Έτσι για να… πρωτοτυπήσουμε, ας αφήσουμε για λίγο κατά μέρος την γεύση της παρ’ ημίν ευρωπροεκλογικής εκστρατείας, και ας φανταστούμε τι θα έπρεπε να μας απασχολεί πραγματικά, ως χώρα- μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως λαό που -μας αρέσει ή όχι- το μέλλον μας εξαρτάται από την εξέλιξη και την πορεία της ευρωπαϊκής οικογένειας.
Ας γελάσουμε (πικρά, πάντως…) για τους… σταυρούς στις κολυμπήθρες αριστερών κατ’ επίφαση πολιτικών αρχηγών που έχουν ριχθεί στην προεκλογική μάχη, τα αρνητικά φορτισμένα από το παρελθόν συνθήματα περί «πατρίδος, θρησκείας, οικογένειας» (η ΕΕ έχει πολλές πατρίδες, πολλές θρησκείες και… τόνους άλυτων προβλημάτων και προκλήσεων), τις επικαιροποιημένες εν όψει εκλογικής αναμέτρησης ανόητες κραυγές για τους γάμους των ομόφυλων ζευγαριών (σιγά μην δεν έμπαιναν στις προεκλογικές ατζέντες), τα βιογραφικά των διαφόρων σελέμπριτις που φιγουράρουν στις κομματικές λίστες υποψηφίων.
Τι είναι σήμερα η Ενωμένη Ευρώπη, για την οποία ψηφίζουμε με… ηλίθια βλαχομπαρόκ κριτήρια για λόγους κομματικής εκμετάλλευσης; Πού έχει κυριολεκτικά… καταντήσει, σε έναν κόσμο ραγδαία μεταβαλλόμενο, με διαρκώς και άναρχες νέες προκλήσεις, στον οποίο οι όποιες «βεβαιότητες» έχουν προ πολλού διαλυθεί; Και, κυρίως, ποιαν Ευρώπη θέλουμε να αποκαταστήσουμε για να είναι αποτελεσματική στα μέλη της αλλά και ως παγκόσμιος δυναμικός παράγοντας;
Η ΕΕ αντιμετωπίζει σήμερα τεράστιο, εκρηκτικό πρόβλημα μετανάστευσης (και συνακόλουθα εσωτερικής ασφάλειας και αντιτρομοκρατικής επάρκειας), ένα πρόβλημα που απασχολεί και την Ελλάδα, ίσως και κατά κύριο λόγο ως χώρα στα σύνορα της ΕΕ που έχει καταστεί χώρος υποδοχής προσφύγων και μεταναστών. Ενδοευρωπαϊκές διαμάχες μεταξύ των κυβερνήσεων δεν έχουν επιτρέψει μια γενική πολιτική αντιμετώπισης του προβλήματος, κάτι που φυσικά το επιδεινώνει και το κάνει ανεξέλεγκτο με γεωμετρική πρόοδο. Και με τους πολέμους που «ξεφυτρώνουν» γύρω μας, οι προοπτικές είναι δυσοίωνες…
Η Ευρώπη είναι απολύτως εξαρτώμενη ενεργειακά. Είχε… επαναπαυθεί (με ύποπτη γερμανική πρωτοβουλία) από το ρωσικό φυσικό αέριο, και μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία εκλιπαρεί για πανάκριβο LΝG από την Αμερική, που μετά χαράς σπεύδει να εκμεταλλευθεί την ανάγκη της, οικονομικά και γεωστρατηγικά.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν εγκρίνει το δυσθεώρητο ποσό του 1,3 τρισ. δολαρίων για την ενίσχυση και εκσυγχρονισμό της οικονομικής τους υποδομής, τεχνολογικές έρευνες (ιδίως την ηλεκτρονική και την τεχνητή νοημοσύνη, που προβάλλει ως το μέλλον), την ώρα που η ΕΕ έχει εκπονήσει και εγκρίνει ανάλογο πρόγραμμα ενίσχυσης όλων των κρατών-μελών της στα μόλις 700 δισεκατομμύρια. Και το «αστείο» είναι ότι από αυτό, έστω, το ποσό, στην πραγματική ευρωπαϊκή οικονομία, ανάπτυξη και έρευνα, σε όλες τις χώρες-μέλη, δεν φθάνουν παρά μόνο 100 δισεκατομμύρια, λόγω… γραφειοκρατικών εμποδίων, όπως παραδέχεται («απλά»…) η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή! Το 1/7, δηλαδή…
Από τις 15 μεγάλες διεθνείς διαδικτυακές πλατφόρμες, ΚΑΜΙΑ δεν είναι ευρωπαϊκή (και όλοι καταλαβαίνουμε τη μεγάλη επιρροή και… πλύση εγκεφάλου που ασκεί ο έχων τον έλεγχο του διαδικτύου), ενώ στον τομέα της ανάπτυξης της τεχνολογίας και πληροφορικής υπάρχουν ΜΟΝΟ 4 ευρωπαϊκές εταιρείες στο πλήθος των ανάλογων παγκόσμιων ανταγωνιστών.
Οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις για την έρευνα και ανάπτυξη τεχνολογιών και βιομηχανίας αιχμής είναι υποτυπώδεις (όσες φθάνουν στην διαδικασία εκταμίευσης), με τις αμερικανικές (ΗΠΑ και Καναδά) αλλά και των χωρών της Ασίας να είναι πραγματικά πρωτοφανείς. Όσο και το αποτέλεσμά τους…
Δεν είναι τυχαίο ότι έχουμε σήμερα τον μεγαλύτερο πανευρωπαϊκό αγροτικό ξεσηκωμό (τον ζούμε κι εμείς), επειδή οι χώρες που αποτελούν ουσιαστικά το διευθυντήριο της ΕΕ χαράζουν τη δική τους αγροτική πολιτική που τις συμφέρει (και στις διμερείς εκτός ΕΕ σχέσεις- εισάγουμε… πορτοκάλια, εξάγουμε Mercedes και BMW…) και δυσφορούν στην χάραξη Κοινής Αγροτικής Πολιτικής που θα αμβλύνει τις διαφορές και θα διευκολύνει τις ασθενέστερες χώρες του Νότου. Η «σφιχτή» πολιτική της δημοσιονομικής ορθότητας και των πλεονασμάτων κλείνει τα μάτια στην προβληματική πραγματικότητα και τις επερχόμενες συνέπειές της…
Ο Κίσινγκερ έλεγε ειρωνικά ( αλλά ρεαλιστικά…) «όταν χρειάζεται να σηκώσω το τηλέφωνο και να συνεννοηθώ με την ΕΕ για κάποιο πρόβλημα ή έκτακτη ανάγκη, δεν ξέρω ποιον να πάρω να μιλήσω». Αυτή η τεράστια πολιτική και οικονομική δύναμη με το μοναδικό πολιτισμό και ιστορία, που κοκορεύεται ότι θέλει «να παίξει παγκόσμιο ρυθμιστικό και μεσολαβητικό ρόλο», δεν έχει καταφέρει (δεν είναι, βέβαια, και εύκολο με τόσα ανεξάρτητα κράτη-μέλη, με διαφορετικά συμφέροντα και προβλήματα) να αποκτήσει, να σχεδιάσει έστω, μια αν όχι ενιαία, τουλάχιστον κοινή εξωτερική πολιτική! Βλέπουμε αυτές τις δύσκολες ώρες, λόγω πολέμων, για την περιοχή της, την ΕΕ να παραμένει άφωνη, ή με καθυστέρηση πολύτιμου χρόνου να… ψελλίζει κάτι στερεότυπα, γενικά και αόριστα, που απλώς επιβεβαιώνουν την ανύπαρκτη διπλωματική και πολιτική της οντότητα. Και την αδυναμία της η φωνή της να έχει το παραμικρό αποτέλεσμα...
Οι διαφορετικές βλέψεις και τα συμφέροντα των κρατών που την αποτελούν, ίσως είναι τέτοια που να μην επιτρέπουν (αν και αποτελεί διακηρυγμένη αρχή της) την δημιουργία κοινού ευρωπαϊκού στρατού (που θα την έβγαζε και από την ανάγκη να εξαρτάται καίρια από τις «φτερούγες» και να συστρατεύεται με τον Αμερικανικό Αετό). Αλλά η δημιουργία κοινής πολεμικής βιομηχανίας θα την απεξαρτούσε από ξένες (και ενίοτε ενάντιες προς την ΕΕ) βιομηχανίες τρίτων χωρών, που δια του τρόπου αυτού ελέγχουν και την αμυντική αλλά και την πολιτική αυτάρκεια της ΕΕ. Ο σχετικός διάλογος (λόγω επίκαιρων εξελίξεων στην περιοχή) ξανάρχισε δειλά. Αλλά… πολύ δειλά!
Αυτά είναι τα βασικά προβλήματα, επιβίωσης και μέλλοντός της, που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Ενωση. Η οποία συνελήφθη ως ιδέα με φιλοδοξίες και τόλμη, αλλά στον δρόμο αποδεικνύεται ανήμπορη για μεγάλα όνειρα, ικανή μόνο για διάφορα… «πακέτα» και δημοσιονομικές κινήσεις που πάντα απολήγουν υπέρ του συμφέροντος των ισχυρών της…
Η Ελλάδα δεν θα μπορούσε και δεν έπρεπε να μην είναι μέλος της Ευρώπης. Με τα καλά της (που τα εισπράξαμε, άσχετα με το πόσο σώφρονα τα διαχειριστήκαμε) και τα κακά της, που απαιτούν τόλμη και σθένος για να διορθωθούν, πριν την… διαλύσουν ολοκληρωτικά. Είμαστε μέρος και των μεγάλων προβλημάτων μας και μπορούμε να συμβάλλουμε στην επίλυσή τους!
Γι’ αυτό (αλλά… εντελώς θεωρητικά!) ψηφίζουμε στις ευρωεκλογές, και όχι για τους σταυρούς από λάδι στις κολυμπήθρες, τα ξεπερασμένα και αρνητικά φορτισμένα συνθήματα του παρελθόντος, την άποψη περί αιτίων της έμφυλης βίας του… Παπανώτα, τα μάτια της Μελέτη και τις… ντρίπλες του Ζαγοράκη…