Το λογικό είναι να υποθέσει κανείς ότι ο κ. Τσίπρας δεν περιμένει το βράδυ της Κυριακής στην ψηφοφορία στην Βουλή επί της πρότασης μομφής που κατέθεσε, να αναδυθούν… αποστάτες στην κυβερνητική πλειοψηφία, να χάσει ο Μητσοτάκης την «δεδηλωμένη» και να πέσει, ή τουλάχιστον με κάνα-δύο «αντάρτες» να του δημιουργηθεί σημαντικό εσωκομματικό πρόβλημα…
Οι κυβερνήσεις, απ’ ό,τι δείχνει η πρόσφατη ιστορία, δεν πέφτουν από προτάσεις μομφής. Αντίθετα, τέτοιες πολιτικές κινήσεις συσπειρώνουν τους βουλευτές τους. Και η πλειοψηφία που διαθέτει η ΝΔ, είναι ασφαλής, ακόμη και για τέτοιες απίθανες «εκπλήξεις». Ο κ. Τσίπρας, το αντιλαμβάνεται, δεν είναι αφελής…
Τότε, προς τι η «βόμβα»; Και σιγά… την βόμβα δηλαδή με τους δεδομένους συσχετισμούς δυνάμεων στο Κοινοβούλιο. Πρόκειται για προαναγγελθείσα φούσκα που θα σκάσει, και δεν θα απασχολήσει την επικαιρότητα, πέραν της ειδησεογραφίας της προσεχούς Δευτέρας. Το, λοιπόν, προς τι όλη αυτή η χθεσινή «οργισμένη» παράσταση που έδωσε ξαφνικά στην Βουλή ο κ. Τσίπρας;
Για να μην τον αδικούμε, ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν υποχρεωμένος να κάνει «κάτι», να δείξει (κυρίως μέσα στο ίδιο του το κόμμα…) ότι «υπάρχει», αυτός κάνει κουμάντο και χαράσσει τακτικές και στρατηγικές. Να δείξει
Αισθάνεται (και είναι) στριμωγμένος. Δημοσκοπικά, παρά τις κρίσεις και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει , όχι πάντα με «επιτελική» επιτυχία, η κυβέρνηση, δεν λέει να ανακάμψει. Ουκ εά το ν καθεύδειν η τραυματική ανάμνηση στην κοινωνία της κυβερνητικής του θητείας. Μετά την εκλογή Ανδρουλάκη στο ΠΑΣΟΚ, νοιώθει την ανάσα του αναζωογονημένου κόμματος (να δούμε για πόσο, αλλά προσώρας αυτό συμβαίνει) στον σβέρκο του, καταλαβαίνει ότι δεν αποκλείεται αν συνεχίσουν έτσι τα πράγματα, ο ΣΥΡΙΖΑ να περάσει στην ελάσσονα αντιπολίτευση. Η (αιφνιδιαστική και κόντρα σε παλαιότερες πεποιθήσεις του…) πρότασή του για εκλογή του Προέδρου από την βάση, προκάλεσε σοβαρές εσωκομματικές αντιδράσεις και ανταρσίες. Το πρόβλημα με την «Αυγή», που δεν έκλεισε όπως πίεζαν οι «ΠΑΣΟΚογενείς» και ορισμένοι άλλοι με προσωπική του παρέμβαση, του δημιούργησε ζητήματα ισορροπιών. Δεν περνάει μέρες κερασιού και λουλουδιών ο κ. Τσίπρας…
Ακόμη και ο τρόπος που μεθόδευσε την πρόταση μομφής, με άκρα μυστικότητα και ερήμην της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας που επρόκειτο να συνέλθει σε λίγες ώρες από την «βόμβα», καταδεικνύει ότι ο «στρατηγός» δεν πολυεμπιστεύεται τον στρατό και πολλούς κομματικούς επιτελείς, και είναι αναγκασμένος να κοιτάει διαρκώς πίσω από τον ώμο του.
Ήταν, λοιπόν, μια κίνηση force. Ολίγον… υπαρξιακής επιβεβαίωσης, ολίγον «ανάσας» από το αδιέξοδο, οπωσδήποτε βραχυπρόθεσμης στόχευσης αλλά… και ελαφρώς πολιτικάντικη και προς μιαν άλλη κατεύθυνση: να μονοπωλήσει το αντιπολιτευτικό «σφυροκόπημα» επί του συνόλου της κυβερνητικής τριετούς σχεδόν δράσης (με αποκορύφωμα την πανδημία, την οικονομία και την εισαγόμενη ακρίβεια- και φυσικά τον φιάσκο του χιονιά…), εκμεταλλευόμενος την αναγκαστική απουσία από την «μάχη» στην Βουλή του αντιπάλου που σήμερα φοβάται περισσότερο. Του Νίκου Ανδρουλάκη…
Ο οποίος, με την σειρά του λογικώς ποιών, έσπευσε να δηλώσει (δεν γινόταν αλλιώς, με τις βολές του ΣΥΡΙΖΑ ότι… φλερτάρει με την κυβέρνηση!) ότι θα υπερψηφίσει την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ «επειδή αξιολογεί αρνητικά την αναποτελεσματική κυβέρνηση Μητσοτάκη», χωρίς όμως «να μπαίνει και στα παιγνίδια του κ. Τσίπρα που αναζητώντας σωσίβιο για τον εαυτό του, δίνει σωσίβιο και στον κ. Μητσοτάκη…». Και «κάρφωσε» πολύ έντονα τον κ. Τσίπρα, λέγοντας ότι « την μια ζητάει εκλογές, και από την άλλη το βράδυ της Κυριακής θα έχουμε μια κυβέρνηση Μητσοτάκη που θα έχει πάρει ψήφο εμπιστοσύνης! Μήπως τελικά ο κ. Τσίπρας δεν θέλει εκλογές για τους δικούς του λόγους;».
Έχει μεγάλο ενδιαφέρον, σημειολογικό τουλάχιστον, ότι τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, με… τα ίδια ακριβώς λόγια κατηγορούν και μέμφονται τον κ. Ανδρουλάκη, διερωτώμενοι «πώς είναι δυνατόν να λες ναι στην πρόταση μομφής και όχι στις πρόωρες εκλογές;»
Έχει… αρχίσει το «ματς» που θα πάει και… στην παράταση! Και τουλάχιστον, δεν θα πλήξουμε!