Στο σημερινό πολιτικό σύστημα της μη συνεννόησης ακόμη και για τα πιο βασικά προβλήματα η χώρα χρειάζεται μια σταθερή και ισχυρή κυβερνητική προοπτική.
Όταν οι περισσότεροι δεν θέλουν να συνεργαστούν, καν να συνομιλήσουν, κάποιος πρέπει να έχει την κυβερνητική ευθύνη. Η πιο επικίνδυνη κατάσταση είναι αυτή της ακυβερνησίας.
Αυτή την τόσο εύλογη αναγκαιότητα την αντιλαμβάνονται σήμερα πλειοψηφικά οι πολίτες και δυσκολεύονται να την ενστερνιστούν οι περισσότεροι πολιτικοί μας.
Στις εκλογές του Μαΐου η κοινωνία συνειδητοποίησε το πρόβλημα και βρέθηκε για άλλη μια φορά μπροστά από το πολιτικό σύστημα, αιφνιδιάζοντάς το.
Πολίτες από σχεδόν όλο το πολιτικό φάσμα πρόταξαν την κυβερνητική σταθερότητα, στηρίζοντας πέρα από κάθε προσδοκία και δημοσκόπηση τη ΝΔ, κυρίως όμως τον αρχηγό της. Το μήνυμα ήταν εκκωφαντικό, όμως η αντιπολίτευση δεν το άκουσε ή έκανε πως δεν το άκουσε, από αδυναμία να το μεταφράσει σε πολιτική αντιπρόταση.
Η τόσο αναγκαία και πολυπόθητη πολιτική συνεννόηση απαιτεί αλλαγή νοοτροπίας σε ένα πολιτικό σύστημα που γαλουχήθηκε για δεκαετίες στον μικροκομματικό και στον λαϊκισμό. Το δείχνουν οι ανυπέρβλητες δυσκολίες των περισσότερων σημερινών, νέων σε ηλικία πολιτικών αρχηγών.
Θα περίμενε κανείς ότι οι πολιτικοί αρχηγοί που δεν έζησαν τον εμφύλιο και τη δικτατορία θα είχαν λιγότερες δυσκολίες να συνομιλήσουν. Η ασυνεννοησία τους όμως ωχριά μπροστά σε αυτήν, πέρα από κάθε σημερινή σύγκριση, ισχυρών πολιτικών προσωπικοτήτων που κατίσχυσαν στην πολιτική της χώρας για δεκαετίες.
Είναι σχεδόν αδύνατο να συζητήσουν πολιτικά οι «νέοι» κ.κ. Τσίπρας και Ανδρουλάκης με τον «συντηρητικό» κ. Μητσοτάκη, όταν στο παρελθόν πολιτικοί ογκόλιθοι όπως οι Α. Παπανδρέου, Κ. Καραμανλής, K. Μητσοτάκης, Χ. Φλωράκης έβρισκαν πάντα τον τρόπο να συνομιλούν, παρά τις μεγάλες πολιτικές τους διαφορές, επιβαρυμένες και με τραυματικά πολιτικά γεγονότα. Και μόνον αυτή η δυσκολία δείχνει την ελλειμματική ποιότητα της πλειοψηφίας του σημερινού πολιτικού μας προσωπικού στην κορυφή του. Για να μην αναφερθώ στη γενικότερη εικόνα της ποιότητας της σημερινής Βουλής σε σύγκριση με πολλές παλαιότερες.
Στη σημερινή εξαιρετικά επικίνδυνη διεθνή συγκυρία, οι κομματικά ανένταχτοι κυρίως πολίτες εκλαμβάνουν ως μέγιστη πολιτική ανευθυνότητα την πρόταξη από την αντιπολίτευση ως προτεραιότητα του περιορισμού της πιθανής αυτοδυναμίας της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Το προκλητικό για τους πολίτες επιχείρημα ότι είναι λιγότερο επικίνδυνο η χώρα να παραπαίει σε ακυβερνησία, μέσα στην αναθεωρητική γειτονιά μας, με την υφήλιο σε γεωπολιτική αναστάτωση, από το να έχει τον Ιούνιο μια ισχυρή κυβέρνηση του 42-45%, όπως αυτές στο παρελθόν των Ανδρέα και Γιώργου Παπανδρέου ή του Κώστα Σημίτη, φαντάζει αδιανόητο.
Αδυνατώ να πιστέψω ότι οι πολιτικοί αρχηγοί της αντιπολίτευσης δεν αντιλαμβάνονται ότι ο ισχυρός κυβερνήτης σε μια ώριμη ευρωπαϊκή δημοκρατία, όπως η δική μας, είναι λιγότερο ευάλωτος σε οικονομικούς και πολιτικούς εκβιασμούς. Αυτό που θα περίμενα να επισημάνουν είναι ότι ένας ισχυρός, κοινοβουλευτικά αυτοδύναμος κυβερνήτης έχει και ακέραια την ευθύνη των επιλογών του και άρα μεγαλύτερη ανάγκη για ευρύτερη συμμετοχή και συνεννόηση. Ιδιαίτερα σε σημαντικά θέματα όπως η αναθεώρηση του Συντάγματος ή τα ακανθώδη θέματα της εξωτερικής πολιτικής.
Οι εκλογές του Μαΐου έδειξαν ότι η κοινωνία αναπτύσσει πλέον αντισώματα κατά του λαϊκισμού και της πολιτικής ανευθυνότητας, ύστερα από τα πέτρινα χρόνια της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Ευχής έργον είναι τον Ιούνιο να αυξήσει περαιτέρω αυτά τα αντισώματα.
Η ψήφος μας ας είναι παιδευτική προς το πολιτικό σύστημα και τους πολιτικούς μας, επιβραβεύοντας την υπευθυνότητα, την τεκμηρίωση, τη μετριοπάθεια, τη συνεργασιμότητα και αναδεικνύοντας μια ισχυρή και σταθερή κυβέρνηση.
Την επόμενη τετραετία η αντιπολίτευση θα έχει τον χρόνο του πολιτικού αναστοχασμού και της ανάλυσης των πρόσφατων μηνυμάτων της κοινωνίας. Ας προσθέσει στους συλλογισμούς της την κούραση της κοινωνίας με τον λαϊκισμό, την ψευδολογία, όπως και με τα φανταχτερά και αντισυστημικά, όμως εντελώς άδεια πολιτικά πουκάμισα.
Οι νέοι άνθρωποι παρασύρονται λιγότερο πλέον με τους απατηλούς illuminati. Τι σοκ για τους αυτοαποκαλούμενους «προοδευτικούς» το 32% της ΝΔ στους ψηφοφόρους 17-24 ετών στις εκλογές του Μαΐου;