Κατά την περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης αναπτύχθηκαν δυο βασικές αντιλήψεις για τη φύση του δικαιώματος της ψήφου.
Η πρώτη συνδέεται θεωρητικά με την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας και κατατάσσει το δικαίωμα της ψήφου στα ατομικά δικαιώματα. Η δεύτερη συνδέεται με την αρχή της εθνικής κυριαρχίας και αναγνωρίζει το δικαίωμα της ψήφου ως δημόσιο λειτούργημα με συνέπεια τον υποχρεωτικό του χαρακτήρα.
Πολλά χρόνια αργότερα το Σύνταγμά μας συνδύασε και τις δύο αυτές αντιλήψεις, αναγνωρίζοντας ότι το δικαίωμα της ψήφου είναι ταυτόχρονα και ατομικό δικαίωμα και δημόσιο λειτούργημα. Και πράγματι αυτός ο διττός χαρακτήρας ενσωματώνει ολοκληρωμένα ατην έννοια της ψήφου το περιεχόμενό της.
Τόσο στην Ελλάδα, όσο και παγκοσμίως, το ποσοστό των πολιτών που αποφασίζουν να μην ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα αυξάνεται διαρκώς. Οι λόγοι έχουν έναν κοινό παρανομαστή: την βαθιά κρίση της αντιπροσώπευσης: δηλαδή την εδραιωμένη πεποίθηση των εκλογέων ότι οι αποφάσεις είναι προειλημμένες ερήμην τους , ότι οι υπάρχοντες πολιτικοί σχηματισμοί δεν ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες τους, ότι οι πολιτικοί δεν ενδιαφέρονται για το δημόσιο συμφέρον, ότι η διαφθορά είναι κυρίαρχη και ανίκητη στη δημόσια σφαίρα. Ο εκρηκτικός και ασφυκτικός συνδυασμός αυτών των παραδοχών είναι η αιτία της μεγάλης αποχής στις εκλογικές αναμετρήσεις, της ακόμα μεγαλύτερης αδιαφορίας των πολιτών για την έκβαση τους, της παραίτησής τους από ένα ατομικό τους δικαίωμα για την αναγνώριση και την επέκταση του οποίου μόλις λίγες δεκαετίες πριν χρειάστηκαν μεγάλοι αγώνες.
Όσο όμως και αν οι λόγοι που σπρώχνουν τους πολίτες στην αποχή είναι υπαρκτοί και σοβαροί, άλλο τόσο η αποχή ως απάντηση στους λόγους αυτούς είναι επιλογή ατελέσφορη καιι αυτοτιμωρητική. Είναι σαν να απαντάς σε όσους σε κλωτσάνε με το να αποφασίσεις να κόψεις τα πόδια σου. Χαρίζεις στην ουσία στο διπλανό σου το δικαίωμα να αποφασίζει όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για σένα.
Αν κανένα κόμμα δεν μας εκφράζει απόλυτα ,αν για όλους υπάρχουν μεγάλες ή μικρές επιφυλάξεις,αν νοιώθουμε ότι τίποτα δεν θα αλλάξει,ας σκεφτούμε ότι η ψήφος είναι δικαίωμά μας και τα δικαιώματα δεν χαρίζονται. Στην μεταμοντέρνα δημοκρατία μας ,των διαψεύσεων και των αναθεωρήσεων ας ψηφίσουμε έστω και με γνώμονα το λιγότερο κακό για τον τόπο μας , όπως ο καθένας βεβαίως το αντιλαμβάνεται. Ας αποφασίσουμε ποιοί είναι οι ικανότεροι και οι καταλληλότεροι ακόμη και αν απέχουν πολύ από τις προσδοκίες μας.
Η ψήφος είναι δικαίωμα. Μην το χαρίσουμε.