Δεν θα πρέπει, λογικά, να είναι και πολύ ικανοποιημένος ο κ. Τσίπρας από την όλη εξέλιξη που είχε η πρότασή του για δυσπιστία εναντίον της κυβέρνησης.
Και δεν μιλάμε για το αναμενόμενο (και από τον ίδιο, φανταζόμαστε) αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στην Βουλή, αλλά από την γενικευμένη συζήτηση εφ’ όλης της ύλης που διεξήχθη επί ένα τριήμερο και τα συμπεράσματα τα οποία έβγαλε ο κόσμος από αυτήν. Που έδωσε την ευκαιρία στον πρωθυπουργό να εστιάσει στην σύγκριση των κυβερνητικών πεπραγμένων της δικής του διακυβέρνησης, με αυτά της διακυβέρνησης Τσίπρα.
Η πρόταση, έδωσε μιαν ακόμη ευκαιρία να εστιάσει ο κ. Μητσοτάκης, πολύ λίγο πριν τις επικείμενες εκλογές, στην βασική προεκλογική του ατζέντα, που είναι ακριβώς αυτή η σύγκριση (σε όλα τα πεδία, από το οικονομικό μέχρι τα θεσμικά και τον σεβασμό των δημοκρατικών θεσμών ) μεταξύ του ίδιου και της κυβέρνησής του και της αντίστοιχης του κ. Τσίπρα. Το είπε, άλλωστε, «επιδιώκω την σύγκριση, όχι την σύγκρουση…» Το δίλημμα που θέτει στο εκλογικό σώμα, είναι το «ποιον θέλετε, ποιόν εμπιστεύεστε να σας κυβερνήσει, εγώ ή ο Τσίπρας;».
Και η πρόταση δυσπιστίας, του προσέφερε αυτή την ευκαιρία, και μάλιστα σε εμβληματικό, κορυφαίο επίπεδο: την Βουλή. Από αυτή την άποψη, λογική προβάλλει η απορία γιατί ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του έδωσε αυτή την πάσα. Τι περίμενε να ωφεληθεί από μια τέτοια κίνηση, δεδομένου, μάλιστα, ότι δεν μπορεί παρά να γνώριζε ότι οι καταγγελίες του για «συμμορία Μαξίμου» που οργάνωνε κατεύθυνε υποτίθεται τις υποκλοπές, και ατελείς και μη αποδείξιμες ήταν, αλλά και είχαν εξαντληθεί, εδώ και μήνες, στην μονοθεματική αντιπολίτευση που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η απάντηση σ’ αυτή την απορία είναι… αφοπλιστικά απλή: Ο ΣΥΡΙΖΑ, από το 2012 και εντεύθεν, είτε ως αντιπολίτευση είτε ως κυβέρνηση, τα ίδια όπλα χρησιμοποιεί. Εκμεταλλεύεται τα λάθη των αντιπάλων του, τα υπερτονίζει, ενίοτε τα διαστρεβλώνει, τα μετατρέπει σε πολιορκητικό κριό, ποντάρει στην δυσαρέσκεια, λόγω αυτών των λαθών, μέρους της κοινωνίας, υπόσχεται… γενικώς και αορίστως διόρθωσή τους, «δεσμεύεται» για «καλύτερες μέρες» άλλοτε με «ένα νόμο και ένα άρθρο», κάποτε με αυταπάτες και ψεύδη για «έναν άλλον, καλύτερο κόσμο…»!
Και η αλήθεια είναι ότι αυτή η τακτική απέδωσε υπέρ του θεαματικά στα άγονα και καταθλιπτικά χρόνια, μετά το ξέσπασμα της κρίσης και την επιβολή των μνημονίων. Με μαξιμαλιστικές υποσχέσεις, ποντάρισμα στο θυμικό μια εξαθλιωμένης και αποτελματωμένης κοινωνίας που δεν έβλεπε φως πουθενά, κατάφερε από το 3% να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ κυβερνητική πλειοψηφία. Που σήμερα, πλέον, κρίνεται για τις κυβερνητικές επιδόσεις της (δεν έχουν περάσει δα και πολλά χρόνια…), την περαιτέρω εξαθλίωση του κόσμου, τα αντιθεσμικά και αντιδημοκρατικά κατορθώματά της (έλεγχος της ενημέρωσης με απόπειρες δημιουργίας φιλοΣΥΡΙΖΑϊκών ΜΜΕ , ασφυκτικός και εκβιαστικός έλεγχος της Δικαιοσύνης, Novartis, απόπειρα ηθικού θανάτου των αντιπάλων της, έλεγχος των «αρμών της εξουσίας», κινητοποίηση ακραίων αντιδημοκρατικών δυνάμεων στους δρόμους και τις πλατείες) και… να ‘μαστε καλά να θυμόμαστε!
Γέρος σκύλος, δεν μαθαίνει νέα κόλπα. Σ’ αυτά τα όπλα έμαθε ο ΣΥΡΙΖΑ, σ’ αυτά επιμένει. Ακόμη και ως αντιπολίτευση από το 2019.
Υπάρχει, όμως, μια βασική διαφορά από την περίοδο 2012-2015 με την σημερινή. Που αυτοκαταστροφικά ο ΣΥΡΙΖΑ «αγνοεί» είτε ηθελημένα, είτε επειδή αδυνατεί να βρει, να υιοθετήσει, να πιστέψει και να εφαρμόσει εναλλακτική πολιτική στάση. Οι συνθήκες του «τότε» είναι εντελώς και ριζικά διαφορετικές στις νέες σημερινές συνθήκες. Ο Τσίπρας με την τακτική του, μπορεί να φθείρει τον αντίπαλο Μητσοτάκη και την ΝΔ, αλλά η καταγγελία, η τοξικότητα, ο διχαστικός λόγος και προσέγγιση, δεν αρκούν για να αποκαταστήσουν το κύρος του ως πρωθυπουργoύ! Και δεν εμποδίζουν την αναπόφευκτη σύγκριση κυβερνητικών επιδόσεων και αποτελεσμάτων για την κοινωνία…
Και η ΝΔ, ως αντιπολίτευση, εργαλειοποίησε την σκευωρία της Novartis, τα βοσκοτόπια ( του, φευ για τον κ. Τσίπρα, και σήμερα … επίκαιρου κ. Καλογρίτσα με τις σακούλες εκατομμυρίων στον ΣΥΡΙΖΑ), τον Παπαγγελόπουλο και τον Παπά που δικάζονται στο Ειδικό Δικαστήριο σήμερα, κ.λ.π), αλλά δεν ήταν αυτά ικανά να ανατρέψει τους συσχετισμούς. Ήταν τα ψέματα και η ανικανότητα του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, και –σήμερα πλέον- οι διαχειριστικές επιδόσεις της στην τετραετία που κυβερνάει στην αντιμετώπιση των κρίσεων (Έβρος, εθνικά θέματα, πανδημία, οικονομική κρίση), την μείωση των φόρων και της ανεργίας, την προσέλκυση επενδύσεων, την δημιουργία θέσεων εργασίας,, την βελτίωση των συντάξεων, την ασφάλεια και πάει λέγοντας…
Μετρήσιμα αποτελέσματα που ο κόσμος εκτιμά και απολαμβάνει, παρά τις άσχημες συνθήκες, και τα προκρίνει ως σοβαρότερα από τα λάθη που διέπραξε κατά την διακυβέρνησή της, των υποκλοπών περιλαμβανομένων (το αποδεικνύουν οι δημοσκοπήσεις…), πόσο δε μάλλον που οι «αποδείξεις ενοχής» που επισείει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι και αμφισβητούμενες και θεσμικά «περίεργα» (τουλάχιστον…) αποκτηθείσες, την ώρα μάλιστα που ο κ. Τσίπρας αρνείται, κρύβοντας το κεφάλι σαν την στρουθοκάμηλο ότι και επί πρωθυπουργίας του γίνονταν παρακολουθήσεις. Νόμιμες, νομιμοφανείς ή άλλες…
Η εμμονή του κ. Τσίπρα στα… παλιά όπλα άλλων εποχών, στην όξυνση, την τοξικότητα και την άγονη αντιπαράθεση ( όταν μάλιστα λίγες εβδομάδες πριν τις κάλπες δεν έχει τίποτε να προτείνει ως σχέδιο δράσης της δικής του μελλοντικής κυβέρνησης…), τον καθιστούν «γυμνό» και ανυποψίαστο ότι σήμερα πλέον, το παιχνίδι παίζεται αλλού…
Το δείχνουν οι… πείσμονες δημοσκοπήσεις, κινδυνεύει να το δείξουν και οι κάλπες.