Τρεις αριθμοί, χίλιες λέξεις: Έναν χρόνο πριν, καταγράψαμε 1.678 νέα κρούσματα,140 διασωληνωμένους και 9 θανάτους. Τώρα οι νεκροί είναι υπερπενταπλάσιοι, ενώ διασωληνωμένοι και κρούσματα τουλάχιστον τριπλάσιοι. Τι άλλο χρειάζεται για να κηρυχθεί η χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να ακουστούν στη διαπασών καμπάνες συναγερμού;
Αντ' αυτού, τα ρεπορτάζ προαναγγέλλουν μέτρα που, στην καλύτερη περίπτωση και με υπερβολική δόση ευγενείας, μπορούν να χαρακτηρισθούν ήπια και ανεπαρκή. Όπως τα SMS στους ανεμβολίαστους και το κλείσιμο της εστίασης μετά τη 1. Μέτρα εξαρχής αδιάφορα και αναποτελεσματικά.
Είναι προφανές ότι τουλάχιστον από το τέλος της περασμένης άνοιξης η κυβέρνηση έχει περιπέσει σε κατάσταση αφασίας στη διαχείριση της πανδημίας. Κόπωση, εγκατάλειψη, αδυναμία; Μπορεί και όλα αυτά μαζί. Πάντως η «δουλειά» έχει σταματήσει. Οι εμβολιασμοί προχωρούν με βήμα σημειωτόν, ενώ και οι έλεγχοι εφαρμογής των μέτρων χαρακτηρίζονται από αδράνεια και ραθυμία. Σαν να μην μπορεί να γίνει κάτι και η πολιτεία, μοιραία και άβουλα, παραδόθηκε στα χέρια ενός ιδιότυπου κοινωνικού δαρβινισμού.
Επιχειρώντας ένα flashback, η ορθή διαχείριση του πρώτου κύματος της πανδημίας, περίπου δύο χρόνια πριν, οφείλει πολλά στο γεγονός ότι η Ελλάδα βρέθηκε στη σωστή πλευρά της γεωγραφίας. Δίπλα στην Ιταλία και στην εξέλιξη μιας ανθρωπιστικής τραγωδίας, σε ζωντανή σχεδόν μετάδοση. Το σοκ της Ιταλίας νομιμοποίησε τα πάντα στην άλλη πλευρά της Αδριατικής.
Το ερώτημα είναι γιατί σήμερα δεν αντλούμε μαθήματα πάλι από την Ιταλία, γιατί δεν αξιοποιούμε για δεύτερη φορά τη θέση μας στη σωστή πλευρά της γεωγραφίας.
H κυβέρνηση Ντράγκι, από τον Σεπτέμβριο, εφαρμόζει το «πράσινο πιστοποιητικό» σε όλους τους χώρους εργασίας (στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα) και στις πιο σημαντικές κοινωνικές δραστηριότητες. Χωρίς Green Pass, οι καθημερινές δράσεις των πολιτών ουσιαστικά έχουν τεθεί σε αναστολή. Σημαντική παράμετρος ότι την πρωτοβουλία Ντράγκι στήριξαν αποφασιστικά τα μεγαλύτερα συνδικάτα στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα, το κυρίαρχο κόμμα της Κεντροαριστεράς (το Δημοκρατικό Κόμμα), οι περισσότεροι μεγάλοι δήμοι και οι πιο αντιπροσωπευτικοί κοινωνικοί θεσμοί της χώρας.
Διευκρινίσεις Γεωργαντά: Σε ποιους ανεμβολίαστους θα σταλεί SMS
Μετά τις πρώτες αντιδράσεις, εμφανίσθηκε, εκτός των άλλων, χωρίς επικαλύψεις, και η νέα διαχωριστική γραμμή στην πολιτική σκηνή. Οι μόνοι που προσπάθησαν να εκπροσωπήσουν πολιτικά τα περίφημα «κινήματα των αρνητών και των αντιεμβολιαστών», ακόμη και με διαδηλώσεις άγριας βίας, ήταν κάποιες περιθωριακές δυνάμεις της άκρας και της νεοφασιστικής Δεξιάς. Ολόκληρο το «δημοκρατικό τόξο» της Ιταλίας, από τα πολιτικά κόμματα έως τους κοινωνικούς φορείς και τα συνδικάτα, παρατάχθηκε κάτω από τις σημαίες της Κοινής Λογικής και του Ορθολογισμού. Μια ματιά στους υγειονομικούς δείκτες της Ιταλίας αποδεικνύει τα κέρδη από τη «γραμμή Ντράγκι».
Παρόμοια πολιτικά μοντέλα εφαρμόσθηκαν και σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, κυρίως στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Με παρεμφερή χαρακτηριστικά και όμοια θεαματικά αποτελέσματα τόσο στις επιτυχίες του προγράμματος εμβολιασμού όσο και στη θεαματική βελτίωση των υγειονομικών δεικτών.
Το ερώτημα, λοιπόν, επανέρχεται: τι ακριβώς κάνουμε εδώ, γιατί η κυβέρνηση τα παράτησε, γιατί εμφανίζεται τόσο διστακτική να ακολουθήσει το γειτονικό παράδειγμα της Ιταλίας; Εξηγήσεις προφανώς υπάρχουν.
Από τη μια, η αναγνώριση του προβλήματος σημαίνει ότι το περίφημο αφήγημα του «success story» μπορεί να κρύβει πολύ... story και λίγο... success. Από την άλλη, στον σκληρό πυρήνα των αντιεμβολιαστών αναγνωρίζονται πλέον και διά γυμνού οφθαλμού προνομιακά για τη ΝΔ εκλογικά ακροατήρια, άρα αναδεικνύεται εκ των πραγμάτων ο φόβος του πολιτικού κόστους.
Όλα αυτά δεν είναι καλά σημάδια. Μια μεγάλη περιπέτεια με εκατοντάδες νεκρούς είναι μπροστά μας. Μια τραγωδία που δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε μοιραία, ούτε «νομοτελειακή». Εκτός αν συνεχίσουμε να ακολουθούμε, όχι τον Μάριο Ντράγκι και το μοντέλο της υποχρεωτικότητας, αλλά τον Κάρολο Δαρβίνο και τους νόμους της «φυσικής επιλογής».