Η πρεμιέρα του Ιδρύματος Τσίπρα ήταν αυτό που θα περίμενε κανείς: Βουτιές στο παρελθόν που δεν νοσταλγεί κανείς, πλην του πρώην πρωθυπουργού και κάποιων ακόμη.
Το rebranding που επιχείρησε ο Αλέξης Τσίπρας δεν άλλαξε το προϊόν. Επρόκειτο για μια εκδήλωση με έντονα τα στοιχεία του «χθες», ενώ το ακριβοθώρητο ζητούμενο είναι το «αύριο», όπως έδειξαν και οι ευρωεκλογές.
Η ματαιοδοξία «να φτιάξω κι εγώ ένα Ίδρυμα» οδηγεί σε πεπατημένες άλλων με μεγαλύτερο -και απείρως βαρύτερο- ιστορικό αποτύπωμα και «φωνάζει από μακριά» την αγωνία της δικαίωσης.
Προσκεκλημένοι που αναδιατύπωσαν χιλιοειπωμένες απόψεις, χωρίς φρέσκια ματιά, με εμφανή τα στοιχεία αυτοαναφορικότητας.
Ούτε οι ηρωικές μνήμες του Ζάεφ από την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, ούτε τα αστειάκια του Γιώργου Παπανδρέου για τους «Ολαντρέου», ούτε τα ειρωνικά «μπράβο» Τσίπρα στον Μητσοτάκη για «μη κωλοτούμπα», έσωσαν την παρτίδα.
Με όρους «ιατρικούς», ήταν μια εκδήλωση της pro-Covid εποχής. Ίσως, ούτε καν...
Με όρους πολιτικούς, ήταν η ταφόπλακα της όποιας ελπίδας για νεκρανάσταση πρωταγωνιστών της Κεντροαριστεράς.