Ένας μήνας κλείνει αύριο από το τρομακτικό δυστύχημα στα Τέμπη, το οποίο προκάλεσε αφενός ένα βαθύ τραύμα στην ελληνική κοινωνία και αφετέρου μια έντονη περιδίνηση στο πολιτικό σκηνικό.
Τις τελευταίες τριάντα ημέρες η χώρα πενθεί από τη μια πλευρά με βαθειά οδύνη για τα δεκάδες θύματα και από την άλλη έχει περιέλθει σε μια φάση αδιέξοδης εσωστρέφειας γύρω από τις πολιτικές ευθύνες ως προς τις διαχρονικές παθογένειες του ελληνικού Δημοσίου.
Οι προφανείς ευθύνες των υπαλλήλων του ΟΣΕ αντιδιαστέλλονται με τις δημόσιες αντιπαραθέσεις της Κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης για το αν λειτουργούσε στον σταθμό της Λάρισας σύστημα αυτόματης χάραξης της πορείας των συρμών και σε ποιό ποσοστό υπήρχε εγκατάσταση και λειτουργία του συστήματος τηλεδιοίκησης στον πολύπαθο Οργανισμό Σιδηροδρόμων. Μια τυπική δηλαδή εκδοχή του blame game αλά ελληνικά.
Και όλο αυτό το δυστοπικό σκηνικό εκτυλίσσεται ενόσω έχει επί της ουσίας ξεκινήσει η προεκλογική περίοδος, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να ανοίγει τελικά τα χαρτιά του και να προσδιορίζει τον χρόνο διεξαγωγής των εκλογών στο τελευταίο δεκαήμερο του Μαΐου. Όπως ήταν δεν αναμενόμενο, οι δημοσκοπήσεις έδειξαν μια σημαντική φθορά στα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας, με την αντιπολίτευση όμως του Σύριζα και του ΠΑΣΟΚ να φαίνεται πως αδυνατούν να καρπωθεί τις απώλειες της κυβερνώσας παράταξης, οι οποίες, προς το παρόν τουλάχιστον, κατευθύνονται στη γκρίζα ζώνη της αδιευκρίνιστης ψήφου. Γενική επωδός της πλειοψηφίας των αναλυτών είναι πως έχει απομακρυνθεί η πιθανότητα επίτευξης αυτοδυναμίας από την ΝΔ στις πιθανότατες δεύτερες εκλογές.
Σε αυτό το πλαίσιο προέκυψε και ο παράγων Νίκος Ανδρουλάκης, με την κατηγορηματική επανάληψη της γνωστής θέσης του για άρνηση αποδοχής συγκυβέρνησης με την ΝΔ με Πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την ανάληψη της Πρωθυπουργίας από κάποιο τρίτο “πολιτικό πρόσωπο”. Αμέσως προέκυψαν σενάρια για ενδιαφερόμενους ή μη ενδιαφερόμενους “αγνώστους Χ” και αντίστοιχα κατηγορίες για “αντιθεσμική στάση” του ηγέτη του ΠΑΣΟΚ. Όλη αυτή η συζήτηση βέβαια είναι εντελώς άκαιρη και ανούσια, διότι αφενός φαίνεται ελάχιστα πιθανό ένα άθροισμα 151 εδρών από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στις επερχόμενες πρώτες εκλογές με το σύστημα της απλής αναλογικής, αφετέρου δε κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τους συσχετισμούς και το μομέντουμ που θα προκύψει μετά τις δεύτερες εκλογές που προβλέπεται να διεξαχθούν στις αρχές Ιουλίου.
Όλη όμως αυτή η συζήτηση για πρωθύστερα σχήματα πιθανής ή μη πιθανής συγκυβέρνησης, όπως και το blame game για το δυστύχημα των Τεμπών κινδυνεύουν να οδηγήσουν τη χώρα σε απώλεια προσανατολισμού και παρέκκλιση από τους βασικούς στόχους. Ο αγώνας για τη μείωση του πληθωρισμού και τη διατήρηση θετικών ρυθμών ανάπτυξης, η διεθνής τραπεζική κρίση, ο συνεχιζόμενος πόλεμος στην Ουκρανία και η πυρηνική κλιμάκωση από τον Βλαντίμιρ Πούτιν, ο ψηφιακός μετασχηματισμός, ο εκσυγχρονισμός και η επιτάχυνση της απόδοσης της Δικαιοσύνης, η δημογραφική κρίση, η ανάγκη ενεργειακού σχεδιασμού για τον επόμενο χειμώνα και οι ιδιαίτερα κρίσιμες εκλογές στην Τουρκία είναι τα βασικά ζητήματα που καθορίζουν την πορεία της χώρας και θα επηρεάσουν τη ζωή και το βιοτικό επίπεδο των πολιτών.
Η αναμενόμενη αντιπαράθεση και η προσπάθεια όξυνσης και δημιουργίας τοξικού κλίματος κυρίως από τον Σύριζα με φαινόμενα τύπου Μάκη Μπαλαούρα, Νάσου Αθανασίου και Παύλου Πολάκη δεν πρέπει να οδηγήσει τη δημόσια σφαίρα στην προεκλογική περίοδο σε μια πολεμική κατάσταση, η οποία ωφελεί μόνο τον αντισυστημισμό, τα αντιδημοκρατικά κόμματα των άκρων και τη διαιώνιση του επικίνδυνου αφηγήματος «όλοι τα ίδια είναι».
Η χώρα αντιμετωπίζει ουσιαστικές προκλήσεις, για τις οποίες είναι απαραίτητος ένας σοβαρός δημόσιος διάλογος και η ανάδειξη ρεαλιστικών προτάσεων και εφαρμόσιμων λύσεων. Πέρα από τα διάφορα υπαρκτά προβλήματα και τις επιμέρους αστοχίες, η Ελλάδα έχει κάνει θετικά βήματα τα τελευταία χρόνια και δεν πρέπει να χάσει την πυξίδα της, βυθιζόμενη σε μια κρίση εσωστρέφειας.