Είδα με πόσο πάθος η ελληνική Αριστερά υπερασπίστηκε την Μποφίλιου που διαφήμισε κάποια ψευτο-μπαρόκ ρούχα στους δρόμους του Λονδίνου.
Παρακολούθησα και τη συζήτηση που άναψε στα social media για το κατά πόσο μια κομμουνίστρια επιτρέπεται να ζει χλιδάτα και να το επιδεικνύει, κόβοντας βόλτες σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, ενώ υποτίθεται ότι πολεμάει την ΕΕ, την κακιά Δύση, τον κακό καπιταλισμό και δεν ξέρω τι.
Ας συμφωνήσουμε όλοι: ο καθένας δικαιούται να βολτάρει όπου θέλει και να λέει ό,τι του κατέβει! Ακόμη και να φοράει ψεύτικο βελούδο, δικαίωμά του είναι. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, το να ζεις πλουσιοπάροχα δεν επικρίνεται. Πρόκειται για αυτονόητες κατακτήσεις στις δημοκρατίες που ζούμε. Κι αυτό ακριβώς το δικαίωμα υπερασπιζόμαστε με πάθος εμείς οι θιασώτες της ελεύθερης έκφρασης, της δημοκρατίας και του καπιταλισμού. Αλλά, ως ένα σημείο: δεν γίνεται να μας δουλεύουν από πάνω οι δήθεν «αντι-συστημικοί», οι οποίοι βγάζουν χοντρά λεφτά επειδή κρέμασαν τον Βελουχιώτη κορνίζα στον τοίχο και παριστάνουν τους επαναστάτες στον φτωχό κοσμάκη. Κυρίως, δεν γίνεται να αρχίζουν την κλάψα και να διαμαρτύρονται κάθε φορά που τους παίρνουν μυρωδιά αυτοί τους οποίους πάνε να ξεγελάσουν!
Τέτοιοι πονηροί κυκλοφορούν πολλοί ανάμεσά μας. «Καλλιτέχνες», αοιδοί και διάφοροι ράπερ έχουν ανακηρυχθεί από την αριστερή συντεχνία ως σημαντικοί, κι ας είναι εντελώς ατάλαντοι. Αρκεί να κρατάνε το αγωνιστικό πανό. Ηθοποιοί και τραγουδιστές καταγγέλλουν το «σύστημα» στην εμφανή αγωνία τους να κόψουν κανένα εισιτήριο. Ακόμη και ο καταξιωμένος Σκιαδαρέσης ύψωσε αγωνιστικό μπλουζάκι με τη φράση «Κρέοντα γ…αι», μπας και τον προσέξουν. Ή ο Δεληβοριάς που βρίζει το «σύστημα» και μετά παίρνει εκπομπή στην κρατική ΕΡΤ «του εχθρού». Δεν θα αναφερθώ στις υστερίες του Κραουνάκη, δικαιολογούνται από τα πολλά φαγοπότια με τον Πολάκη.
Και δεν είναι μόνον οι καλλιτέχνες. Πονηροί υπάρχουν πολλοί και στην πολιτική. Κάποιοι κάπνιζαν πούρα σε κότερο, ενώ υποτίθεται ήταν ταγμένοι στην κοινωνία, στην εργατική τάξη, στις κατώτερες κοινωνικές ομάδες. Δεν φταίει βέβαια το κότερο, που είναι απόδειξη πλούτου και συμβολίζει την οικονομική δύναμη των κατόχων του. Αλλά το κότερο δείχνει τα ζόρια μιας Αριστεράς που έχει κάνει ό,τι μπορεί για να το σπιλώσει και να το δαιμονοποιήσει.
Η Αριστερά πάντα προπαγάνδιζε ότι η Δεξιά συμβολίζει την πλουτοκρατία, συναναστρέφεται με τα συμφέροντα και υποστηρίζει τους ολίγους απέναντι στους πολλούς. Ώσπου να ανέβει στο κότερο.
«Να έχεις την καρδιά αριστερά, αλλά το πορτοφόλι δεξιά», εδώ εφαρμόζεται τέλεια η γνωστή γαλλική παροιμία.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η βόλτα με θαλαμηγό ή η μπαρόκ γούνα στο Λονδίνο. Αλλά ότι η Αριστερά, που ενοχοποιεί τον πλούτο, δελεάζεται από την απαστράπτουσα λάμψη του. Ένας δεξιός δεν κρύβει τη ματαιοδοξία ή τη φιλοδοξία του να κερδίσει χρήματα. Η Δεξιά δεν βασίζει την ιδεολογία της στον έλεγχο του κρατικού χρήματος, αλλά στην παράλληλη ύπαρξη ιδιωτικού πλούτου. Ενώ ο αριστερός εμφανίζεται ιδεολόγος, εμφανίζεται οπαδός των ιδεών της φτωχολογιάς, αλλά όταν θα έρθει η ώρα του πόθεν έσχες, στο Ε9 θα βρεθεί με περισσότερα ακίνητα από το φυσιολογικό.
«Η Αριστερά λέει τι πρέπει να γίνει, αλλά δεν κάνει αυτό που λέει. Είναι μια φυλή που αγαπάει τον λαό, αλλά δεν επιθυμεί να μοιραστεί τη μοίρα του», απάντησε ένας γνωστός Γάλλος αναλυτής όταν τον ρώτησαν τι σημαίνει «Αριστερά του χαβιαριού».
Την εποχή της θαλαμηγού υπήρχαν και άλλοι πονηροί. Αυτοί που πολεμούσαν την κακιά τρόικα, ενώ είχαν εκατομμύρια σε ξένο συνάλλαγμα. Κι άλλοι που κατήγγειλαν τα «πετσοταϊσμένα» ΜΜΕ, ενώ βρίσκονταν σε κουβέντες εκατομμυρίων με Ρώσους ολιγάρχες. Οι άνθρωποι έκαναν τα κουμάντα τους, στο όνομα πάντα της Αριστεράς και του ηθικού πλεονεκτήματος.
Θα μου πείτε, αριστεροί δηλώνουν, όχι χαζοί! Τουλάχιστον η Μποφίλιου έχει και ελαφρυντικά, λόγω άγνοιας: δηλώνει τροτσκίστρια αλλά ψηφίζει ΚΚΕ, ξεχνώντας ότι ο Στάλιν δολοφόνησε τον Τρότσκι στο Μεξικό. Πώς θα λυνόταν αυτή η ιστορική παρανόηση της Αριστεράς; Αν ο Τρότσκι άκουγε Μποφίλιου, θα είχε αυτοκτονήσει και θα γλίτωνε τη δολοφονία από τους συντρόφους του!