Το δεύτερο κύμα της πανδημίας παράτεινε την υγειονομική κρίση και σταδιακά οδήγησε σε δεύτερο lockdown όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης αλλά και το μεγαλύτερο μέρος του δυτικού κόσμου.
Ένα κοινό χαρακτηριστικό που θα μπορούσε να εντοπιστεί στο ξέσπασμα αυτού του δεύτερου κύματος είναι η σχετική αδράνεια, μεγαλύτερη ή μικρότερη, που επέδειξαν ανεξαιρέτως όλες οι κυβερνήσεις, περιλαμβανομένης της ελληνικής, στην πρόληψη, ειδικά προς το τέλος του καλοκαιριού. Την εποχή δηλαδή που ο κόσμος ξαναμαζευόταν στα σπίτια του ή ξαναβρισκόταν με τις παρέες του μετά τις θερινές του διακοπές.
Και εδώ εμφανίζεται το επόμενο πρόβλημα. Για όλες τις κυβερνήσεις που τους έτυχε να πρέπει να διαχειριστούν την καυτή πατάτα της πανδημίας και προφανώς απέτυχαν να προλάβουν το δεύτερο κύμα, ο εφιάλτης της επόμενης μέρας δεν έχει αρχίσει ακόμη.
Ένας εφιάλτης ο οποίος δεν θα φέρει υγειονομικά χαρακτηριστικά όπως αυτά της τρέχουσας περιόδου, αλλά οικονομικά. Και μάλιστα σε τέτοιας κλίμακας αρνητικά μεγέθη που θα μπορούσαν να απορρυθμίσουν μέχρι και να διαλύσουν κάθε κοινωνική ισορροπία. Πολύ περισσότερο δε, το ντόμινο που ενδεχομένως θα προκληθεί θα μπορούσε να συμπαρασύρει ακόμη και τις λιγότερο πληγείσες από τον κορωνοϊό οικονομίες.
Μια τέτοια προοπτική απασχολεί και δίκαια κάθε νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση και ίσως όχι μόνο, αφού οι επιπτώσεις από μια οικονομική κατάρρευση έχει ιστορικά αποδειχτεί ότι δεν είναι εύκολο να ελεγχθούν ακόμη και στα πλέον αυταρχικά και αντιδημοκρατικά καθεστώτα.
Στην Ελλάδα, όπου είχαμε τη δυσάρεστη εμπειρία της κρίσης του χρέους, οι μνήμες από τις πλατείες αλλά και τις «συνέπειές» τους με την ένθεν κακείθεν ανάδειξη των κοινωνικών και πολιτικών άκρων είναι ακόμη νωπές. Και οι επιπτώσεις τους, ανεξάρτητα αν επισκιάστηκαν από την πανδημία, εξακολουθούν να ταλανίζουν την οικονομία και την κοινωνία.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, τα οικονομικά της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών ποτέ δεν ανέκαμψαν από τις απώλειες τις οποίες υπέστησαν τα τελευταία δέκα χρόνια. Η υγειονομική κρίση ενέσκηψε την ώρα που οι πρώτες αχτίδες της ανάκαμψης είχαν αρχίσει να διαπερνούν το πηχτό πέπλο της οικονομικής στασιμότητας.
Τα μέχρι τώρα στοιχεία δείχνουν πως οι επιπτώσεις της επιδημίας δεν έχουν επηρεάσει τουλάχιστον μέχρι στιγμής την εικόνα της αξιοπιστίας της κυβέρνησης απέναντι στους διεθνείς επενδυτές και η χώρα διατηρεί τις ευνοϊκές οικονομικές προοπτικές για τη μετα-Covid εποχή.
Όμως ο κίνδυνος ενός πισωγυρίσματος παραμένει ορατός. Ενός πισωγυρίσματος που θα μπορούσε να αναστήσει τις Σειρήνες του λαϊκισμού και να ξαναδώσει ρυθμιστικό ρόλο σε πολιτικές δυνάμεις που δεν απέδειξαν ότι είναι σε θέση να διαχειριστούν αποτελεσματικά τις τύχες της χώρας.
Γι' αυτό και ο προσεκτικός σχεδιασμός των πολιτικών χειρισμών της κυβέρνησης για την επόμενη μέρα είναι επιτακτικός. Ο κορωνοϊός αργά ή γρήγορα θα αποτελέσει μια ακόμη ασθένεια η οποία με τα εμβόλια και τα φάρμακα θα ελεγχθεί και, απ’ ό,τι φαίνεται, αποτελεσματικά.
Το ζήτημα είναι αν τα σημάδια που θα αφήσει δεν θα ξαναγυρίσουν την οικονομία και την κοινωνία μας στις εφιαλτικές ημέρες των προηγούμενων χρόνων, που οι περισσότεροι από εμάς θα θέλαμε να ξεχάσουμε...