Ολοκληρώνεται, λοιπόν, το ξήλωμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Δημιουργείται ένας… «δεύτερος ΣΥΡΙΖΑ» με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση συντεταγμένου κόμματος στην Βουλή και οι όσοι απέμειναν υπό τον Κασσελάκη παλεύουν να δουν τα χαΐρια τους σε ένα κόμμα.. άδειο πουκάμισο που δεν ξέρει ούτε που βρίσκεται και τι θέλει, ούτε που θέλει να πάει, ούτε πώς…
Το ΠΑΣΟΚ χαίρεται… συγκρατημένα που στα χαρτιά των δημοσκοπήσεων είναι δεύτερο κόμμα, το ΚΚΕ καραδοκεί στην γωνία για το πότε (κι’ αυτό δημοσκοπικά) θα καταλάβει την τρίτη θέση. Η κυβερνώσα ΝΔ απολαμβάνει την… μοναξιά της επικίνδυνης παντοκρατορίας της, ο Μητσοτάκης καλεί ex cathedra υπουργούς και συνεργάτες του να μην ρέπουν εκ του ασφαλούς (και άκρως επικίνδυνου και εσφαλμένου…) στην υπεροψία, την αλαζονεία και την «απόλαυση» να διαχειρίζονται χωρίς αντιπολίτευση την διακυβέρνηση της χώρας.
Εντάξει. Και… η χώρα; Τα προβλήματά της, όχι μόνο τα μεγάλα που κάπως αντιμετωπίζονται, αλλά και τα «μικρά», τα της καθημερινότητας της κοινωνία, quo vadis; Δεν είναι μόνο η οικονομία, η ασυγκράτητη ακρίβεια, οι μεγάλες ελλείψεις και οι μεταρρυθμίσεις που διαρκώς… έρχονται στις δημόσιες υποδομές (παιδείας, υγείας, κοινωνικής μέριμνας κ.λ.π) , αλλά και η ασφάλεια των πολιτών, η τάξη, η αντιμετώπιση της εγκληματικότητας- που να μην ξεχνάμε πως ήταν από τις κύριες προτεραιότητες της κυβέρνησης από… το 2019! Και σήμερα καταντήσαμε τους «νοικοκυραίους» να τους επιστρατεύει και να τους κανακεύει ο Κασσελάκης, διακηρύσσοντας την προτεραιότητά του για αποκατάσταση της «ηρεμίας, τάξης και ασφάλειας»!
Μια παλιά παροιμία λέει πως «το λίγο σκ@τό, μαγαρίζει το πολύ μαγέρεμα…». Και από αυτό το «λίγο» κινδυνεύει να αμαυρωθεί η συνολική εικόνα μια εξουσίας.
Δυό μονάχα παραδείγματα από την ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών:
Συνελήφθη, τελικά, αφού εγκλημάτησε κατά συρροή σχεδόν σ’ ολόκληρη την Αθήνα, ο «δράκος» των Εξαρχείων. Μπράβο στο κράτος και την αστυνομία- αλλά ένα μπράβο μισό και φορτωμένο με πολλά «αλλά»! Γιατί όπως διαπιστώθηκε, αυτό το κάθαρμα, παράνομος μετανάστης, έμενε (έπρεπε να μένει, δηλαδή…) στην ανοικτή «δομή» της Μαλακάσας, και να δίνει δυο φορές την εβδομάδα το «παρών» στην ασφάλεια του αστυνομικού τμήματος Ωρωπού. Όχι μόνο δεν έμενε στην δομή (και κανείς δεν το πήρε πρέφα), αλλά ούτε ποτέ παρουσιάσθηκε στο ΑΤ Ωρωπού για το υποχρεωτικό «παρών»! και ο διοικητής του αστυνομικού τμήματος απομακρύνθηκε κατόπιν εορτής, χωρίς να πει σε κάποιον αρμόδιο γιατί δεν ανησύχησε και δεν κινητοποιήθηκε όλον αυτόν τον καιρό!
Αλλά έχει και καλύτερο η υπόθεση αυτή: η αστυνομία τον συνέλαβε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου πριν λίγες μέρες, τον οδήγησε στην ΓΑΔΑ, από την οποία αφέθη ελεύθερος! Να επιστρέψει στην Μαλακάσα, και την υποχρεωτική εμφάνισή του στο τμήμα Ωρωπού! Θαυμάστε επιτελικό κράτος, το ψηφιοποιημένο κράτος του κ. Πιερρακάκη, που δεν έχει καταχωρήσει στοιχεία για το ποιοι και γιατί συλλαμβάνονται, αν μη τι άλλο, βρε αδερφέ, για να τους ξέρει κάθε φορά που παρανομούν! Θαυμάστε συνεργασία συναρμοδίων υπουργείων (Προστασίας του Πολίτη, Δικαιοσύνης και Μετανάστευσης) που δεν επικοινωνούν ηλεκτρονικά, αυτοματοποιημένα μεταξύ τους! ‘ Όλα στην τύχη!
Πάμε στο άλλο παράδειγμα, και με αφορμή της απεργίας των ταξί (για το «χαράτσι» των αντικειμενικών κριτηρίων στους ελεύθερους επαγγελματίες), σε μια ακόμη προσπάθεια του κράτους να πατάξει κατά το δυνατόν την φοροδιαφυγή. «πλήττεται η τάξη μας!», επαναστάτησε ο αγαπητός της ΝΔ πρόεδρος των ταξιτζήδων κ. Θύμιος Λυμπερόπουλος. Και με το δίκιο του! Γιατί αλλιώς τον είχε συνηθίσει το κόμμα «του»! Ανέχεται (ακόμη) την μη εφαρμογή του νόμου σε κάθε ταξί να υπάρχει ταμειακή μηχανή και την υποχρεωτική απόδειξη σε κάθε πελάτη, με POS, για να μπορεί ο επιβάτης να πληρώνει με πιστωτική κάρτα με την οποία είναι αδύνατη η φοροδιαφυγή! Άσε και το άλλο σκάνδαλο, την απαγόρευση λειτουργίας UBER Αθήνα, όπως γίνεται σε όλες τις πόλεις της Ευρώπης. Αίτημα και αυτό του προσφιλούς στην κυβερνώσα παράταξη κ. Λυμπερόπουλου, με το αιτιολογικό του «αθέμιτου ανταγωνισμού»(;) τους με την κίτρινη φυλή!
Κέφι να’ χεις να ψάχνεις για τέτοια παράδοξα του «επιτελικού κράτους», που θα έπρεπε (το είχε υποσχεθεί άλλωστε!) και θα μπορούσε με ελάχιστο αν όχι ανύπαρκτο πολιτικό κόστος να έχει αντιμετωπίσει αποτελεσματικά και υπέρ της ισονομίας και καθημερινότητας του απλού πολίτη.
Καλά, ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να ανησυχούν για τα δικά τους φαινόμενα διάλυσης και αναποτελεσματικότητας. Που δεν θέλουν, δα, και στρατηγικά μυαλά για να αντιμετωπισθούν! Απλή έγνοια χρειάζεται.