Μιας και τα πρωθύστερα είναι της μόδας (π.χ, πρώτα αυξάνεις τους μισθούς και μετά πετυχαίνεις ανάπτυξη…), ας επιχειρήσουμε κι’ εμείς κάτι ανάλογο με την περιβόητη υπόθεση Novartis. Όχι το παγκόσμιο και υπαρκτό οικονομικό σκάνδαλο, αλλά με το… ελληνικό αυθαίρετο πανωσήκωμα του, την πολιτική σκευωρία που έστησε η προηγούμενη κυβέρνηση κατά των αντιπάλων της.
Ο Μητσοτάκης, για να μην κατηγορηθεί για ρεβανσισμό, να μην ηρωποιήσει και συσπειρώσει τον ΣΥΡΙΖΑ, να εξασφαλίσει συναινετικό πολιτικό κλίμα για να υλοποιήσει το πρόγραμμά του, αποφασίζει να μην μεθοδεύσει εξεταστικές και προανακριτικές στην Βουλή. Σφουγγάρι, “λήθη στο (όποιο…) χθες, το βλέμμα στο μέλλον”. Μια τέτοια απόφαση, δεν είναι φυσικά της αρμοδιότητας της κυβέρνησης, είναι της δικαιοσύνης και της Βουλής. Αλλά, ας πούμε, έχοντας επαρκή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και παντοδυναμία στο κόμμα του, επιβάλλει την απόφασή του.
Η διερεύνηση, όμως, του… λαβύρινθου αυτής της συνωμοσίας, θα συνεχισθεί, άσχετα με το τι θέλει ή τι συμφέρει τον Μητσοτάκη. Υπάρχουν τρομακτικές καταγγελίες (υποθέτουμε και στοιχεία) ενός εν ενεργεία αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου σε βάρος εν ενεργεία εισαγγελέως Εφετών οι οποίες ήδη διερευνώνται από την δικαιοσύνη, υπάρχουν επώνυμες καταγγελίες για ενεργότατη συμμετοχή (αν όχι και ενορχήστρωση) της όλης σκευωρίας από τον “Ρασπούτιν”. Υπάρχουν καταγεγραμμένες δηλώσεις του ίδιου έξω από το Μέγαρο Μαξίμου περί “του μεγαλύτερου σκανδάλου στην ιστορία του τόπου”… πριν γίνει γνωστό το περιεχόμενο του φακέλλου που έστειλαν οι εισαγγελείς στην Βουλή, όταν “σκόνταψαν” σε πολιτικά πρόσωπα. Και Ρασπούτιν και… Κάλχας!
Κι’ ας πούμε ότι στην πορεία αυτής της δικαστικής και μόνο πλέον διερεύνησης, αποκαλυφθεί με αδιάσειστα στοιχεία ότι πράγματι υπήρξε πολιτική σκευωρία, ο “Ρασπούτιν” ήταν η μαύρη χειρ που μεθόδευε τα πάντα, εκβίαζε δικαστές, εφεύρισκε “κουκουλοφόρους” μάρτυρες. Ποιος θα πείσει τον κόσμο ότι επελέγη η μη διαλεύκανση της σκευωρίας, ότι η σημερινή κυβέρνηση (και η επαρκής κοινοβουλευτική της πλειοψηφία) δεν έκανε, για τούς όποιους λόγους, πολιτικό νταραβέρι με τους προηγούμενους; Δεν θα έχει δίκιο ο πολίτης να πιστεύει ότι οι εξεταστικές και οι προανακριτικές, είτε γίνονται τελικά είτε δεν γίνονται, αποτελούν εργαλεία συγκάλυψης των πολιτικών, συνιστούν πολιτικό αλισβερίσι;
Γράφονται και ακούγονται από επίσημα και… εντεταλμένα χείλη τις τελευταίες μέρες, ένα σωρό σενάρια. Ο Μητσοτάκης, δεν θέλει να οξύνει το πολιτικό κλίμα, θέλει ηρεμία και συνεννόηση για να υλοποιήσει το συντομότερο δυνατόν το πρόγραμμά του. “Δεν έχω πρόθεση να καταστήσω την Βουλή βιομηχανία Εξεταστικών Επιτροπών”, είπε στην Θεσσαλονίκη. Ναι, αλλά το είπε με αφορμή την ερώτηση για το εγκληματικό πρώτο εξάμηνο Τσίπρα, το 2015. Που έτσι κι’ αλλιώς, σ’ ότι αφορά τις τυχόν ποινικές ευθύνες πολιτικών προσώπων έχει παραγραφεί, ενώ για τις πολιτικές τις έχουν αποδώσει οι πάντες και δεν υπάρχει καν αντίλογος!
Ο ΣΥΡΙΖΑ, λένε άλλοι, θέλει και πάρα-θέλει όλο αυτό το σούσουρο και τον θόρυβο. Πρώτον γιατί προσδοκά σε συσπείρωση (λόγω θυματοποίησης), την ώρα που μετεκλογικά βλέπει να φθίνει και δεν έχει ακόμη βρει αξιόπιστο αντιπολιτευτικό λόγο. Και δεύτερον, γιατί ακόμη και αν επιβεβαιωθεί η πολιτική σκευωρία, είναι εξαιρετικά δύσκολο να υπάρξουν αδιάσειστα στοιχεία ότι την εμπνεύσθηκε, την σχεδίασε και ανέθεσε τους ρόλους υλοποίησής της ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, ως πρωθυπουργός. Πιθανότατα θα καεί ο “Ρασπούτιν” (μικρό το κακό), θα αιωρείται για κάμποσο η απορία “μα, είναι δυνατόν ο Τσίπρας να μην ήταν ενήμερος;”, αλλά θα κοπάσει, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάψει να φυλλορροεί τόσο γρήγορα, και όλα μια χαρά…
Υπάρχουν και πιο… ροκαμβολικά παράπλευρα σενάρια: ο ΣΥΡΙΖΑ θα φωνάζει “κάντε εξεταστικές, προανακριτικές, κάντε ότι θέλετε!” (το είπε, εξ’ άλλου, στην ΔΕΘ ο κ. Τσίπρας) δείχνοντας τσαμπουκά και “καθαρό μέτωπο”, ο Μητσοτάκης για όλους τους προαναφερθέντες λόγους θα ζυγίζει τα υπέρ και τα κατά, και οι “σκληροί” και σκεπτικιστές στο εσωτερικό της ΝΔ θα πιέζουν, θα συσπειρώνονται, και θα απειλούν για το ενδεχόμενο απόφασης μη παραπομπής, ακόμη και με “ανταρσία” βουλευτών όταν το θέμα θα έρθει προς ψήφιση στην ολομέλεια που θα πάρει και την τελική απόφαση. Ως “θεσμική” αφορμή ηγετικής αμφισβήτησης.
Υπάρχει και εναλλακτική γραμμή άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ, για το ενδεχόμενο “ρε λες να…;” Άρχισε ήδη να σέρνεται στους διαδρόμους η “απορία”, πώς είναι δυνατόν “η κυβέρνηση και προβεβλημένες προσωπικότητες της ΝΔ να ισχυρίζονται ότι η Δικαιοσύνη συνεργάστηκε με την προηγούμενη κυβέρνηση στο στήσιμο της σκευωρίας, και την ίδια ώρα να επαφίενται στην… ίδια Δικαιοσύνη για ν’ αποδείξει την σκευωρία;” Αφελής επιχειρηματολογική προσέγγιση: δεν κατηγορείται το σύνολο της Δικαιοσύνης (αλίμονο) αλλά ένα μόνο… εύκαμπτο και ευεπίφορο τμήμα της. Απόδειξη, ότι ένας εν ενεργεία αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, κατηγορεί και προσκομίζει στοιχεία για άλλους επίσης εν ενεργεία δικαστικούς λειτουργούς.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αισθάνεται πολιτικά διωκόμενος, ενώ είναι πεντακάθαρος καθαρός ουρανός, και θέλει να λάμψει η αλήθεια, γιατί δεν… εισηγείται αυτός (διαθέτει την απαραίτητη κοινοβουλευτική δύναμη…) την σύσταση εξεταστικής ή προανακριτικής επιτροπής, να κλείσει τα στόματα των καταχθόνιων αντιπάλων του και… αναβαθμισμένος στην συνείδηση του κόσμου να αρχίσει πάλης ξεκίνημα, νέους αγώνες;
Δύσκολο το πρόβλημα. Άπαξ και η δικαιοσύνη διαπίστωσε ότι δεν μπορεί να διερευνήσει την υπόθεση, λόγω εμπλοκής πολιτικών προσώπων και, κατά πως ορίζει το Σύνταγμα, ο φάκελος πρέπει “αμελλητί” να σταλεί στην Βουλή, σε περίπτωση κατά την οποία η Βουλή (και κυρίως η κυβερνητική πλειοψηφία) αρνηθεί να επιληφθεί του θέματος, αυτομάτως η όλη υπόθεση… κουκουλώνεται! Και η εντύπωση, μένει. Εκ των πραγμάτων. Και άσχετα με τους λόγους που θα προβληθούν, ας είναι οι ευγενέστεροι και πλέον ουσιαστικοί…
Τα περί ρεβανσισμού και πολιτικής σκοπιμότητας που εκ του πονηρού κυκλοφορούν προς αποτροπή σύστασης κοινοβουλευτικής επιτροπής, μπορεί να έχουν κάποια βάση. Αλλά πολιτικά και θεσμικά, δεν έχει καμιά σημασία. Αν υπήρξε σκευωρία πολιτικής εξουσίας και κάποιων επίορκων λειτουργών της Δικαιοσύνης, το θέμα είναι πολύ σοβαρό. Αφορά την ίδια την Δημοκρατία της χώρας και τους θεσμούς της. Δεν είναι ένα όποιο “απλό” ζήτημα διαφθοράς και οικονομικού εγκλήματος, όπως αυτά που προϋπήρξαν και πιθανότατα θα υπάρξουν και μελλοντικά στην πολιτική μας ζωή.
Οι θεσμοί, πρέπει να είναι απολύτως σεβαστοί και να τηρούνται με δογματική ευλάβεια. Αλλιώς, η δημοκρατία γίνεται κλοτσοσκούφι και εργαλείο στα χέρια του πρώτου ιδεοληπτικού η παλαβού με καθεστωτικές ορέξεις.
Η Novartis ( το σκέλος της δηλαδή που αφορά την πολιτική σκευωρία-το άλλο εξακολουθεί να διερευνάται από την δικαιοσύνη) πρέπει να έρθει στην Βουλή. Πρέπει να ριχθεί φως. Και οι υπεύθυνοι για τους οποίους υπάρχουν (εφ’ όσον υπάρχουν) αδιάσειστα στοιχεία να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Αν η ανάμειξη Τσίπρα δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί (εκ των πραγμάτων είναι δύσκολο -σκευωροί ήταν, όχι ηλίθιοι…), α μην συμπεριληφθεί στους καθ’ ους η εξεταστική. Η διαφαινόμενη πρόθεση της κυβερνητικής πλειοψηφία να ζητήσει απ’ ευθείας σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής (με εξουσίες απ’ ευθείας παραπομπής) κατά του κ. Παπαγγελόπουλου- Ρασπούτιν είναι σώφρων, πολιτικά ζυγισμένη και πρακτικά αποτελεσματική.
Κι’ αν στην πορεία των εργασιών της επιτροπής προκύψουν στοιχεία και εναντίον άλλων πολιτικών (“όσο ψηλά και αν βρίσκονται…”), εκεί θα είναι η Βουλή ν’ αποφασίσει και την δική τους παραπομπή.
Το επιτακτικά ζητούμενο, δεν είναι οι εντυπώσεις και η δημιουργία κλίματος. Η Επιτροπή, εφ’ όσον τελικά αποφασισθεί και συσταθεί, θα πρέπει να εργασθεί με ταχύτητα για να μην “σέρνεται” το ζήτημα, με ευλαβική τήρηση των τύπων και των διαδικασιών ώστε να μην μπορεί το όποιο της πόρισμα να αμφισβητηθεί, όπως έγινε με το προηγούμενο φιάσκο, που αφού οι 10… κρεμάστηκαν στα μανταλάκια για λόγους πολιτικής εκμετάλλευσης, μετά ένας -ένας αποδίδονταν αθώοι στην κοινωνία.
Μόνο έτσι θα αλλάξει η παγιωμένη αντίληψη της κοινωνίας ότι με τις εξεταστικές, προανακριτικές και τα συναφή, “απλώς” οι πολιτικοί έχουν βρει ένα τρόπο αλληλοεκβιασμών για κομματικές εντυπώσεις, αλλά… κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει.
Στην προσπάθεια να μπει η χώρα σε μια κανονική… κανονικότητα, πρωτεύων στόχος επιβάλλεται να είναι η αξιοπιστία και ο σεβασμός των θεσμών. Η Δημοκρατία, δηλαδή…