
Μήπως ένα… restart, μια ανανέωση του κυβερνητικού μηχανισμού, επιβάλλεται να επιχειρηθεί «κάλλιο τώρα παρά αργότερα»; Όσοι και για τους όποιους λόγους δεν τραβάνε, «σας ευχαριθστ΄λω και… σπίτι σας»! Τα μέτωπα είναι πολλά και ορθάνοιχτα (εθνικά, ιός και οικονομικές επιβαρύνσεις, μεταναστευτικό κ.λ.π.), η κυβέρνηση προσώρας δεν αμφισβητείται, γιατί να διακινδυνεύσει μια απρόβλεπτη και δυσμενή «τυχαιότητα»;