Πιστεύεις δεν πιστεύεις στις δημοσκοπήσεις (που κατά κανόνα επαληθεύονται, παρά τις αποκλίσεις τους…), φαίνεται πως είναι εξαιρετικά απίθανο οι εκλογές της 25ης Ιουνίου να ανατρέψουν συθέμελα τα αποτελέσματα και τους εξ αυτών συσχετισμούς που έβγαλαν οι κάλπες της 21ης Μαΐου.
Υπέρ αυτής της βεβαιότητας, συνηγορούν και οι θέσεις, οι προεκλογικές δηλώσεις και τα συνθήματα τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα, τα δυο μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης αυτό που προσδοκούν και αγωνίζονται για να το πετύχουν, είναι»: ο μεν ΣΥΡΙΖΑ αν δεν ανέβει εντυπωσιακά πάνω από το ποσοστό που πήρε, τουλάχιστον να μείνει με το «2» μπροστά από την δύναμη που θα καταγραφεί, το δε ΠΑΣΟΚ, αν δεν καταφέρει να αναδειχθεί αυτό στην νέα Βουλή ως αξιωματική αντιπολίτευση να μικρύνει στην διαφορά (των περίπου 9 μονάδων) από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν φαίνεται πολύ πιθανόν, χωρίς όμως να αποκλείεται και η έκπληξη.
Κανένα από τα δυο αυτά κόμματα, δεν πιστεύει (και επί της ουσίας δεν το επικοινωνεί, κι’ όλας…) ότι θα νικήσει νίκη μεγάλη και ανατρεπτική, θα κληθεί ως κυβέρνηση, τουλάχιστον στην… μεθεπόμενη Βουλή, να εφαρμόσει το όποιο «κυβερνητικό σχέδιο» ισχυρίζεται σήμερα ότι έχει. Να χάσουν… αξιοπρεπώς, αυτή είναι η καταυγάζουσα φιλοδοξία τους.
Ναι, είναι νέες εκλογές «με τις κάλπες κενές» όπως διακηρύσσει ο Μητσοτάκης για να προλάβει τον εφησυχασμό και την βεβαιότητα περί νίκης όσων τον ψήφισαν. Αλλά, μην γελιόμαστε, οι εκλογές της 25ης Ιουνίου δεν διεξάγονται «εν κενώ», τα σαρωτικά αποτελέσματα της 21ς Μαΐου είναι πολύ νωπά. Και δημιουργούν κλίμα. Όσοι ψηφοφόροι κι’ αν αδιαφορήσουν, θεωρώντας το αποτέλεσμα δεδομένο και ασφαλές (θα υπάρξουν και τέτοιοι), είναι προφανές ότι οι συσχετισμοί μπορεί να μεταβληθούν, αλλά δεν ανατρέπονται.
Ακόμη και με 7κομματική Βουλή (που είναι πολύ πιθανόν) οι αναλυτές των δημοσκοπήσεων, που εστιάζουν κυρίως στα ποιοτικά ευρήματά τους, προβλέπουν άνετη αυτοδυναμία για την ΝΔ, αισθητά μεγαλύτερη από εκείνη των εκλογών του 2019.
Αυτό που δεν δείχνουν να κατάλαβαν ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ (ο ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα, αρνείται να το καταλάβει από την ήττα του το 2019!) είναι ότι η εχθροπάθεια, ο διχαστικός αφοριστικός και καταστροφολογικός πολιτικός «λόγος» τους, δεν έχει την παραμικρή απήχηση στην κοινωνία. Η οποία έχει γυρίσει σελίδα, βλέπει (και προσδοκά) στο μέλλον και όχι στο παρελθόν που… φθάνει μέχρι τον εμφύλιο και τις συνθηματολογίες του Ανδρέα Παπανδρέου (κωμικό δεν είναι Τσίπρας και Ανδρουλάκης να τσακώνονται για το ποιος είναι ο… αυθεντικός απόγονος του Αντρέα;), ιστορίες μισού και βάλε αιώνα πίσω, όταν τα προβλήματα και οι προκλήσεις του σήμερα και του αύριο προβάλλουν επιτακτικά και απαιτούν υπεύθυνη αντιμετώπιση και διαχείριση…
Ο κόσμος καταλαβαίνει ότι η ζωή του έχει καλυτερεύσει και θέλει να συνεχίσει έτσι. Ποιος πείθεται από την μαύρη προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ που θέλει σώνει και καλά να πείσει ότι η σημερινή πραγματικότητα είναι χειρότερη από την ζοφερή, καταθλιπτική, απελπιστική κατάσταση που είχαμε βρεθεί στην 10ετία της ασήκωτης οικονομικής κρίσης. Βλέπει, βιώνει, κάνει συγκρίσεις, και θέλει το road trip που άρχισε πριν τέσσερα χρόνια να συνεχισθεί. Γι’ αυτό και παραβλέπει (χωρίς να δίνει συγχωροχάρτι…) λάθη και ολιγωρίες, σημαντικά θεσμικά ατοπήματα που διορθώνονται (Τέμπη, υποκλοπές, μη σημαντική βελτίωση του ΕΣΥ, κάποιες αλαζονικές συμπεριφορές κ.λ.π). Βλέπει την μεγάλη εικόνα, και θέλει (ελπίζει) να γίνει πιο ξεκάθαρη στο άμεσο μέλλον. Με μια διακυβέρνηση που έχει δώσει δείγματα προσπάθειας και προθέσεων, που θα πρέπει να γίνει πιο αποτελεσματική.
Η ψήφος, δεν είναι ούτε… συγχωροχάρτι, ούτε λευκή επιταγή αιθεροβαμόνων. Είναι επένδυση ελπίδας και ασφάλειας. Που μπορεί να ανακληθεί ανά πάσα στιγμή. Ας το γνωρίζει η αυριανή κυβέρνηση, και ας το συμπεριλάβουν στις σκέψεις και τα σχέδιά τους τα κόμματα της αντιπολίτευσης, προκειμένου να της ασκήσουν υπεύθυνη και θετική κριτική. Να μη περιορισθούν στην στείρα απόρριψη, την ιδεοληψία, ην εχθροπάθεια, το… προσκλητήριο νεκρών από το ένδοξο «επαναστατικό» παρελθόν τους.
Είναι η μόνη τους ελπίδα για να κυβερνήσουν κάποια στιγμή στο μέλλον.