Το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού είναι ακρογωνιαίο στοιχείο της επιτυχίας στον πόλεμο, όπως και στην πολιτική. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με την επιλογή της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου για το ύπατο πολιτειακό αξίωμα, επιβεβαίωσε την τακτική του αιφνιδιασμού.
Παρότι το όνομά της έπαιζε στα δημοσιογραφικά γραφεία, το τελευταίο διάστημα άπαντες είχαμε παραπλανηθεί: Οι διαρροές μιλούσαν για άνδρα και πολιτικό πρόσωπο -με τη στενή έννοια του όρου. Επέλεξε γυναίκα και μη πολιτικό πρόσωπο. Στα βράχια οι δημοσιογράφοι. Το Μαξίμου κατάφερε να περιορίσει τα στεγανά και τις διαρροές, έστω και με πλήρες black out στα ΜΜΕ μέχρι και την τελευταία στιγμή. Μια τακτική που εξέθεσε πολιτικούς συντάκτες, αλλά που συνέβαλε στο να κρατηθεί επτασφράγιστο το μυστικό.
Ο αστικός μύθος λέει ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν επέλεξε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Χρήστο Σαρτζετάκη, είχε καταλάβει… λάθος πρόσωπο στη φωτογραφία που του έδειξαν.
Είχε, βλέπετε, στον νου του μόνο τον θρύλο που συνόδευε τον αδέκαστο ανακριτή της υπόθεσης Λαμπράκη. Οι φυσιογνωμιστές συνεργάτες του υποστήριζαν πως αν είχε ιδία αντίληψη ο Παπανδρέου δεν θα τον επέλεγε. Ισως όλα αυτά να είναι απλώς μύθοι για να δικαιολογήσουν το λάθος του Ανδρέα, όπως απέδειξε η μετέπειτα πορεία του ανώτατου δικαστικού στη θέση του ΠτΔ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν χρειάστηκε να καταφύγει σε… φωτογραφίες αρχείου. Γνώριζε και εκτιμούσε την Αικατερίνη Σακελλαροπούλου, αν και δεν την είχε ψηφίσει για πρόεδρο του ΣτΕ, σε μια στιγμή αντιπολιτευτικού κρεσέντο, καθώς ήταν πρόταση της κυβέρνησης Τσίπρα και του Μιχάλη Καλογήρου συγκεκριμένα.
Εξ όψεως που λένε, λοιπόν, η Αικατερίνη (Κατερίνα) Σακελλαροπούλου δείχνει απλή, φυσιολογική, μεγάλη καρδιά, έξω από τις νόρμες μιας δικαστού και μάλιστα ανωτάτης. Το προφίλ της στο Facebook δείχνει έναν σύγχρονο άνθρωπο και όχι μια αποστασιοποιημένη, σκληρή, άτεγκτη δικαστικό. Ταξίδια, διακοπές, σπουδές, κοινωνικές σχέσεις, συντροφικότητα, απλότητα. Σημαντικό: Δείχνει ότι έχει μνήμη και ευγνωμοσύνη. Στους γονείς της. Η αδυναμία της στις γάτες είναι δείγμα καλόψυχου ανθρώπου -ακόμη και σε όσους αγαπάμε τα σκυλιά!
Πέραν αυτού, ρώτησα πολλούς: Βουλευτές, πολιτικά πρόσωπα, δικαστικούς, παράγοντες. Έναν να πει κακό λόγο δεν βρήκα. Ολοι συνομολογούσαν εκτίμηση για το πρόσωπό της. Ακουσα βίντεο, διάβασα ομιλίες της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου. Συγκροτημένος λόγος, με αξιοσημείωτη χροιά φωνής, προσγειωμένη επιστήμονας, με επάρκεια και βάθος γνώσεων.
Το ότι είναι γυναίκα είναι φυσικά σημαντικός συμβολισμός, αλλά από μόνο του δεν λέει τίποτα. Απομένει να αποδειχθεί ότι είναι άξια του αξιώματος. Και όπως όλα δείχνουν, θα είναι.
Η επιλογή των κομμάτων της αντιπολίτευσης -μιλώ κυρίως για ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ- θα έπρεπε να είναι αυτονόητη και μονόδρομος. «Ναι» στη Σακελλαροπούλου, αφήνοντας πίσω μεμψιμοιρίες και μικροκομματικούς υπολογισμούς, την ώρα που η χώρα πλέει σε βαθιά νερά. Και θέλω να ελπίζω ότι αυτό θα πράξουν*.
Μπροστά μας έχουμε μαύρα, απειλητικά σύννεφα. Η στάση της Τουρκίας κλιμακώνεται και ίσως οι νομικές της γνώσεις φανούν χρήσιμες.
Η απουσία της Ελλάδας από τη Διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη και η στάση Γερμανίας, Ρωσίας δείχνουν ότι μάλλον είμαστε εκτός σχεδιασμού. Διαχρονικά, όχι μόνο σήμερα. Η Ελλάδα -και λόγω της κρίσης- παραμένει ένας βολικός και πειθήνιος σύμμαχος για να βάζει πλάτη όποτε τον έχουν ανάγκη οι δυνατοί και να αγνοείται όταν διακυβεύονται τα συμφέροντά του.
Κάποιες φορές μόνο, αυτή η χώρα σηκώνει μπόι. Όπως εκείνη τη στιγμή που κατέγραψε η Ιστορία, με τη θρυλική ομιλία του Κωστή Στεφανόπουλου ενώπιον του Μπιλ Κλίντον. Περιμένω με ενδιαφέρον να δω τα τετ α τετ της Κατερίνας Σακελλαροπούλου με τον πρόεδρο της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, με την καγκελάριο της Γερμανίας Ανγκελα Μέρκελ. Για να γράψει τη δική της Ιστορία, έστω και με τις περιορισμένες αρμοδιότητες του ρόλου της.
*Το μεσημέρι, ο ΣΥΡΙΖΑ διά του Αλέξη Τσίπρα και το ΚΙΝΑΛ διά της Φώφης Γεννηματά, έβαλαν τω όντι, το εθνικό καθήκον πάνω από το κομματικό. Και αυτό δείχνει ότι περάσαμε σε μια νέα φάση στο πολιτικό σκηνικό.
ΥΓ.: Ο απερχόμενος, Προκόπης Παυλόπουλος, ήταν ένας καλός Πρόεδρος Δημοκρατίας. Αξιοπρεπής, έβαλε πλάτη στα δύσκολα της χώρας το 2015, ενώ δεν δίστασε στο τέλος να πει «όχι» όταν χρειάστηκε στον Αλέξη Τσίπρα, για την αλλαγή ηγεσίας στον Αρειο Πάγο. Τιμήθηκε και τίμησε το αξίωμά του. Και θα γραφτεί στις δέλτους της Ιστορίας με θετικό πρόσημο.